ԵՌԱ
Ճ2
ԵՍ
անդ
«
վաղը չէ՝ միւս օր»
զվաղիւ–)–անւյ
բառերից ի Բայց հին հա յերէնի մէջ կա­
րելի" էր
եո.
ձեր սպասել,
եո
«
երեք» բա­
ռով բարդուած
բոլոր բառերը
յետոսկե֊
դաըեան
շրջան ին են պատկանում։
—
Հիւնք. լտ.
Ո6Ո
«
երէկ»
բառից։
ԳԻՌ.
—
Վն.
յեոանդ
«
մի քանի օր առաջ»,
Սլմ.
յէաոնդ,
Մկ.
հէասնդ,
Մրղ.
յաոանդ,
սեռ.
յաոատւ|ա
«
նախորդ
օրը»։
ԵՌԱՆԴՆ
տե ս Եռ։
ԵՌԱՆԴ
«
սահման», նորագիւտ բառ, որ եր­
կու անգամ գտնում եմ գործածուած
արձա­
նագրութեանց
մէջ, «Զ կկոլաշէն
իւր եռան­
դեամբ»
(
Արձ,
1230
թ. Վիմ. տար. 73),
«
Կարմիրքարն
իւր ամէն
եռանդովն» (Արձ.
1239
թ. Վիմ. տար. 81),
ԳԻՌ.
—
եոանդ
Ղզ– «սարերի
վրայ
գրտ֊
նուած երկու
արտերի
սահմանր
կազմող
թումբր»,
Ղք՝ «լեռնալանջերի
վրայ
հողի
բնական
թումբ.
է&Ո՝ՅՏՏ6^»
ԵՌԱՓԱ
ԵՌԵՏԻԿՈՍ
Հերե տի կոս։
*
ԵՌԻԷՍ,
որև
եոեւս, երեւս, երեւիս
«
քա­
հանայ, երէց» Ղևոնդ. Լմբ. պտրգ. յոգնա­
կին՝
երեփսռւնք
Լմբ. մատ. 83. գրուած
նաև
երիփսոլնք,
որից ՀՀԲ սխալմամբ
են­
թադրում է
երիփսուն.
բայց կայ
եււիսուն
Մխ. դտ.հրտ. Բաստ. 255։
-
Յն.
1
Տ0տ6<;
«
քահանայ»,
ծագում է
1
Տ00՛՜
«
նուիրական,
սուրբ, աստուածային»
բա­
ռից։
Ուղիղ մեկնութեան
ծանօթ էր հնեըից
.
մատ. 83 «Հինգերորդ գաս աստի­
ճանի եկեղեցւոյ
երեփսռւնք և պապասք,
որ թարգմանին
քահանայք և երիցունք»։
նորերից
ուղիղ մեկնեց նախ ՀՀԲ, յետոյ
նՀԲ,
*
ԵՌՄՈՍ
կամ
ԵՐՄՈՍ, ի, ի-ա
հլ.
«
բս՚֊
նահիւսութիւն,
տաղ, երգ»
Վրք– Հց՛ Ա՝
421—3,
535—6։
Ուրիշ օրինակ
չկայ։
-
Յն.
ՏէօււօՀ
կամ
ՏէթսՕ<;
«
կապակցու­
թիւն, կարգ, շարք»,
յա տ կա պէս
հռետո֊
րական արուեստի մէջ գործածուած բառ, ո֊
րից և լտ.
1
՜1
Մ1՜Ո0Տ.
աւելի յետոյ ստացել է
«
երգի կամ օրհնութեան
առաջին
տուեր»
նշանակութիւնր
(
այսպէս յունական ծիսարա­
նի կամ Մաշտոցի մէջ, րստ
ՏօբհօօԽտ, 426) :
֊
Հիւբշ.
349,
Ուղիղ մեկնեց նախ ՀՀԲ, յետոյ նՀԲ,
+ ԵՍ
(
հոլովւում է
իմ, ինձ, դիս, յինէն,
ինև, մեք, մեր, մեդ, զմեդ, ի մէնջ, մեւք,
ո֊
րից
մեօք. —
կրկնագիր Ագաթ, ունի նաև
դի–
նեաւ
փխ.
դինև.
տե՛ս ՀԱ, 1913,
16.֊
յետ­
նաբար կայ բցռ.
յիսանէ
Ադամ. 226) «ես»
ՍԳր. ևն։ Հին լեզուի մէջ այս բառից ածանց­
ներ չկան, բայց նոր գրականր
ունի
եսա­
կան, եսասէր, եսասիրութիւն, եսապաշտ, ե–
սամոլ, եսամոլութիւն։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ.
6
§ 0
ձևից, հմմտ.
սանս-՚^Հվ
–
ջ
ձ–\
Յ հ Ձ ա ,
զնդ.
32,3111,
սոգդ.
320,
հպրս.
ա | ^ >֊. | յ |
ՅՃՅ
1
Ո ,
յն,
Տ–ք(0
գա.
ե–՚
է
ա՝ւ, լատ.
6
§ 0 ,
Հիսլ.
6
^,
գոթ.
*
ւ1<,
անգսք.
1
Շ՚,
հբգ.
ւհ, ւ հ հ Յ ,
գերմ.
ւշհ,
անգ. \,Հսլ.
3211,
132
Ա,
բուլգար.
32,
հռուս. ՈՅ՚հ, ռուս.
51,
լիթ.
6
Տ2, ՅՏ 2 ,
լեթթ,
6
Տ,
հպրուս.
6
Տ, ՅՏ,
քրդ.
62,
կամիս. սՀ
«
ես»
( \ \
^ Յ 1 Ճ 6 , 251,
Ցօւ Տ ՅՕ գ ,
214, 8 6
^ 6 ^ , 35, ա ս § 6 , 228, 1քՅԱէ1ՈՅՈՈ,
72,
Բօ է օ ա ^ Լ 115—6, 8աօսա6ւ116ւ,
284)։
Այս բառի մէջ է միայն, որ հնխ. Ծ՛
դարձել է հյ.
ա—
Հիւբշ.
442։
Առաջին անդամ
ՒՀ1 ՁթՐօէհ. Ճ.Տ13 բ օ –
ւ>՚§ւ. 102
սլ. ճտ, օսս.
Ձտ, յշտ,
քրդ.
ՅՏ,
զնդ.
6
Տ0Մ1,
լեթթ. լիվ.ՍՏ։ ՆՀԲ
Համեմատում է ռուս.
ա դ, եա
ձե­
զերի հետ։
Ուղիղ են մեկնում
ԲՅւ61՜ւՈ.
167,
ատճւտժւ. 19, Ցծէէահ. 2ԼաՕ,
1850, 354
ևն, Մորթման,
201
Ո0 ,
26,
525
բևեռ.
1621
= ես»
Վանեան
բևեռա­
գրերի
16
Տ
= ե ս
ձևի վրայ նաևՀԱ, 1896,
268
և Բազմ. 1897, 53,
^©ԱԽէ, ^ Տ Լ,
7, 164
համարում է թէ մեր բառի նախ­
նական ձևն է
*
եծ,
որբաղաձայնի
մօտ
դարձել է
ես
և յետոյ րնդհանրացել
է։
յ6 Ո Տ 6 Ո , շԼ ա Օ , 48, 449
ևն գտնում է
հաթեան ձայնաւոր
+ 2 +
ձայնալոր
ձևով
մի բառ, իսկ
աէէ. Ա. Ճա1.
էջ 98, 130
դնում է հաթ,
՚ -
Տ ՛ ։
Հիւնք. հանում է
եդ
«
մէկ»
բառից։ Սանտալճեան,
Լ ՚1
(1
ւօ
։
ո6
16
\
ւ\1 = բևեռ.տ1.
1
<31՜տէ,
Յուշարձ. 405
սումեր.
12,
^12
«
ես»։ Մառ,
3 8 0 ,
25, 18
մերժում է խալդ. հ է հ
1 « * /
1-6-
Տ6
«
ես» ձևի համ եմատութիւնր, որ
Լմբ
Fonds A.R.A.M