֊
տււ\կ և
ՏօբհօօԽտ
յիշում է 1Ղհ1շ\շ, հե§.
2. 1
<Մօհ6Ո
§6Տ
<±10հէ6, II,
222)
Հ—Հիւբշ. 348,
Ուղիղ մեկնեց նախ ՀՀԲ, յետոյ
ՆՀԲ։
ԴՊԻՍԿհՊՈՍ, ի, ի-ա
հլ. (յգ.
֊
ո ւ ն ք )
«
ե֊
կեղեցոլ առաջնորդը»
Ա. տիմ. գ. 2. Տիտ. ա.
7.
Ոսկ. փիլիպ. Եփր. ա. տիմ. 242. Ադաթ,
գրուած է նաև
եպիսկասյոս
Արձ. է դարից՝
Շողակաթ, 174 (այսպես է լրում միշտ Տի֊
մոթ. կուզ),
եպիսկովպ ։ււ
Մանդ. Շողակաթ,
էջ 135 (երեք անգամ), որից
եպիսկոպոսու­
թիւն
Ա. տիմ. գ. 1. Ագաթ.,
եպիսկոպոսա­
կից
Փիլիպ. ա. 1. Բուղ.,
եպիսկոպոսանոց
Բուզ.,
եպիսկոպոսապետ
Խոր.,
յառաջեպիս­
կոպոս
Բուղ.,
եպիսկոպոսարան
ճառընտ.,
չեպիսկոպոս
Բուզ. առանձին տե՛ս
արքեպիս­
կոպոս, քորեպիսկոպոս։
= 3ն.
յւՈՅ՜/–07էՕՀ
«
եպիսկոպոս»,
բուն նշա­
նակում է «պահապան, տեսուչ, վերատեսուչ,
լրտես» և կազմուած է
Տ7Ա
«
վրայ» և
3701750)
«
դիտել» բառերից. սրա համար թարգմա­
նուած է նաև հյ.
վերադիտող
Փառ Մագ.
Լաստ.,
մակադիտող
Թէոդ. Մայրագ. էջ 155։
Յոյն բառը փոխառաթեամբ
անցել է բագ֊
մաթիլ
լեզուների,
ինչ. լատ.
6
բ1ՏՇ0թԱՏ,
ի ֊
տալ.
V6Տ^0V0,
ֆրանս. ՇճՎզԱՇ, սպան.
եւ–
ՏթՕ,
գոթ.
31
թ1տ1(ՅԱբԱՏ,
հբգ.
թւՏՕՕք,
գերմ.
եւտշհօք,
անգլ.
եւտհօբ,
հսլ.
6
բւտ1աթս, բւտ–
1
աբս,
լեհ. սերբ,
հւտեսբ,
ալբան.
Աբ6տ1<,
նսլ.
տեօք,
հին շվ.
եւտբ,
ռուս.
6
Ո«01
<ՕՈ՚ե,
վրաց.
ցՅօեյոՅ(ո%օ եպիսկոպոդի,
թրք.
թւտ1\0թ0Տ,
հունդ.
բստ1<6թ,
լափ.
եւՏթՅ,
ֆինն.
թւՏթՅ,
թԱՏբՅ,
նոյնր պիտի
լինի նաև արաբ.
Լ–Տ.–*––՝\
ՅՏգ31,
հակառակ
Կամոլս, թրք. թրգմ. Բ.
779
տրուած
ստուգաբանութեան։—
Հիւբշ.
348,
Հներից
ունինք հետևեալ
մեկնութիւն­
ներր.
«
Եպիսկպոսութիւն
կոչի, որ
թարգմանի
տեսչութիւն, վասն
ամենե­
ցուն տեսուչ
լինելոյ» Ոսկ. ա. տիմ. էջ
78, «
Եպիսկոպոսք՝ որթարգմանին
այ­
ցելուք կամ տեսուչք». Լմբ. մատ. էջ 83,
«
Եպիսկոպոսն
անուն իհելլենացի
լեզու
է. իսկ առ մերս այցելու թարգմանի» Լմբ.
մատ. 137, «Եպիսկոպոսն
որ թարգմանի
տեսուչ»,
Յհ. արճիշ. 20, «Ընդհանուր
ասի կաթուղիկոսն և տեսուչ՝ եպիսկո–
ԵՌ
պոսն» Տաթև. ամ. 52։
—
Նորերից
ուղիղ
մեկնեց նախ ՏշԽօձՇք,
1՝
հ6ՏՅԱէ".
47,
382,
յետոյ ՀՀԲ, ՆՀԲ ևն,
ԳԻՌ.—Ջղ.
յեպիսկոպոս, յեպիսկապոս,
Վն.
յեպիսկոպոս, իպիսկօպօս,
Սլմ.
յե պիս ­
կապոս,
Ագլ. Ախց.
յէպիսկօպօս,
Ալշ.
յ է բ ի
1
՛ ՜
կաբոս,
Երև.
յէբիսկաբոս,
Կր,
էպիսկօպօս,
Ռ.
էբիսկօբօս,
Պլ. (հին լեզւով)
էբիսդա–
բօս,
(
նոր լեզւով)
յէբիսդօբօս,
Խրբ.
յէբին՛–
դաբօս, յէբիսդօբօս,
Սչ.
յէբիսկօբօս,
Ննխ.
Սեբ.
յէբիսդօբօս,
Ղրբ–
յէք ի ս կ օ ՚ բ ուս,
Սզմ.
յէպիսկապուս,
Մշ.
իպիսկոբոս.
Զթ֊
է ք ի
Ա
–
ղիւբիւս,
Ասլ.
էբիսդէօբէօ՝ս,
Մկ.
իպիսկօ–
պոլս,
Շմ.
յեկիսպակօս,
Մրղ.
յե պրս կ ա պը/ ՚ս ։
Ծագրական իմաստ է ստացել Ակն. «չափա­
զանց գինով»,
ՓՈԽ.— ուտ.
^6թ1Տե;0թ0Տ
նոյն
նշ. վւոխա­
ռեալ է հայերէնից՝
նախաձայնի պատճա­
ռաւ,
ԴՊԻՏՐՈՊՈ1) (ի-ա
հլ. ըստ ՆՀԲ, թէև ա–
ռանց վկայութեան)
«
հոգաբարձու,
խնամա­
կալ» Մխ. դտ. Օրէնք. Լմբ. օր. 19, 39 (գրուած
եպիսլրայպօս ) ,
–3
ն.
67
էէէբ01էՕ^
«
սնուցիչ,
էյնամակալ».
ծագում է
«
վրայ» և
էնՏսա
«
ուղղել, վա­
րել» բառերից։—Հիւբշ.
349։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ։
֊
ք-ԵՌ
«
եռալր,
եփուիլր, եվ։»
Մարթին.
Սին. համդ. 61, «խմորուելով
պղպջալր»
Վստկ., «եռման բան» Տաթև. ամ. 698, «ե֊
ռացած, խիստ տաք, եվաւն» ճառրնտ.,
«
մարմաջ, քոր գալր» ճառրնտ., որից՝
եռալ
«
եփուիլ. 2. վառուիլ (հոգին, եռանդր), 3. որ֊
դերբ, վէրքերր վրան վխտալ» ՍԳր. Ադաթ.,
«
սիրով
մի ան ալ, զօգիլ»
Յհ. իմ. ատ. էջ 23
(
Որք միանդամ հաղորդք եմք միմեանց... և
սիրով առ իրեարս եռացեալք),
եռանդն
«
ե՛­
ռալ, եփուիլր. 2. ալիքների
յուգմունքր, 3.
որդերի վխտալր. 4. ներքին
յուղմունք,
խանդ»
ՍԳր. Ագաթ. Բուզ. Եզն., «կրակի
վառուիլր» Եփր. համաբ. 112,
եոանդնացե ալ
«
ատրաշէկ, սաստիկ վառ,
կիզիչ
(
երկաթ,
կրակ)» Անկ. գիրք հին կտ. Ա.էջ 174, 179
(
չունի ՆՀԲ),
եռանդնաթափ
Եւագր. 76,
ե–
ոանդնալից
Եւս. պտմ.,
եռանդնոտ
Կոչ., ե–
ասնդումն
Եփր. դատ. Ագաթ. Կորիւն.
Fonds A.R.A.M