ԽԱ1,
3 1 5
ԽԱ1.
ԽԱԼԻ
«
մի տեսակ արա բա կան ծաղիկ է»
եար. աշխ. 612, գրուած է նաև
հալի
(
տ ե՛ ս
ՀԲուս. § 1589), այլ ձեռ. գրում է
(
քխաղա,
որ է մշկեղ» (իմա՛ մուշկի
իւղ.), տե՛ս
խա­
ղա։
Պատկ.
ճ յ ա . ՐՇՕՐբ.
56
պրս.
յ 1 *
ՈՅ
1
կամ
յ ^ յ * հւ1 քքՇՁքճՁաօւոսա
աաստյ>«
"
ԽԱԼԻԱՅ
«
կալաքար»,
ունի միայն ՋԲ, ո֊
րից էլ ՓԲ յաւել։
֊
Արաբ.
զջլ\1 տե՛ս
Տէ61ՈՏշհՈ61ճ6ք
\\՚2
ա
12, 325),
ձ^ձ.
գտւ11
Զ
(
Աբիկեան,
Բռ. տճկ. հյ. 1892, էշ 456), թրք. ծ ֊ ձ ֊ զճ~
1
^3
«
կալաքար»
(
Տ
^ Յ Ր Օ Տ
՚
ե //.
25)։
—
Աճ.
*
ԽԱԼԻԸՈՆ, ի-ա
հլ. «խղունջ» Ոսկիփ.
Բրս. մրկ. 338 (դրծ.
խալիղոնաՕ»
֊
Արաբ.
Օգ՛^––^
հ313211ո
(
օսմանեան
արտասանութեամբ
հ31շ20Ո)
«
խղունջ» (Կա–
մուս, թրք. թրդմ, Գ. 619).
բուն
ծագման
մասին տե՛ս
խղունջն։
ՆՀԲ սխալ հասկանալով
բառիս վկա֊
յռւթիլնր,
մեկնում է «միջամէջ
սենեակք
արքոլնեաց կամ խխունջ»։
Բայց
յետոյ
յաւելուածի
մէջ ուղղում է և մեկնում
«
որպէս արաբ,
հալէզուն,
խխունջ»։ Ու­
ղիղ է մեկնում նաևՋԲ՛ Ըստ այսմ սը֊
խալ է ԱԲ, որ դնում է «խխունջ. 2. խը–
խրնջաձև
մէջէմէջ
շէնք»։
ԳԻՌ.—Հճ.
խալիղոն
«
խղունջ», Զթ.
խէօ–
լիւղիւն
«
խղունջ,
մոզէս»։
ԽԱԼԻԿ
«
բազկի
ոսկր արմկան և ուսին
մէջտեղ.
հս1՜Ո61"ԱՏյյ.
ունի
միայն ԳԲ, որի
աղբիւրն է Քաջունի, հտ. Գ.էջ 94։
ԽԱԼԻՃ
կամ
ԽԱԼԻՆՃ
«
մի տեսակ
ծաղիկ»
Սալաձ. ունի միայն
ՀԲուս. §969. հմմտ.
խալանս։
"
ԽԱԼԻՓԱՅ
«
արաբների
ամիրապետը»
Վրդ. պտմ. Կիր. որ և
խ ա լիֆ այ
Վրք.շնորհ.
25, 26, 28.
Սամ. անեց. 102.Մխ. այրիվ.
էջ 74,
֊
Արաբ.
՚
ձԼկձ.֊֊.
ՃՁ11ք Զ
«
ամիրապետ»,
բուն իմաստն է «յաջորդ
(
Մահմեղի)».
նոյն
բառից փոխառեալ են նաև սպան. պորտ,
իտալ.
ՕՁԱքՅ,
ֆրանս.
ՕՅԱք՚Յ,
գերմ.
ՇհցԱք
ևն։—Հիւբշ. էջ 267։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ։
"
ԽԱԼԽԱԼ
կամ
ԽԱԼԽԱԼԱՅ
«
ապարանջան»
Հին բռ. Ոսկիփ. Վրդ. առկ. 134։
= Պրս.
յ ւ » ^ –
,\
Յ
1
ՃՅ
1
«
ոտքի ապա­
րանջան», որից նաև քրդ. ւձ––^–֊–
ՃՅ\ՃՅ\
,
ճ^\3,\, արաբ.
ւ ձ ֊ ~ – –
\
Յ Լ \ Յ
1
(
Կամ ուս,
թրք. թրգմ. Գ. 200) նոյն
նշ։֊֊ԱՃ.
Այս
մեկնութիւնս հրատարակուած է
նախ ՀԱ 1899, 205։
ԳԻՌ. — Մկ. Վն.
խալխալ
«
երախայոց հա­
մար արծաթեայ
փոքրիկ
օղակներ. 2. փոք­
րիկ բոժոժներով
ոտքի մանեակ, որ դիւղա֊
ցհ կանայք,
մանաւանդ
քրդուհիներն են
գործածում» (նաև Շտ.), Ախց.
խալխալ
«
թևի ապարանջան»,
Մշ.
խալխալ
«
ոտքի ա֊
պա ր ան ջան »։
*
ԽԱԼԿԻՆ
«
կաթսայ»,
հների մէջ անգոր­
ծածական
է. կայ միայն յետնաբար, ինչ.
Քուչ, 56 (Սրտիկս է խալկին եղեր, զօրն զքո
գուսան (վիշտ) կու եփէ), յիշում է Բառ. ե֊
րեմ. էջ 152. կենդանի է նոր բարբառնե­
րում, ինչպէս՝ Ակն, Ասլ.Ատ. Բզ. Երզ. Ելդ.
Խտջ. Կմշ. Կս. Կր. Ննխ. Ռ. Սեբ.
(՚
խալղին
ձևով), Սչ.Ավ. որից կազմուած նոր բառեր
են՝
խալկնձաղ, խալկնծոլկ, խալկծակ, խալ–
կոհակ, անխալկին։
= 3ն.
՜
ձօՕ-՚/ձօ
-
Հ
«
պղնձէ աման, կաթսայ»,
որ ծագում է
՜
Հօ),/6^
«
պղինձ» բառից, ճիշտ
ինչպէս որ հյ.
պղինձ
նշանակում է նաև
«
կաթսայ»։
Յոյնից փոխառեալ է նաև արա­
բերէն
ՕՀ
^–^–
«
պղնձէ աման, կաթսայ»,
(
քեր բառն էլ թերևս սրա միջոցով է։
Ուղիղ մեկնեց նախ Հիւնք։
Որքա՛ն
տգիտական է Ռիրեաքեան,
Արիահայ
բռ. 177 դնելով
իբրև պրս.
յՀ^՝՝5՛*՜
\՝՚
ճ\§Մ
«
կերակուրի
աման»։
ԽԱԼՈԿ
«
մի տեսակ արաբա կան ծաղիկ է»,
գիտէ միայն Խոր, աշխ, 612, որ Պատկա–
նեանի հրատարակութեան
մէջ (1877, էջ 57^
ունի
խալոկ, խալսկ, խախակ
ընթերցուած–
ներր։ Սրանցից ՀՀԲ րնտրում է
խախակ
գրչութիւնք, ՆՀԲ, ՋԲ և ԱԲ
խալոկ,
ՀԲուս, %
970
խախա կ։
Մի ուրիշ ձեռ, էլ գրում է
<քխա–
1
|ուկ,
որ է քրքմեղ» (իմա քրքումի իւղ),
տե ս այս բառը
առանձին։
Fonds A.R.A.M