ԽԱԺ
3 1 3
ԽԱԼ
ցօղունով, որ կտուրների
վրա չ են փռում)),
բայց անշուշտ տարրեր բառ Է։
ԽԱԺՈԻԺ
«
մի տեսակ աման
Է))7 նորագիւտ
բառ, որմէկ անգամ գտնում եմ գործածու֊
ած Օգոսւտ.բաշ.
21
«
Աստուածածին
տա֊
ճարս այն տունն է, որսրբուհի
կոյսն
մէջն
կացել այ, իւր միածին
որգին
մէջն
պահել
այ և մեծացուցել. գեռ ամանն և գալաթնին
կայ և խաժուժ ամանն, որ Քրիստոսոյ կե֊
րակոլր է տուել սրբուհի
կոյսն))։
*
ԽԱԼ
«
մարմնի
վրայ բնական
նիշ. ծին.
տճ. պէնկ)). ունին
միայն ԱԲ և ՓԲ յաւել.
= Պրս.
յ ՛ – – ֊
ՃՅ
1
նոյն
նշ. որից են նաև
քրդ.
< յ ֊ ~ Ճ Յ Լ
վրաց.
Օօ՜ոօ խալի՝
նոյն նր֊
դան ա կութեա մ բ։
Ուղիղ մեկնեց նախ Աճառ. (անտիպ),
յետոյ Թիրեաքեան,
Արիահայ բռ.
177։
ԳԻՌ.֊Ագլ.
Ալշ. Ախց. Երև.Զթ– Խրբ.
Կր. Մկ. Մշ. Մրղ.
Շմ. Ոզմ.
Ջղ– Սլմ. Վն.
Տվւ.
խալ՝
նոյն
նշ. աւելի րնդհանուր իմաս­
տով
ունինք Խզ, «նշան»
(՛
խալ Դ^ել
«
նշան
գնել, որպէս զիմիտքը մնայ»),
Ղրբ– «խա­
ղաթղթի նշանը՝ տեսակը)),
նբ. «նարտախա–
ղ՚ր մէշ միաւորը, եէքը)). նաև Ղրբ–
խ
ա
լ Ընկ­
նել
«
պտուղը մի կողմից փտիլ
սկսիլ.
2.
զգեստի վրայ մի քիչ տեղ կեղտոտուիլ, բիծ
ունենալ)), նոր բառեր են՝
խալաւոր, խալ­
խալ, խալխալոա։
ԽԱԼԱՄ
«
ան ասունի
չորացած գանկ» Գ.
թագ.
զ.
25.
Յոթ. խ.
26.
Բարուք
զ.
69.
Վստկ.
130.
որից
խալամո վին
«
գլուխն էլ
հետը միասին» Պտմ. աղէքս.
8.
անխալամ
Խոր. գ.
37
(
սխալ
գրչութիւն է
անխալատ.
տե՛ս նորայր, Հայկ. բառաք, էջ
14
և Խ.
Ստեփանէ, Խոր. աշխ, թրգմ. ծան,
638).
գրուած է նաև
հալամ։
ԳԴ պրս.
1
<
Ձ1Յ1՜Ո
«
կաղամբ»
բառից։
ՆՀԲ
յն.
*
տ–ք>7,."ք|
«
գլուխ»
և
ք ա լ ա ՚մի
«
գի, կմախք»1՛ Հիւնք. յն,
x^X^]յ^ՕV
«
ե֊
զէգ» բառից։
8
ս
§ ջ 6 1ք
1,447
անգլ.
Տ1ա11
«
գանկ»,
միշ. անգլ.
ՏՇս1Խ,
ՏՇօ1–
16,
սկովտ.
տ1ա11, տ1<011
«
շերեփ», թերևս
ն\աև հլ.
խ ե լ - ք
բառերի հետ՝ իբրև
բնիկ
հայ։ Շէֆթէլովից
Տ 6
28, 312
սանս.
1
ա313է.
«
ճաղատ»
թառի հետ։ Այս թա­
ռը
2
սբւէ23
\\2
37, 389
(
= Գ1ճ\ճշ
117)
միացնում է հսլ.
§օ1ն
«
մերկ», լատ.
Շ Ձ ^ Ա Տ ,
հբգ.
1
<
Յ1Օ,
գերմ.
1
(
ՅՈ1
«
ճա­
ղատ» բառերի հետ։ Բշձ
^ՏՇՈ
Հայ, ղր.
լեզ.
132
֊
ա մ
մասնիկով
խել(ք)
բառից։
Ւ11-02Ո7
ՀԱ
1924, 454
հաթ.
ԷԼՅ
1
ՅՈ13
«
գլուխ»
բառի
հետ։
ԳԻՌ. — Ակն.
խալամ
«
ցորենի հասկ» կապ
չունի վերի բառի հետ, որովհետև
Ալշ.
խա­
լամ
«
ցորենի կամ եղէգի ծղօտ» ձևի վրա–
յով
կցւում է յն.
%
ձ
.՝/.
Ա\10Հ, «եղեգ»
բառին։
ԽԱԼԱՄ
«
ոլոք»,
ունի միայն Քաջունի, Գ.
94
րսւտ Վստւկ։
ԽԱԼԱՅ
«
մի տեսակ հարկ» (ըստ Թ.
Ալ–
դալթէգեան,
Տեղեկ. ինստիտ.
1, 77 — 78
«
ակցիզ,
ղին ու, խաղողի և այգու վրայ դը–
րուած հարկ»), նորագիւտ բառ՝ որ գտնում
ենք գործածուած
ԺԱ—ԺԳ ղարի մի քանի
արձանագրութեանց
մէջ. «Ազատ ի խալաէ
և ի գեղջէ յա՛մենայն
հասուց»
(
Արձ.
1036
թ.
Վիմ. տարեգ, էջ
20).
«
Թողի
զիմ
հայրենիք
գեղիս զԹալնոյ
գինոյ խալէն»
(
Արձ.
1267
թ.
Վիմ. տար, էջ
111),
«
Ազատեցի,,,
այգիքն
. . .
իխալալ (կարդա՛ ի խալաէ) և երրորդ
հարկէ»
(
Արձ.
1273
թ. Վիմ. տար.
116),
«
Գի֊
նոյ և խաղողի խաշէն» (Արձ.
1288
թ. Վիմ.
տարեգ. էջ
130)։
Աւդալբէգեան,
անդ, համարում է
նոյն րնդ
խալան,
*
ԽԱԼԱՆ
«
մի տեսակ թաթարական
Հարկ))
Մաղաք. աբ.
11, 16, 20
ևն. Արձ.
1295
թ.
(
տե՛ս Վիմ. տար.
137)։
= Թաթար, (ալթայ.)
ՀՀ–՝֊*
ԳՅ
1
ՅՈ,
ղա֊
զան. բաշկիր.
X * –
զ\\ձ,
^ս13,
ատրպ.
ՀՀ-Կ
Գ313Ո,
0
յ ^
Տ
ԳՁ1ՅՈ
«
տուրք, հարկ,
նուէր, թոշակ»,
թթր. Հ-
զ3191Ո,
Հ^\–
ԳՅԼՅՈ,
<ձ\*ձճ<
զձ\ՅՈ§
«
գլխագին. այն
ղումարր՝ որ վւեսան տալիս է աղշկայ
հօրը»
ք ^ ^ՅՐ Օ Տ է , II.
էջ
21, 23),
վըաց.
զճ\ճՈ\
նոյն
նշ.։ —
Ուղիղ մեկնեց Պ ատկ
է
Հրար* Մաղաք–,
աբ. Էչ 64։
ԳԻՌ.֊֊Ալշ.
Բլ. Մշ. Աս.
խալան,
Վն.
կա­
լան,
Բղ,
ղալա
«
վւեսայի վճարած
ղլխադի֊
նը». որից
խալանկաուր։
Fonds A.R.A.M