Խ
*
ԽՍ.Ր
«
կաթի փոխատւութիւն՝
որոշեալ չա֊
վւով կամ ամանով», որից
ի խաբ աալ
(
գրր–
ուած նաև
խապ, իւափ^
«
կաթ փոխ տալ»
Վրդն. առ. 238 — 9։
= Թրք.
Տ–
3
֊՛՛
զջլկ
«
աման»
բառից՝ որ
ռմկ. արտասանութեամբ
հնչւում է
խաբ.
("՚
յսպէս նաև վրաց. զ֊Նո
ղ՛արի
«
ափսէ»).
իմաստի զարգացման
համար հմմտ. գրբ.
յ ա ն օթ տալ
«
փոխ տալ» Ոսկ. մ. գ. 24՝
անօթ
«
աման»
բառից։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ, որից
առնե֊
լով Մառ, Վրդն. առ. I, էջ 55։
ԳԻՌ.— Ախց.
խապ,
Սեբ.
խափ.
այսպէս և
ուրիշ շատ գաւառականն երում, ինչպէս Ալքս.
Ախք. Ակն. Բբ. Կիլր. Կյ.Հմշ. Ննխ. Շիր. Չն.
նոր բառեր են՝
խաբաւ՝, խաբկից, խաբոլ–
խաս, խարխա՚չ։
ԽԱԲ, ի
հլ, «խաբէութիւն,
սխալանք» Ոսկ.
ևս. Մանդ, որից
խաբ գործել
«
նենգութեամբ
դարան լարել» Եւս. քր. ա.241, 345.
րնդ
խաբս
«
սխալմամբ»
ծն. խգ. 12. Ոսկ. մ. բ.
5.
Ոսկ. ես. 72 (տպ.
րնդ խափս^. խաբել
«
խաբել. 2. ծաղրն լ» ՍԳր. Եզն.
խաբանք
Դ.
թագ. ժ. 19. Յուդթ. թ. 15.
խա բ ե այ
«
դաւա­
ճան» Եփր. Գ. կոր. Ոսկ. գաղ. «խաբէական,
կեղծ» Ոսկ. ա. տիմ. 160.
խ ա բ ե բ այ
Ես. գ.
4.
Ոսկ. երր. (դրուած է
խարեբե այ
Եփր. Բ.
թես. Ոսկ. կողոս),
խաբեութիւն
(
արմատը
"
խաբեայք
ՍԳր.
խաբկ անք
Ոսկ. ես. և կող.
խաբկիլ
Փիլ. լին.
խաբկոտ
Իրեն. 10.
խաբու
Վեցօր. 184.
խաբուսիկ
Կոչ. 135.
խաբողիկ
Կոչ.
անխաբ
«
ամուր, անառիկ» Բ. մակ. գ.
12.
արա գ ախաբիկ
Ոսկ. ես.
մտ ախաբ
Տիտ.
ա. 11. Ոսկ. մ. բ. 12. Բուղ,
նսւրսւարախաբ
Վանակ, հց.
որսորդախաբ
Վեցօր. 163.
գրա–
խաբ
Գնձ.
դիւախաբ
Գե. ես.
դիւրախաբող
Մանդ, ևն։
֊
Բառիս հետ շատ նման են հնչում արաբ.
֊
Նձձ.
X^ ե ե
«
խաբեբայ»,
X^եե
«
խաբեբայ
լինել»,
՝–
Հ^ՀՀ*ձ
էՁճեէհ
«
խաբել
խաբխբել»
(
տե՛ս Կամուս, թրք. թրգմ. Ա. 115 — 6). բայց
այս բառերը պատահական պէտք է համարել,
ցորչափ գտնուած չեն ասորերէնի
մէջ։ Այս­
պէս նաև պրս.
֊
^ ֊ ^ ՃՅՕ
«
խարդախութիւն,
մեղմեխանք»,
որի ծագումր
անյայտ
է։ —
Հիւբշ. 267։
Առաջին
անգամ
Շրէօգէր,
7
հ6Տ.
46
արաբ.
ՃՁ ե ե
ձևից։ Պատկ.
^Ձա6թ. I.
10
պրս.
X3ե: ՇՅՈ1Ո1, Տէ.
ՇկՈՂ,
127
սանս.
ե Յ թ Յ է ՚ Յ
«
խաբէութիւն»։
Մառ
3 8 0
7, 73
զնդ. ձտւհ, ձտւ^ «խաբել» բա­
ռից։
Հիւնք. պրս.
խէպ,
արաբ,
խապ–
պուգ։
ԸտւԿսհձոյ Տհ
1, 312
հունդ.
1
<
Յ–
հւէ
«
թմրեցնել,
շշմեցնել»
բառի
հետ։
Մառ
3 8 0
22, 45
վրաց.
ցբիերի
«
խա­
բուսիկ» բառի հետ. արմատը
ց բ ։ Լ
,6\\
ք^
ՒՀ2 52 (1924), 310
հսլ.
ժ ա հ ա
«
ապա֊
կանել, փճացնել» բառի հետ, որի ծա֊
դումը անյայտ է համարում
86
քՈ6
^6ք
380—381։
ԳԻՌ.—Ջղ.
խաբ՛ել,
Խրբ. Ոզմ.
խ ա բ ՚իլ ,
Ագլ.
խ ա ՚ բ իլ ,
Վն. Ալշ. Մշ.
խապել,
Մկ.
խա–
պիլ,
Հճ. Սլմ. Սչ.
խափել,
Ախց. Երև. Կր.
՚
Ւնխ. Պլ. Ռ. Սեբ. Տիգ.
խափէլ,
Մրղ.
խափը–
կ, Զթ. Գոր.Ղրբ. Շմ. Տփ.
խափիլ,
Հմշ.
խա­
ւք ուշ,
Ասլ.
ղ ա բ ՚ է ՝ լ ։ —
Ունինք նաև Ասլ. Խրբ.
խաբ ՛էր՛ա,
Պլ. Շմ. Սչ.
խափէփա,
Ոզմ.
խ ա պ րբ ՚ ան
«
խաբեբայ»,
Տփ.
խափս ընկնել
«
խաբիլ
յերազի»։
նոր բառեր են՝
խարան,
աււտխարան,
խաբես-խուրես, խաբլուկ,
խաբլութիւն, խաբլանննուղ, խաբլապոլգիկ,
իւարլբել, խաբլբորել, խաբխբել, խաբխբորել,
խաբռտել,
խաբխբոլկ,
խաբ-խաբխտոլք.
խարով, խաբ նով, խաբսով, խարս տալ, խա­
րբս ընկնել, խարշիկ։
ՓՈԽ. — Քրդ–
^ – ֊ ֊ X 3 ե շ
«
խաբէութիւն»,
Օ " ^ ՛ ՜ ^ –
XՅբՅՈմ^ Ո
«
խաբել,
խարղաւա֊
Fonds A.R.A.M