ԼՕՇ
308
ԼՕՌ
\ \ ՚
Յ 1 Ճ
6
4 3 9
համարում է հիւսիսային
(
թերևս
կելտական) բառ և կցում է հբգ. \օճօ, \ւ\ձօ,
մբգ.
\
օձշ, գերմ.
ԼօճշՈ
«
հաստ կտաւ»,
հբգ.
1
սԺ 11
0
«
մի տեսակ կտաւ», հսաքս.
1
օէհօ,
հֆրիզ.
1
օէհՁ,
անգսք.
1003
«
վերարկու, ծած­
կոց», հիսլ.
1006
«
կոպիտ վերարկու» բառե­
րի հետ։ նրանք ազգակից ենև ծագում են
հհիւս.
1
օ
§6ՈՈ
«
թաւ, մազոտ, կոշտ»
բառից
(
ա ս § 6
3 0 9 ) ։
Գերմանականից են փոխա­
ռեալ ռուս. պյ\Ձ. «վերարկու»,
1
^Ձ11է>՛
«
Դա֊
մասկեան կտաւ», ուկր.
1
ս
^11Ձ
«
հագուստի
պարագաներ», չեխ.
1
ԱՃՁ
«
ծածկոց»
(861՛–
Ո6և6ք
7 4 3 ) :
Ռէ ի՛նչ ճամթով այս հիւսիսա­
յին բառր հասել է մեզ յայտնի չէ։
Լ Ձ Օ Օ
2 6
(
ըստ
Լ Ձ § . ճաւ. Տէսճ. §
951)
համեմատեց
լտ. \օձւՇ– ձևի հետ։
ԲւԺ6է
2, 2 9 8
սանս.
1
նէՅ,
լտ.
1
օճւճ,
իռլ.
1
օէհՁՐ
թառերի
հետ։
Հիւնք. յն.
^քյՕՕՕ, ձ՚ք|0՚.օ՝ւ1
«
թեթև
հագուստ»։
ԳԻՌ. — Ամատունի, Հայոց բառ ու բան, էշ
255
նոյն է համարում
Մ շ.
լոդ
«
վերնազգեստ,
կրկնոց» (Գրոց թրոց
170)։
ԼՕՇ
«
թարակ թերթանման հաց», ունի
մի­
այն
ՀՀԲ.
հին մատենագրութեան
մէջ գործա­
ծուած
չէ. հնագոյն
յիշատակութիւնը
գտնում
եմ Տաթև. հարց, 357 (Նոթն՝ թանձր
լօշ եփ­
եալ),
որից էլ Բառ, երեմ, էջ 249՝
շօթ
թառի
բացատրութեան
մէջ(տպ. վրիպակ՝
շօշ),
բայց անշուշտ
աւելի
հին էր, որովհետև
Վստկ. և Բժշ. ունին
լօշտակ
բառը՝ ոթ սրա­
նից է ծագում։ Գործածական է արդի գաւա֊
ռականներում
լօշ
և
լաւաշ
ձևերով,
որոնցից
աւելի նախնականն է
լաւաշ,
ամփոփուած
լ ա ւ շ > լ օ շ ։
–
Արևելքում
թաւական
տարածուած
մի
բառ
է. հմմտ. պրս.
օ ^ % յ
1
Յ\73Տ,
քթդ.
16–
V Յ Տ ,
Ատրպ. թրք.
օ^՝>–
1
Ձ՝^ՅՏ,
վրաց.
֊
Հւճ^ձՊօ
լավաշի
«
լաւաշ
հաց»,
Կազանի
թթր–
0–
^>՛
1
Յ \ ՚ Յ Տ
«
մի տեսակ խմորեղէն»։
Յայտ֊
նի չէ սակայն թէ այս թո լորից ո՛րն է նախ­
նականը,
հայերէ՞նը թէ պարսկերէնը։ Դի­
տելի է միայն որլաւաշ հացը՝ ինչպէս Երևա­
նում նոյնպէս և Պարսկաստանում,
համար–
ւամ է հայկական հաց (թուրքերի և պարսիկ­
ների հացը
սանգակն
է). Թեհրանում
լաւաշը
կոչւում է
ՈԱՈ-1 31՜Ո՜13Ո1
«
հայկական
հաց»։
—
Աճ.
ԳԻՌ.
—
Լաւաշ
ձևը դիտեն Ախց. Արբ. Բն.
Կրև. Եւդ. Զթ–
Կր. Հմշ.
Ղրթ. Սեր.–\օշ
ձևը՝
Աստ. Ալշ.
Բլ. Երև. Իգդ.
Լ. Խզ.
Խրր.
Ղրթ.
Մշ. նթ. Ննխ.
Շիր.
Շմ. Շտ. Ռ. Սլմ. Վն. Տփ.
Մրղ. (վերջինր «կաթով թխած հաց» իմաս­
տով),—նոր թառեր են
լալաշայ
«
պաստեղ»,
լաւաշթխի
«
տեփ»,
լօշագաթայ, լօշքաշ.—
Նոյն եննաև
լօշ լօշ
Ախք. Ննխ.
«
լայն
լայն»
(
ականշի համար ասուած),
լօշել
Վն. «ական­
ջը ամուր քաշել»,
լօշականշ
Լ. «մի տեսակ
բոյս»։
ՓՈԽ.–Վրաց.
օճՀլզո֊Յ-՚-օ
իաղլավաշի
«
իւղով ուխմորով
շինուած խառնուրդ՝ որ
վէրքի վրայ են դնում կամ ուռեցքի»
(
հյ.
դւռ.
իւղալաւաշ
ձևից)։ Ուտ.
լավաշ
«
լաւաշ
հաց»։
—
ԼՕՇ
«
թաղթ կամ արանց ծաղիկ կոչուած
բոյսը»
Բժշ. Գաղիան. Վստկ. 207. սխալ­
մամբ գրուած
շաւշ, շօշ, շաւաշ
(
ՀԲուս. §
2293, 2381).
որից
լօշտակ
կամ
լոշտակ, լօշ–
թակ
«
մանրագոր,
Օւ՜^ՅՈւՅ
Ձ1 ԵՁ
կոչուած
մարդանման
բոյսր»
Բժշ. Վստկ. 207 կամ
«
ճերմակ որթ, որթի պատատուկ»
ՆՀԲ.
(
նոյ֊
նր Բառ երեմ, էջ 135 մեկնում է «օձի
ղարա֊
լա շ»
)։
= Նոյն է նախորդ
լօշ
«
հաց» բառի հետ.
հմմտ. նոյն
թոյսի
թուրքերէն
անուններր՝
է՚ՕաԱշ
6
էռ16
^1
և գճէ
ՏՕասա ,
որոնք թառա֊
ցի նշանակում են «խոզի
հաց»,
«
գետնի
հաց», հայերէնումն
էլ արդէն
նոյն թոյսր կո֊
չուած է նաև
իա գի հաց
(
տե՛ ս ՀԲուս.
§
759)։
—
ԱՃ.
ԳԻՌ
Կր.
լօշտակ,
Մշ.
լօշտագ,
Վն.
լօշտ–
ւ՝ակ,
Ղրթ.
լաշտՐակ
իսկ Ալշ.
լօշտակ
նշա­
նակում է «լայն» (բերանի կամ շորի համար
գործածուած)։
ՓՈԽ.֊֊Բ՝րք. գլռ. Թորթումի
լէշտէկ
«
լոշ­
տակ» (տե՛ս
Շ իրակ 1905,
425)։
ԼՕՌ.
որ և
լոո,
լոր
«
մամուռ» Ագաթ. Վրք.
հց. Բ. 132. որից
լօռաբոյս
Կղնկտ.
լօասմարգ
«
մամռապատ
մարգ» Ես. ժթ, 6.
լօոասերլք
Լեհ.
լօոալէտ
Խոր.
բ. 6։ Այս թառը
լոռն
(
գրծ.
լ ո ո ա մբ
)
ձևով
ունի Խսրվկ. քոս. ՀԱ 1904,
313
ա. «Պետրոս լոռամրք վճարէր
զպէտսն»։
ԳԻՌ.–Խտ
9
.
լօ ռ
«
թաց տեղեր աճող մի
տեսակ խոտ», որից
լօռուտ
«
լօռ շատ
թու֊
սած
տեղ»։
Fonds A.R.A.M