1.1
ԻԿ
302
ԼՈԻՍ
բացատրութեան
վրայ։
Կերևայ թէ
լոլկամ
նշանակում է «յանկարծ, պատահմամբ)), ո֊
րովհետե
փրթիլ
այստեղ «փախչիլ,
կորչիր)
նշանակութիւնն
ունի։ Թերևս
լուկ
և
ամ
ձևերի
ղոլմարն է։
ԼՈԻԿՈԻԱՆ
«
վայրի
գազարի
հունտ» Հին
բռ. ունի միայն ՀԲուս.
$
934։
ԼՈԻ՚ԼԱՊ
կամ
ԼՈԻԱՊ
«
հիւթ հանեալ ի սեր֊
մ անց և ի պտղոց և թանձրա ցուցեալ»
Մխ.
բժշ. էշ19,29 ևն. ունի
միայն ՋԲ, "րից
առնում է և ՓԲ. — նոյն բառր ԳԲմեկնում է
«
փակչտուկ
բնութեամբ
գոյացութիւն՝ որ
բոյսերոլ
մ էշ տ արածուած կր գտնուի. 2.
թանձր և փակչտուկ
հեղուկ՝ որ կ ստացուի
ջուրի մէջ խէժ մր հալեցնելով.
Ո\սճ
\
Յւ§Շ»։
Ըստ ՋԲ փոխառեալ է արաբերենից,
բայց Կամ ասի մէջ չգտայ նման բառ։
*
ԼՈԻՄԱՅ, ի
հլ. «մանր գրամ է» Մրկ. ժբ.
42. %
ուկ. իա. 2. Եւս. քր. գրուած է նաև
լ ո ­
մ ա յ
Րսկ.
յհ. բ. 10. Անկ. գիրք նոր կտ.108.
եղիշ. տիր. 339. որից
լումւս|ափոիւ
Յհ. բ.
14.
որև
լումափոխ
Երզն. մաթ. 230 կամ
լ ո –
մափոխ
Երզն. մտթ. 447.
լամայա կ ան
Արշ.
լումափող
Ոսկիվյ։
֊
Ասոր. կձՕՕ
^ 1սռ13
«
վաղ, գրամ»
(8
ւ՜ՕՏ–
1
(611
Ո.
ԼՇՃ.
Տ>՚1՜.
1 7 3 ) ,
որ ծագած է հնագոյն
4
ՈԱՄ1Ձ
ձևից և այս էլ փոխառեալ է լտ,
*
ՈաՈԱՏ, ՈԱւՈւՈԱՏ
«
դրամ, վաղ»
բառից.
(
կասլւում է յն.
՚
քՕյՈԱ-Օւ;
«
օրինական»,
70
Ա.Օ
«
օրէնք, կարդ, սովորութիւն»
բառին՝ րստ
\\
^Յ
1(
Խ 5 2 9 ) ։
Լատին բառի մէջ՝
նախաձայն
Ո
տ ա բան ման ութ եա մբ
ա–/՛՝
դարձել է
1.
այս
ձայնավւոխութիւնր
կատարուած է ասորերէ­
նի մէջ. բայց իր նմանն
ունի
հյ. գւռ.
նման
՜
>լման
ձևի մէջ։ Հմմտ. նաև արաբ,
^–օ–
5
ՈԱ–
աՅ
«
լումայ, դրամ», որԿամուս, թրք. թրգմ.
Դ. 943 յունարէնից փոխառեալ է դնում.—
Հիւբշ. 304։
Աւգերեան, Բցտր.չւի. և կշռ, էջ 93 յն,
X^^[1|յ.^
«
նշխարք, կոտորք»
ձևից։ ՆՀԲ
լծ. լտ.
ոսաաստ, ոաոաս1ստ, օհօ1ստ
և
յն.
ՀյֆօճնՀ։
—
Ուղիղ մեկնեց նախ
ե.3§.
ճւ
–
Մ1.
Տէսճ. §
9 3 0 ։
Հիւնք. արաբ,
համէլ
«
ոչխար, գառն»
բառից։
*
ԼՈԻՊՆԻ
«
չոր զուկի»,
լուսլնա
կամ
լուսլ–
նի «չոր զուկիի ծառ» Բժշ. ունի միայն ՀԲուս.
§ 935։
֊
Արաբ,
և;–՝"^–՛ 1սեա
նոյն ծառր, տե՛ս Կա­
մուս, թրք. թրգմ. Գ.
699։֊
ԱՃ.
+ ԼՈԻՌ, ի-ա
հլ. «անխ օս, լռած, սուս»
Ս՛էր. Ագաթ. Վեցօր. որից
լոլո լ ա ո
Առակ,
ժը, 18, Եւագր,
լուո մուո
Ոսկ, ճառ ապշխ.
էջ 47 (տե՛ս և
մուո;. լոել
«
լուռ մնալ, չխօսիլ.
2.
հանդարտիլ, դադրիլ, կենալ, կանգ առնել»
ՍԳր. Եւս. պտմ.
լոելեայն
ՍԳր. Ոսկ. ես.
լոասէր
Եւագր.
լռութիւն
ՍԳր. Ոսկ.
յհ. ա. 1.
Եւս, պտմ.
լոեցուցանել
ՍԳր.
լռուն
Վեցօր.
63,
լռիկ
Ա. մակ. ժա. 5. Ողբ. գ. 28.
լոակա–
ցոլթիւն
«
լուռ մնալր (նորագիւտ բառ) ճշ.
199
ա ևն։
֊
Բնիկ
հայ բառ, նշանակում էրնախա­
պէս
«
լսող, միտ դնող, ականջ դնող, հլու» և
պատկանում է
լա, լուր
արմատին (տե՛ս
լսել
բառի տակ), իբր հնխ, \ձ
1
սՏ՜1՜1–։
Նշանակու­
թեան
նոյնպիսի գարգացոլտմ՝
ներկայացնում
են գոթ,
հ1ա9
«
լսել,
ուշադրութիւն,
լռու­
թիւն», նբգ,
հ6ւ՜6 Ժօօհւ
«\
լսֆ՚ր» կամ նաև
«/
ռի՚ր»,
Ձսքհձւ՜նՈ
«
դադարիլ, կանդ առնել,
վերջացներ),
հիսլ.
հ 1 յ ՚ 0 0
«
լսել, լռել»,
հ1յօ8ւ
Հյոլռ,
լռիկ»։ — Հիւբշ. 454։
ՇՅՈ1Ո1, Ւձէ. Ե
՜
Ի/ա.
142
դա էլ.
1
սք
«
ա -
ղաղակ»։
Հիւնք.
լոել
հանում է
լսել
բա­
յից, իսկ
լուռ մուռ
կրկնականի
վերջին
մասր
կցում է
մրմռալ
բային։
Վերի
մեկնութիւնր
տոլ
ին
ճ.7օւ՜բ
և
8
ս § § 6
1\1 32, 9։
Հիւբշ.
ճւ-ա. Օւ
-
ՅՈՆ
454
կաս֊
կածով էր վերաբերւում, սակայն
յետոյ
իբր ստոյգ ընդունեց
(
անձնական)։
ԳԻՌ. — Ախց.
լուռ ու մանն,
Տփ,
լար.
որից
Խրբ.
լոանք
«
համբերութիւն»,
Զթ՛
ԷՐ^Ւէ
«1
Ը՜
ոել», նոր բառեր են
անլռլոի
«
շատախօս»,
լոաիլ, լռկուիլ
«
պապանձիլ»։
–(–
ԼՈԻՍԱՆ
«
քաւթար
(
անասունր))).
դրա֊
գէտների ձեռքով նոր գրականի
մէջ։ տարա֊
ծուած բառ է. հին մատենագրութեան
մէջ
գործածուած է միայն մէկ ան՛գամ՝ յոգ. ուղ.
լուսանանք
ձևով, «լուսանունք և ինձք և վա­
գերք» Պտմ. աղեքս. 142 (համ՝ապատաս -
խան
յն, ճե՚ՀՀ, լտ.
1
^՚ՈՃ
«
լուսան»
բառին).—
տգէտ գրիչներ
տալիս եննաև
լոյսանունք,
լուսանիլթք
րնթերցուածներր. — ՆՀԲ եզ. ուղ.
Fonds A.R.A.M