Լ Ո 1
՝
Բ
3 0 1
ԼՈԻԿ
ԼՈԻՈԻԱ
տե՛ս Լովիաս,
ԼՈԻԻՃ
տե՛ս Լու։
–(-
ԼՈԻԾ, ո
հլ, ( յետնաբար
նաև
ի, ի-ա
հլ.
գրծ.
լծիլք, էծալ, լծօք^)
«
եզան
վզի
լուծը»
ՍԳր. փոխաբերաբար
«
որևէ
ծանրութիւն,
հպատակութիւն»
ՍԳր. Ագաթ. Եփր.
գաղ.
«
վարող մի զոյգ եզ» ՍԳր. «կշիռքի թևը՝ որից
նժարներն
են կախւում, կշիռ»
Յոբ. զ. 2.
«
Կշիռ
կենդանակերպր»
Զքր֊
կթ.
«
զոյգ,
ջուխտ» Վստկ. 9. «նաւի երկու կողերը»
նար.
իէ (տե՛ս նորայր,
Բառ.
ֆր. 311 ա
ՇՕ Ա բ Խ ) .
որից
եզնալուծ
Սիր.
իզ. 10.
ծանրալուծ
Մամբր.
միալուծ
Յհ. իմ. ատ.
պտղալուծ
Եփր. թուոց, էջ 239.
լծակ
ՍԳր. Սերեր,
լծել
ՍԳր. Եզն. Սերեր.
|ծակից
Փիլիպ. զ. 3, բ.
Կոր. ղ. 14. Եփր. Փիլիպ. Եզն.
լծակոիւ
Ոսկ.
եբբ.
լծակցութիւն
Եզն.
լծնաբարձ
Մծբ. 373.
լծընղդէմ
Եւագր.
լծընկեց
Ովս. դ. 16.
լծկան
Առաք. պտմ.
լծորդ
նար. Մագ.
լուծլիլք
«
ու֊
զեղի
զոյգ երակներր»
(
հմմտ.
ամոլ-ա-չիլ^
Ոսկիփ.
լծորդատաո
(
նոր բառ)
ևն։
–
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ. ՝^Ա§6–ձևից,
սրա
ժառանգներն
են՝ սանս. 1Այ
)/
Ա§3–
«
լուծ,
զոյգ»,
պրս.
)
ԱՀ
կամ
ԷՀ>.
գ6՜Հ
(
որից
փոխառեալ
է արևել. թրք. է
^ՕՀ
«
լուծ»),
քրդ. )սՀ րելուճ. յօ֊Հ
(
ՒԽւ՚Ո § 4 2 3 ) ,
յն. Լօ–
•
ՀՕ՝*,
բէովտ.
նպս՝)
«
լուծ»,
ԷՕՀՕՀ
«
լուծ,
կր֊
շիռ», լատ.
յ՚Ա^սւո
(
ռոլմ. խք, սպան.
^Ա
^Օ,
իտալ. §Խ
§0,
ֆրանս.
՚\
ՕԱ§)
,
կիմր.
13
Ա,
կօ֊
րըն.
աս,
հհիւս. 6Ճ, անգսք.
§ 6 0 Շ ,
անգլ.
>օ1<6,
դոթ.
յ՚ս1<,
հբգ.
յսհ, յօհ.
գերմ.
յ՜օշհ,
հոլլ.
)
ս1<
(
գերմանականից
փոխառեալ
ֆինն.
խճԽ),
լիթ.
յսո
§3տ,
հսլ. \§օ, ռուս,
աօ,
չեխ.
յհօ,
գնչ.
շ ս § 3 ,
լեթթ.
յ՚սշտ,
բոլորն էլ
«
լուծ» նշանակութեամբ։
Այս բոլորի
արմա֊
տըն է հնխ.
^6Ա§–
«
կապել, կցել», որ աճած
է հնխ.
^6Ա6–
«
կապել» պարզականից
և ունի
նաև ռնգային
ձև. հմմտ. սանս. գ՜ՅսԱ,
^Ա
\
ձ–
էէ, յ՚ԱՈ31<էւ
«
կապել, լծել»,
^՜ս1
<էՁ– =
զնդ.
>՚էԱէՅ–
«
լծեալ»,
^ 3 0 | ,
՝
Հ\ճ\– «լծել»,
յն. Լ*ձ*(–
70(11
«
լծել»,
ԼւԱՀՀՕՀ, «զոյգ»,
1
տ5՝ք0;
«
լուծ,
զոյգ»,
լտ.
խո
§0
«
կապել»,
յՍՈՕէւՕ
«
կա֊
պոլմն», լիթ.
յ՚ԱՈ^ա
«
լուծին կապել»,
յ՚ՅԱ–
է1Տ
«
եզ», լեթթ.
յ՚սէւՏ
«
յօդ», կամիս.
^ ՚ Ա ^ՅՈ
և թոխար,
ասե
«
լուծ»
ևն.
(
ք՚61տէ,
1
Հս1է1Մ.
ճստեքշւէսո^... Տ6ք1ւո 1913,
էշ 151). (տե՛ս
ԲօհՕէպ
1, 201,
ՏքՈՕԱէ–յ^6ւ116է
478,
^
Յ
1
Ճ 6
397,
Ց օ ւ Տ Յ Շ գ
307,
861–
Ո61<6ք
421,
քրճԱէ–
աՅՈ Ո
109, 1
Հ1ԱՏ6 233)
•.֊
Հիւբշ.
454,
Ուղիղ մեկնութիւնը տուաւ նախ
\\
^1ո–
ճւՏՕհ.
17,
որ սակայն մտածում
է
կա.
պել նաև լտ.
1
ւ
^3է6
«
կապել» բառի
հետ.
Ուղիղ են մեկնում
86
էէ10հ.
ճ ո Շ Յ
79.
314,
Լ Յ
§ . Սէ–§6Տշհ. 368,
Հիւբշ.
1
Հ2 23,
32
ևն. Հիւնք.
լուծանել
բայից,
8
ս § ^ 6 ,
\\1
32, 8—9
հայերէնի
լ
նախաձայնը
բացատրում
է
լուծանել
բայի
հետ
յա֊
ճախակի գործածոլթիւնից
իբր ազդուած,
ԳԻՌ.֊Ախց.
Կր. Սլմ. Տփ.
լուծ,
Մշ.
լուծք,
Ալշ. Երև. Հմշ. ննխ. Սեբ.
լուձ,
Խրբ.
լոլձք,
Ագլ. Գոր.
Ղրբ.
Մկ. Շմ. Վն.
լիւծ
(
Ղրբ.
նշա֊
նակում է նաև
«
կշիռքի
թևր»),
Ասլ.
լ ի
1
° ,
լիւղ,
Ոզմ.
լ>օծ,
Զթ.
Է°"ք, լոձք—
Վն.
լծել,
Գոր.
Ղրբ.
լծէլ,
Ազլ. Ոզմ. Տփ.
լծիլ,
Սչ.
լձել,
ննխ.
լձէլ,
Ասլ.
լձե՝լ,
Խրբ.
լձիլ,
Հմշ.
լձուշ,
Զթ.
լր՝ձիլ,
Շմ.
լիծիլ. —
նոր բառեր
են
լծա­
չափ, լծաո, լծափայտ, լծկան, լծակ, յծւոր,
լծվար, անլուծ, անլծկան
ևն,
ՓՈԽ. — Վրաց
տշյ՚Յ^
0
լուծի,
տ ՞ յ ՚ յ յ ^ լածա,
թուշ,
լուծ
«
զոյգ
թիւ» ծագում
են հյ.
լուծ
«
զոյգ» բառից
որ գիտե Վստկ. այս նշանա­
կութեան զարգացման
համար հմմտ. սանս,
՚
զյյ
յԱ§ձ–
«
լուծ
և զոյգ»,
թրք.
&*
Հ֊
01
քէ
«
եզան
լուծ և զոյգ, շոլխտ»
ևն,
ԼՈԻԾԱՏԼԻ
«
Հայկ համաստեղոլթիւնր.
Օէ
՝1–
ՕՀ\». ունի միայն
ԱԲ,
֊
Կազմուած
է վերի
լած
բառից, որ ի մէջ
այլոց նշանակում
է նաև
«
Կշիռ համաստե­
ղութիւն
ր»
(
Հայկր
գաւառականն երում
ճա֊
նաչլում
է
Կշիոք
բառով),
այժմ էլ Բոլլանր–
խում
լուծք
է կոչլում «համաստեղութիւն
մր,
որուն վրայ կ որոշեն երկու աստղ
իբր ամոլ,
երկու աստղ հորիկ, 1 մաճկալ, 1 հօտաղ, 1
հացւոր և 1 գայլ, որ հացւորին
վրայ կը
յար֊
ճակի՝ բերած հացր խլելու համար», — Անծա֊
նօթ է մնում բառիս -
ատլի
մասը,
ԼՈԻԿԱՄ.
ան ստոյգ բառ,
որ մէկ անգամ
գործածում
է Անսիզք 63 «Պարոնայք,
ի ս ա ւ
գրաստս իմ է ու կորուսի,
լա կ ամ փ րթ ա ւ ,
ու
հիմայ գտայ գինքս հետ իսա մարդոյս»։
—
Ան֊
սիզքի հրատարակիչը թարգմանում
է «լկամր՝
սանձր փրթաւ», բայց ինքն էլ կասկածելով
իր
Fonds A.R.A.M