300
ԼՈՒԱ
հան, լաակ.
(
վերջինը
Չն. նշանակում
Լ
«
տունկի
ոջիլ, տունկերի
վրայ գտնուող
սև
ու շատ մանր՝ վնասակար մի ճճի», այս
նոյն
բառն է՝ որ Ամատունի, Հայոց բառ ու բան,
էչ
257
դտնում Էմի հին ձեռագիր
տաղարա֊
նի մէջ և համարում
Է «կենդանի անստոյգ».
—
Էուակն փոքր կր և անկար
Զթուզն ծակէր
ու ի ներս կենայր. Երբ ուղտն սպտրէր,
ա֊
դին վերնա յր, Մտնէր ի յոռն որ
չիմանայր)։
ԼՈՒ
տե՛ս
Լսել։
ԼՈԻԱԿ.
անծանօթ
մի բոյսի պտոլղր
կամ
հունար. Բժշ. ունի միայն ՀԲուս. § 929,
+ ԼՈՒԱՆԱԼ
(
լ ուացի, լուա՛) «լուալ,
չրով
մաքրել»
ՍԳր. փոխաբերաբար
«
նախատել»
Առակ. լ. 20. Ոսկ. մ. ա. 9 (հմմտ. աշխ.
Ա1–
1
|էկ մ ր լ ա ա ց ի
«
նախատեցի»),
ածանցման
մէշ երևան է գալիս
լաա–, լ ո ւ ա յ , լ ո ւ ա ց
ար֊
մատաձևերով. այսպէս՝
լ ո ւ ա լ ի ք
«
բաղանիք»
Երգ, դ. 2. զ. 5. դ. Թագ.
ժ. 27. Եփր. աւետ.
լ ո ւ ա ն ա լ ի
«
բորակ, լուացուելու
նիւթ» Պղատ.
տիմ, Եղիշ. հյր. «լուացք անող» Մաղ. գ. 2.
«
բաղանիք»
ճառրնտ. Խոր.
լ ո ւ ա ր ա ն
«
աւա­
զան» Դիոն. եկեղ. Մաքս,
լ ո ւ ա ց ո ւ մ ն
Ագաթ.
Ոսկ. յհ. ա. 17.
լ ո ւ ա ց ք
Եփր. համար. 105.
ա ն լ ո ւ ա յ
ՍԳր.
յ ո ւ ա ց ի կ
Մծբ.
լ ո ւ ա ց ա ր ա ր
Վրք.
հց.
լ ո ւ ա ց ա ր ա ր ո ւ հի
(
ևոր բառ).
ա ն լ ո ւ ա ց
Փիլ.
խ ա չ ա լ ո ւ ա յ
Մ աշտ. Կանոն,
ո տ ն ա լ ո ւ ա յ
Մաշտ.
ո տ ն ա լ ո ւ ա ց
Փիլ.
լ ո ւ ա ց ա ն ք
«
մէշր բան
լուացած կեղտոտ
շուր»
(
չունի ԱԲ) Առաք,
ատս
. 346։
= Բնիկ հայ բառ՝ հնխ.
բ 1 ս –
արմատից, սր
թւ6Ա–
արմատի ստորին ձայնդարձն
է. հմմտ,
սանս,
բ13\քՁէշ
«
նաւել, լողալ»,
3
–
բ1ս
«
լոգ֊
նալ,
լուացոլիլ»,
թ1սէ1
«
հեղեղում»,
յն.
ոճն՝ա> «լուալ»,
՜
ւ(հ.Հ>Հեզ
«
լուացուած»,
7
Ս,1^6;
«
լուացաման»,
7
է7.0՝Ո7)0
«
լուացարար»,
717.'
յՅւ^
«
լուացում»,
1.
^ձս,01
«
կեղտոտ
շուր»,
7.
ճտք(0
«
նաւել,
լողալ»,
լտ.
թ1սՕ
«
անձրևել»,
Բ61
՜–01
(
^6ք6
«
բոլորովին
թրջուիլ»,
լիթ.
թ
1
ճ֊
ՍէI
«
ողողել»,
լեթթ.
բ13ԱՏՇես
«
լուալ», սլ.
բ1օ՝\^Ձ
«
հոսիլ,
նաւել»,
հսլ.
բ1
ՁVI
«
նաւ»,
ռուս.
Ոյ13831ե
«
լողալ,
նաւել», հբգ.
ք1օԱ–
^6Ո, ք1շա6Ո
«
լուալ», հիսլ.
քւՅԱՄՄ
«
հեղեղ»,
քուչ.
բ16Ա՛
«
նաւ» (տե՛ս
\ \ ՚
Յ 1 Ճ
6
594, 8
օ
.
ՏՅՇգ
797, 1
.3
Աէ1ՈՅՈՈ
2 2 3 — 4 ) . —
նոյն արմատր
իրանական
լեզուների
մէջ երևում է V
ձայ֊
նով. ինչ, զնդ.
քքՅ՝\ք–
«
լ
ո
ղ
ա
լ ,
հոսիլ», եաղգ.
ք օ Ր Յ ^ –
«
առատ
ջրով
լուալ»
(
ձ1
\
Տ.
1916,
255)։
ԲօւՀՕւ՜ո;/ 2, 9 4
հյ.
լ ո ւ ա ն ա լ
դնում է վե֊
րոյիշեալ
ձևերի հետ
հնխ.
թ16Ա–
(
ստորին
ձայնգարձր
բ 1 ս – )
արմատի տակ,
որ
համա֊
րում է բշ\– «հեղուլ»
պարզականից
աճած
ձև, Իսկ ՒՀշ\\\շէ
քՕւԺ.
եկա.
յէ.
7 4 5 )
լտ.
բ1սՕ,
յն. Ո՝ւձ՝ւա ևն ձևերի հետ
յիշում Է հյ.
հ ե ղ ո ւ լ
և
ո ղ ո ղ ե լ ,
բայց չի յիշում
լ ո ւ ա ն ա լ ։ —
Հիւբշ. 454՜>
նՀԲ լծ. յն. եօձփ և լա. \ձ՝էՕ
«
լուալ»։
Բշէշւ
՜
էՈ.
2 9
լտ. \տլ
\0,
սանս.
թ1ս,
յն.
Ո՝>.եա, Նոյն Էնաև
՝"/
աձ
.
ՏՇհ.
17։
—
Մի֊
այն
բ1ս
արմատի հետ են կապում
(
յ Օ –
ՏՇՈ6
68, 141,
Ցօէէւշհ.
1
ԵՒՀ(յ
1850, 355,
Ճ Ո Օ Յ 88, 443,
ա 1 1 6 ք Տ ա ձ ^
38, 5 8 9
և 42, 330, Թէ՛
բ1ս
և թէ \սշա,
ձե֊
վերի հետ է միացնում
նորից
Լ Յ § .
Սէ՜–
§6Տշհ. 1 8 0 ։
Հիւբշ. 1Հ1
23, 3 5
կցում է
միայն
յն.
Ո
).
ԽԱ
< ձևին։ Տէրվ. նախալ.
101
նոյն րնդ
լ ո ղ ա ն ա լ
և
լտ.
1
Յ
\ ՚ 0 ։
Հիւնք. յն. ճօ՝՚)՚ս։ Վերջին անգամ Հիւբշ.
ճ ա Ն
(
յւ–.
4 5 4
միացնում
է կա՛մ
վերին֊
ների հետ (
թ1ս–
արմատից)
և կամ
լ ո ­
ղ ա ն ա լ
բայի
հետ, իբր
* 1
ս \ ՚ 3 –
ձևից.
Հմմտ. յն.
>.0Տ ( < Ղ օ ք – )
ե
ճօՀՕ՝),
X6տՅՏV,
).0
Տէթւ^
«
բաղանիք»,
լտ.
13\՚6
ք6, 1
ՅԱ–
էԱՏ
և
13
V3^6,
1
Յ ^ Շ
1 ՜
Ա
1
Ո ։
Մատիկեան
ՀԱ 1919, 32 հաթ.
13–
Ձ–հԱ–Ա–՝^3–Յք
(
որ
է
,3՛;
Սա
31՜)
հոմանիշի
հետ։
ԳԻՌ.-Երև. Ղրբ. Ննխ. Շմ. Ջղ. Սչ. Տփ.
լ վ անա լ ,
Գոր. Մկ.
լ վ ա ն ա լ ,
Տիգ.
լ ՛ վ ա ն ա լ ՛ ,
Ագլ.
լ վ ա ՚ ն ի լ ,
Հլր.
լ ի ւ վ ա ն ա լ ,
Հմշ.
լ օ վ ը ն ո լ շ ,
Ռ.
վ լ անա լ, վլալ,
Ալշ.
լվալ, վլալ,
Սլմ.
լ վ ա լ ,
Վն.
լվալ, վլալ,
Մրղ.
լիվալ, լիվոակ,
Ախց–
Ասլ. Խրբ. Կր. Մշ. Պ լ. Սեբ.
վլալ,
Ոզմ.
վ լ ա լ ,
Զթ.
վքղօլ, վօլոլ,
Հճ.
վ ա լօ | ,
Երև. մնկ.
վա–
լ է լ ։
Հմմտ. նաև
Հմշ.
օլ վ ա , օ ն վ ա
«
անլուայ»։
նոր բառեր են՝
լ ա ա ն ող ա կ , լ ա ա ց գ ի ն , լ ո ւ ա –
ց ողա կ , լ ա ա ց ո լ ի լ
(
Պլ.
վ լ ա ս վ ի լ ) , ե ր ե ս լ ա ա յ ,
լ ա ա ց ա կ , լ ո ւ ա ց ւ | տ իլ , լ ա ա ց վ ո տ իլ , լ ա ա ց –
ւիոխ, լ ո ւ ա ց ք ա շ ո ր , լ ո ւ ա ց ք ա ջ ո ւ ր
ևն։
ՓՈԽ. — Պատահական
նմանութիւն
ունին և
հայերէնից փոխառեալ
չեն վրաց.
ղա վ լ ե ր ա ,
մ ո վ լ ե բ ա
«
լուալ» (արմատր
֊\\),
յատկապէս
«
բերանր
ողողել»։
Fonds A.R.A.M