ԼՈՐ
299
ԼՈԻ
«
խլինքոտ»։
Գւռ.
լորտնուկ
ձևից երևամ է որ
արմատն է
լորտն ( = լորձնդ
և թէ
լորտու
բա֊
ռի մէջ
ւււ
մասնիկ
է։ — Աճ.
ՆՀԲ մեկնելով
լորտու
«
դանդաղ օձ»,
ուզում է հանել
լորտ
«
ծոյլ»
բառից։
Գաբրիէլեան ՀԱ 1909, 223
ոլոր + աուն
բառերից՝ իբր «կլորիկ
տուն
ունեցող
(
խղունջ)»։
ԳՒՌ.–Ղզ, Տփ.
լօրտոլկ
«
մի տեսակ ան֊
վնա՛ս օձ», Բլ.
լօրտիկ
«
թռչող օձ մ՝ է» (տ.
Ազգ. հանդ. Ե. 25). միւսներր տե՛ս
վերր։
ՓՈԽ,—Վրաց.
շ յ ^ ^ ձ լ Ս
0
լորտուկի
«
գա՛հ,
ջրի օձ», որի հետ նոյն էնաև վրաց. Հո–Հւֆ<զ–
յ օ ղորտուկի
(
Չուբինով
2
1365) «
ջրի օձ»,
երկրորդի մէջ նախաձայնր
սխալ է գրուած
(
Ը>
փխ՛
23
Ր)յ
որ նշան է թէ բառր
սովորա֊
կան չէ վրացերէնի
մէջ։
4-
ԼՈՐՑ
«
ջղերի
քաշուիլր,
անդամների
կծկուիլր». մէկ անգամ
ունի Պղատ. տիմ.
164 (
յգ.
լորցք
ձևով), ուրիշ վկայութիւն
չկայ։
–
Բնիկ հայբառ՝ հնխ. \01՝ճ– արմատից,
հմմտ.
յն.
/.
ՕթՏօ;
«
առշև ծռուած,
մարմնի
վերի մասից կորացած, գոգաւոր»,
/,6(
յ§103ւ;
«
ծռվիզ, յետևից կամ մէջտեւյից ծռուած ող֊
նաշար», մբգ.
1
օՐ2, 1էՄ2
«
ձախ», գերմ.
1
օՐ2,
11
Մ2
«
ձախ» (նախապէս
«
ծուռ»), մբգ.
1
ւՄ26Ո
«
խաբել»
(
րնդհ. գերմ. Դձ1\&, \\ճճ&) , հայե­
րէնը աճած
101
՜(1
–
Տ1Հ–0
ձևն ունի, ինչպէս է
նաև գա էլ.
10
ՄՕ
«
խեղ ոտք»,
Խւ՚ՇՅՇհ, 1ս1՜0–30հ
«
կազ»։ Արմատի հիմնական և առաջին նշա­
նակութիւնն է «ծուռ, ծռած, թիւր»
(
ԲօճօՀ–
պ
2, 439)։
Այս մ եկն ութ իւն ր տուաւ
ԼւԺշՈ,
Խո\.
Տէսճ.
46,
որ ընդանում է նաև
8
օ1ՏՅՇզ
587։
+ ԼՈԻ, ո
հլ, «լու միջատը» Ա թագ. իդ, 11.
Եզն. «մի տեսակ
ծովային
ձուկ» Վստկ, 79,
որից
լուադեղ, լուաիւօտ
«
մի տեսակ
բոյս.
թ ս Ա շ Յ Ո Յ
ճ>՚Տ6Ոէ6Ո03 Ո.
՝
Դ1ճէ». (րստ Տի֊
րացուեան,
(
Յօոէոեսէօ § 523)
Բժշ.
լուին
կամ
լղին
Վստկ. 173.
լուանք
(
յգ).
«
լուեր»
Առաք.լծ. սահմ. 518։
–
Բնիկ
հայ բառ. ցեղակից
լեզուների մէջ
գտնամ ենք հետևեալ
ձևերր. սանս. ա՝
բ1սՏ1–
«
մի տեսակ վնասակար միջատ», աֆ­
ղան.
V^32^,
սոգդ.
՚
Յ ձ ՚ հ ,
յ՛ն. <կՔ–Խ,
փ6XXօ<;,
լատ.
բսԽճ,
հսլ.
եԼ՚ՏշեՅ,
ռուս.
6,710
X3,
բուլդար.
հս'հ.3,
լեհ.
թօհ13,
սերբ.
ես1ւՅ,
լիթ.
ե1սՏՅ,
լեթթ.
ե1սՏՅ,
ալբան.
բ1՚6տէ
«
լու»,
սրանց րնդհանուր նախաձևր
դրւում է
Եհ1ս–
ՏՁ,
որհնխ.
ե1սՏ, եՏԱ1, ԲԱՏ1
ձևերն ստանա֊
լով՝ տոլել է վերի զանազան բառերր. իրա֊
նեաններր գալիս են
եքԱՏՅ
նախաձևից,
շրր֊
ջեալ
հհ1սՏՁ>եհտս13>թՏս1՜3
ձևից է յն.
<կ(ձճճռ.
—
հբգ.
ք1օհ,
մբգ.
V1օ
^հ,
գերմ.
Ոօհ,
անգլսք.
ք16Ձհ,
անգլ.
ք ՚ 6 Ձ ,
հոլլ. \\օՕ, հիսի
ք1:0
(
րնդհանուր գերմանական
նախաձևր
ք1շ–
Ահ–)
ձևաւորուած են դոթ.
^՚ԱսհՅՈ,
հթգ՛
ք1ւօհՅՈ
«
թռչիլ, փախչիլ»
բայի վրայից.—
հմմտ. եբր.
*2
յ
*""
|Տ)
բ&է՚ՕՏ—՚արաբ, ՝~–~տթյՀ
եԱք՚՚սճ
«
լու», ծագած «ցատկել»
արմատից։
Նոքնպիսի
մի խառնուրդ է ներկայացնում
լտ,
թսԽ\
(
որից իտալ.
թս1շ6,
ֆրանս.
թԱ06,
սպան.
բս1§3)
,
հնխ.
թՏԱ1–
արմատից։
(\\
^Յ
1–
(
Խ
622,
ՑօւՏՅՇզ
1078,
Ց Ց Ո ^ Ր
62,
7
քՅԱէ–
ատռո 35, ա ս § 6 147, Տուօսա6՜116է 784
(
չէ
յիշած
Բօեօ1՜Ո\՚).
մի առանձին
քննութիւն
բառիս վրայ ունի
^6ւ11շէ ՜4ՏԼ 22, 142—3)։
—
Հյ.
լու
գալիս է հնխ.
թԽտՕՏ
նախաձևից,
հմմտ.
նու <
հնխ.
ՏՈԱՏՕՏ։—
Հաւանաբար
հնդևրոպական
մի լեզուից է փոխառեալ թրք.
0
յՀ֊>
թՄ6
«
լու»։ — Հիւբշ. 453։
Ցօէէւշհ. ճոՕՅ 67, 87
լիթ. ռուս, և
գերմ. ձևերի հե տ, որոնց
Լ Յ
§ . Սւ՜^ԸՏՇՈ.
785
ալելացրեց լտ.
թս1շճ,
եբր.
թՅ֊
Հ՚֊Գ, արաբ.
ես1
"(
Աէ,
ասոր,՚^ճԼ յ ՀլՏ>
թԱւ՜էՅ՚ՈՁ,
ասուր.
բԱՐՏԱ՚Ա
«
լու»։ Պա
տ
կ.
143
Շյ16^.
էջ 23 գերմ.
Ո օհ
բառի
հետ։
Հիւբշ.
1
^2
23, 35
հսլ. լիթ. աֆղան, և լտ.
ձևերի հետ։ Տէրվ. Մասիս 1881 մայիս
6
գերմ.
Ո օ հ
ևլտ.
բս1շճ։
Հիւնք.
ուլ
բառից շրջուած։
8
ս
§ § 6 ,
861
էւ՝,
11
հա֊
յերէնի
մերձաւորագոյն
ձևր համարում
է սանս.
բ1ստւտ։
ԳԻՌ.֊Ախց.
Ալշ. Երև. Կր. Հճ. Հմշ. Մշ.
Ջղ. Սեբ. Տփ.
լու
(
յգ. Տփ.
լվա՚նիր^,
Ննխ.
լու
(
յգ.
լանէր),
Խրբ.
լուն
(
յգ.
լոլնէր,
սեռ.
\
վա1\), Տիգ. ու՛ա, Ասլ. Ղրբ.Մկ. Մղր. Մրղ.
Շմ. Պրտ. Ալմ. Վն.
լիլ,
Ագլ.
,
խ, լիլվ,
Զթ.
լօ,
Ոզմ.
լ1օ։
Նոր բառեր են
լոլոտ, լուաքաք,
լուածաղիկ, լուակարկուտ, լուակոխ, յուա–
Fonds A.R.A.M