լ ա ՛
298
ԼՈՐ
սանս.
1՝3
;/3
է1,
լտ.
131
X31-6,
ալբան.
.1՚6
Ո,
հսլ.
1
Ձ
.
յ
Ձէ1,
լիթ՛ \ձէ\, լեթ. \ճէ, ռուս. Ո&ան
«
հա֊
շել», գոթ.
1
Յ Ա 0 Ա Ո
«
անարգեր,
միռլ.
1
ոՈ1
«
դատապարտեր
ևն (բուն
արմատը հնխ.
1
հ(ւ)–»Խ–, 1օ–)
բառերի
հետ։
Ինճիճեան, Հնախօս. Գ.
21
մեկնումէ
«
ի լօռս կամ ի գիճին տեղիս
բնակօղ»,
իսկ էշ
22
բնաձայն
բառ։ ՆՀԲ
լ ո ր ա մ ա ր ­
գ ի
մեկնում է «լոր մարգաց))։
Ր 10էտէ
6, 192,
0
Ո
§ 1 Ո 6 Տ
աճ.
/ ,
496
պրս.
ւ
՜
Յ՜ահ
և գերմ. Նշէշհշ «արտոյտ»
բառե֊
.
րի հետ, որ մերժում է
Լ Յ § . ճաւ. Տէ.
§ 934։
Վերի մեկնութիւնր տուաւ
Լւճշո,
Խա.
Տէսճ.
50,
որ ընդունում է
8
օւ–
ՏՅՇզ
558,
Մառ.
3 6 0
22, 45
վրաց.
ծ ղ ՚ ն ր ի ,
մինգ.
ն ղ ՚ ո ր ի
հոմանիշների
հետ։ Պ ատահական
նմանութիւն
ունին
պրս.
03;
Հյ
131011,
<–^)^
֊
էէՀ-ձ,
1
Յ Ր Յ Ճ Յ
, 131՜
ՃՅ
,
օ ^ ; ^ 1 3 ^ 3
«
լորամար­
գի», գերմ.
Լ61
-
ԸՈ6,
անգի
1
Յ1՜1<,
Հոլլ,
16
սա6ոե,
հշվէդ.
1
Յ6Ո1<13,
հբգ.
^ Յ Ո Ո Յ
«
արտոյտ»,
որոնք
ծագում
են գերմ.
*16–\\
ՄՅհհՅ
նախաձևից
(\
Հ\սճ&
3 0 3 ) ։
ԳԻՌ.֊–Ալշ. Մշ.
լ ո ր ,
Վն.
լ ա ՝ ,
Ախց. Երև.
Կր.
լ օ ր ,
Խրբ.
լ օ ո ,
Տփ,
լ ո ւ ր ,
Ռզմ.
լ ՚ յ ո լ ր ,
Մկ.
լ ի ւ ր ,
Սլմ.
լ ո ւ է ր ,
Շմ.
ն լ է օ Ր ։
ՓՈԽ. — Քրդ.
11
Մ
«
լորամարգի,
ՇՃ1\\շ»
(
մԱՏէւ,
Օւշէ. 1<աճ6,
էջ
382).
ուրիշ է թրք.
Հ Տ ) ^
1
օ1՜1
«
արևելեան
հնդկական
կարմիր
թութակ»
(
տե՛ս
Օս տ է^
^ 6 ^ 6 1 ՝ ,
7
ս 1 ՚ 1 ա շ հ 6
Տ է սճւշո Տ
\
ա ^
1893, 128)։
ԼՈՐՏՆ,
ն
հլ.
ք - ձ ի ն , ֊ ձ ա մ բ , ֊ ձ ո ւ ն ք , – ձ ա ն
ց
;
«
թուք, շողիք» Ա. թագ. իա.
13,
Ոսկ. արբեց,
էջ
125
(
տպ.
լ ո ր ձ ,
այսպէս
ուղղել րստ Նո­
րայր, Հայկ, բառաք. էջ
32).
Վանակ, յոր,
«
խլինք» Ոսկիփ, յետնաբար
լ ո ր ձ , ո
հլ. Վա­
նակ, յոր.
լ ո ո ձ ի ք
Տաթև. ամ.
234.
որից
լ ո ր ձ ­
ն ա յ ի ն , լ ո ր ձ ն ա տ ե ս ա կ ,
լ ո ր ձ ն ա տ ե ս ա կ ո ւ թ ի ւ ն
նիւս. բն.
լ ո ր ձ ն ա թ ա ղ ա ն թ
(
նոր բառ). — տե՛ս
նաև
լ ո ր տ ո ւ ։
Հիւնք.
ջ ո լ ի ր
բառից։
ՓՈԽ. — Վրաց.
շ ո ո ծ ^ օ ո ւ լ ո ր ծ ո
«
լորձնային
նիւթ՝ որ ձկների մարմինն է պատում».
յ օ ^ –
Տյոքդծ^օւ՚յձ՚յւյտյոօ դ ա լ ո ր ծ ո ե լ ա ւ | ի
«
շատ թրջւած,
խխ։ւմ
եղած»,
0*–
Տոո6)Հ–ըհ–
դ ա լ Ո Ր տ ե բ ա
«
թրջիր։
ԼՈՐՃԵԼ
«
թթոլից ատամն առներ Մխ. առ։
ԼՈՐՈԻՈՏ, ի-ա
հլ. անստոյգ բառ. մէկ ան­
գամ գործածուած
է սեռ.
լորստաց
ձևով՝ Վե­
ցօր, էջ
66
«
Զի ձայնք
երգչացն
պէսպէս
նուագովք գեղգեղեաւք
և բարբառք
լորստա֊
ցրն տեղի ապականութեան
և
աղտեղութեան
յիշա տա կեն ի միտս նոցա»։ Այս բառր
չունի
ՆՀԲ. իսկ ՋԲ (իբր անստոյգ բառ) և ԱԲ
մեկ֊
նում են «անհամեստ
երգ, անամօթ՝ բաց երգ»։
Սեռ.
լորստաց
ձևից կարելի է ենթադրել
ուղ,
թէ՛
*
լորոատ
և թէ՛
*
լորիստ.
թուն ձևր ան֊
յայտ է։ Նշանակութիւնն
էլ րստ իս
«
երգիր
է, և ո՛չ թէ «երգ», որով համազօր
ձևեր են
դառնում «ձայնք երգչացն և բարբառք
լորրս֊
տացն»։
ԼՈՐՏ
«
ծոյլ,
թոյլ, հեղդ, դանդաղ», երկու
անդամ
ունի Ոսկ. պօղ. Ա
926,
Բ.
434.
որից
լորտնեալ
«
թուլացած,
յոգնած, վաստակա­
բեկ» Պիտ.
472.
նոյնից է թւում նաև
լրտա–
բար
«
պիտակաբար»
Բառ. երեմ, էջ
135։
ՆՀԲ լծ. հյ.
լորտու
«
օձ»,
յն.
/
օբօ65
«
ծռած, դէպի առջև հակուած,
ճնըն՚յԱ)
«
ծռիլ» Հիւնք. լտ.
1
ս1՜ճսՏ
«
ծանր, դան­
դաղ», (բայց
այսպիսի
լտ. բառ չկայ,
կայ ֆրանս,
1
օԱ1՜ճ
«
ծանր», որ յառաջա–
նում է լտ.
1
սոճԱՏ
«
դժգոյն,
դեղին»
բառից)։
ԳԻՌ. — Մշ.
լորտ
«
ծոյլ», իսկ Սեբ.
լորդ–
մանան
«
յոյր և դանդաղ կին» յառաջացած
է
անշուշտ
Մանան
անունով մի կնոջ անունից
(
Գաբիկեան, Կոչնակ
1922
թ. էջ
5 6 1 ) ։
—
ԼՈՐՏՈՒ՝
«
մի տեսակ անվնաս օձ» Կիւրղ.
Ղևտ. Խոր, Պտմ. աղէքս.
40.
Կեչառ. աղէքս։
Նոյն բառն է
լուրտ
«
իժ» Ստեփ. լեհ։
֊
Բուն
նշանակում է «լորձունքոտ,
շողի֊
քոտ, լպրծուն» և ծագում է
. *
լորտ
առանձին
անգործածական
արմատից, որի հետ
նոյն է
լորձն,
հմմտ.
խեղդել
և
հեղձնուլ, յորդ
և
յ ո ր ­
ձանք,
երկու արմատաձևերն
էլ պահում է
վրացին (տե՛ս վերր
լորձն
բառի տակ)։ Այս
մ եկնութիւնր
աւելի են հաստատում
գալա֊
ռականներր,
որոնց մէջ գտնում ենք
լորտու
Ակն. Կյ. Հմշ. և
լորտնուկ
Խտջ.
«
շողուկ,
կա րմ րաւուն, առանց պատեանի
մի տեսակ
խղունջ», նշանակութեան
համար հմմտ. տճկ.
ՏԱաս1է1ս
«
խխունջ», որ բուն նշանակում է
Fonds A.R.A.M