1
< Տ ) ,
որ գտնւում է նաև օտար լեզուների
մէջ։
Նշանակութեան
տարբերութեան
համար
հմմտ. զնդ.
3 1
ա ւ – ք Ձ 0 ( ։ Ձ ) ՚ 6 1 է 1
և պրս.
Յքա23(1
«
լուցանէ»՝
նոյն
1
օս1Հ
«
լոյս»
արմատից։
—
Հիւբշ. 455։
նՀԲ մեկնում է «վառել
լուսով»։
ճ
\1
ս1 -
1
ՔՐ
Տ ^ՃԱ ՛ 41, 5
(
որից և
յստէւ՝, 2տո–
ճտբ. 257)
կցում է վերի զնդ. և պրս. ձե֊
ւերի հետ։ Տէրվ.
ճ1էՅՈՈ. 50
սանս.
ա1
<ՏՅ,
զնդ.
քՅՕՃՏՈՅ,
հպրս.
՚ 1
յ
ա Տ ; – 0 ^ 7 ) ,
անգսք.
110
Ճ-ՁՈ,
հբգ.
ԱօհտՇՈ,
Հ. պրուս.
1
ՅԱՃ
-
ՈՕՏ
ձևերի հետ։ նոյն, նաիյալ. 103
լոյս
և սրա ազգական
ձևերի հետ՝
հնխ.
էսճ,
աետ
արմատից։
Հիւբշ. ԽէՈ.
Տէ. 33
կասկածով
դնում է
լոյս
բառին իբր ար֊
մատակից, բայց չկայ, ասում է,
1
ս1<՚Տ
արմատն
ուրիշ լեզուներում, սանս.
քԱւէ–
ՏՅ,
պրուս.
13
ԱՃՈ0Տ
կազմուած
են
-
Տ Յ ,
ՏՈՅ
մասնիկներով։
Հիւնք.
լոյս
բառից։
8
ս
§ ^ 6 ,
ա*.
Ա–
ԽէՈ. Էջ 93 ետր.
1
ԱՑ
(
ՏՇ1)
«
պատրոյգ»
կցում Է հյ.
լուցկի
բառին։
ԳԻՌ.—Հմշ.
լոլցուշ
«
վառել,
բռնկցնել»,
լւ՚ւցաձ
«
վառած»,
լուսն(իլ)
«
վառիլ»
(
որից
կտր.
լուցա
ևն)։ Ուրիշ տեղ այս արմատր չէ
պահուած։
*
ԼՈՉ
«
հիւանդի տաքութիւն կամ պապակ»,
նորագիւտ բառ, որ մէկ անգամ գտնում եմ
գործածուած
Մխ. բժշ. 90 «Իւր այրեցն և
սառչելն և լոչն և ծարաւն այլ շատ լինի քան
իյար տետռատէօսն
(
ջերմն)»։
֊
Արաբ,
ք
շձ
13\
քյ
«
մի բան բերնում ը այս
ու այն կողմ շարժել, լոմլոմել»
(
տաքութեան
ժամանակ
հիւանդք
լեզուն շարունակ
լոմլո֊
մում է), տե՛ս Կամուս, թրք.թրգմ. Ա. 437։
Ուղիղ մեկնեց
Տ61ճտ1,
հրատ.Մխ.
հեր. § 261,
ԼՈՍԴԻ
«
մի տեսակ
ծովային
ձուկ.
Տ Յ Ա –
ՈՂՕՈ»
ունի միայն նորայր, Բառ. ֆր. 1120ա
("
րից
էլ ԳԲ) Իբրև
մհ
ւ–
բառ,
*
ԼՈվԻԱՍ
«
լոբի»
Մխ.
առակ.
Մխ. բժշ.
գրուած է նաև
լուվիաս
Բժշ.
լուպիա, լու–
պիաս, լոլպիայ, լօվիաս
Բժշ. Ամիրտ.
|ո–
վէսսլ
Բառ. երեմ, յաւել. 575. նոր գրակա֊
նում ընդունուած է՝ արևմտեան
բարբառով
լուբիա,
արևելեան բարբառով
լոբի։
֊
Արաբ.
»
Ա*է^
1
սե1>՚3,
պրս.
Խեւ
^Յ՝,
1
Ա–
՝/1՝/3
«
լոբի», որոնցից փոխառեալ
են ն՛աև ա֊
րևել. թրք.
1
օե;/3,
ՔՐԳ–
1
օհ1Ձ, 1սթ61<,
լագ.
1
օե
>՚3,
վրաց.
շոա&օու էոբիո,
թուշ,
լո բի վ
հոմանիշներր։
Հայ բառր ծագում է արաբ, և
պրս. ձևերից, սրանք էլ ծագում են արամ.
Հ&Զ՚Օ
1
սե1^3 =
տԱոբ. ի
՜ 1
1
Ա*
ե
^՚Յ
«
լոբի» բառից, իսկ բոլորի
մայրն է յն.
/֊
ՕՅՕՀ
«
բլթակ (ականջի, լեարդի). 2.
ընդե֊
ղէնների պատեանը, ինչ. լորիի,
բակլայի,
սիսեռի
ևն». նշանակութեան
զարգացման
համար հմմտ,
հյ.
պատիս
«
րնգեղէնների
պատեան», իսկ ննխ. «կանաչ
լոբի, սլիկ»։
—
Հիւբշ. 267։
նՀԲ
յն.
/.
օՅօ;
բառից։
Ուղիդ
մեկնու֊
թիւնր տուաւ Հիւբշ.
2
Լ ա Օ 35(1881),
660։
Բւշէշէ
բ. տպ. Ա. 356
նախնակա֊
նր դնում է սանս.
1
օեհ
^Յ,
որից վախա֊
ռեալ են պրս.
1
սե
)՚3,
հյ.
լուբիա,
արաբ.
1
սհւ
;/3՜։
ԳՒՌ.—Ջղ.
լուբյա,
Ագլ. Ալշ. Երև. Ղրբ.
Ելմ, Տփ.
լօբի,
Խտջ.
լօբա,
Մրղ.
լօբր/,
Շմ.
լօբի, լ օ բ յ ա ,
Ախց. Կր.
լ ° ք յ ա , լօրլա,
ննխ.
լօբյա, յ օ բ յ ա ,
Զթ–
1
ԸՎՒ
,1
օս
>
1
ՐՎԻյ
ոս
>
Խ
ԲԲ՛
1
° ՜
ՎԻգ՚,
ւ ° յ ւ
ա ս
>
Ա
Կ
ն
–
ւ ° վ յ
ա ս
,
ւ ° յ Վ
ա ս
>
ւ ° լ վ
ա Ա
5
Երզ. Կր.
լօբից,
Հմշ.
լօբգէ, լօբգյա.–
\
նոր
բառեր են
լոբախաշու, լոբասաշ, լոբեսպաս,
լոբուտ, յոբահատիկ, լոբատեղ։
ԼՈՏԻԿԱՐԷԼ.
անյայտ բառ, որ Բառ. երեմ,
էջ 192 գործածում է իբրև
բացատրութիւն
ւլամրասւ
բառի, որ նոյնպէս անծանօթ է։
ԼՈՐ ^ի
հլ. ըստ նՀԲ, թէև առանց վկա
յո
ւ֊
թեան) «մի տեսակ թռչուն, տճկ.
պըլտըրճին»
Վեցօր. 89. Լաստ, որից
լորամարգ
կամ
լ ո ­
րամարգի՝
նոյն
նշ. ՍԳր. Եփր. ել. էջ 169.
| Ո Ր ս ւ ն ո ց
«
թռչունի վանդակ»
Պտմ. աղէքս.
է\ 168 (նՀԲ և ՋԲ րստ յն. բնագրի ուղղում
են
այսպէս, իսկ ձեռագիրները վրիպակով
գրամ
ևն
լւսրանոց.
ԱԲ ունի միայն վերջին
ձևը)։
֊
Թերևս
բնիկ հայ բառ հնխ. \օէ–ձևից, ո֊
րի ժառանգն
Է նաև յն. /.6ւբՕԼ «մի տեսակ ծո–
՚
Լ
ա
ւՒ
ս
գիշակեր
թռչուն»
(
սրանից փոխա­
ռեալ լտ.
1
Յ1՜ԱՏ
նոյն նշ.), որ և
՚-
ՕԼթ՚Հ,
–
ւՑօՀ*
Հաւանաբար
բոլորն
Էլ բնաձայն
են և կապ
ունին
յն.
*.7)
թՕՀ
«
դատարկաբանութիւն»,
/.7)0
Տ17
«
ղէլ տալ»,
/.՜
ւՀյաԽլՀ
«
ցնդաբանող»,
Fonds A.R.A.M