2 8 9
ԼԿՏ
ԼՄԿՈՂ
((
սողեալ կամ ոտն
ա
ռ ե ար), գիտէ
միայն Բառ. երեմ, էջ 133։
՛
ԼԿԱՄ, ի- ա
հլ. (գրուած նաև
լմ ա կ , լ ի –
կ ե ա մ
ՋԲ) «սանձ»
Բրս. մրկ. 125, 336. Տա֊
թև. ամ. 455. որից
լ կ ա մ ե լ
«
բերնին
սանձ
դն՛ել» (չունի ԱԲ) Ռլկր. 51.
լ կ ամա ւ - ա ր
«
սանձ
շինող» Ոսկիփ.
ա ն լ կ ա մ
«
անսանձ.)
ԱԲ,
֊
Պրս.
֊-֊•
1
ւ§31Ո
«
սանձ» բառից
։
որից
վ-ոխառեալ են նաև ասոր.
|1>–>Հ^ 16^31113,
արաբ.
քԱ. 1ւյ՚3՜ա,
քրդ.
ւ6յ՜3ւո,
Աք&ն,
1
Յ–
"(
Յք, 13"[ՅV,
վրաց.
շ*»օյւօ9օ լ ա գ ա մի ,
(–103000
լագայշի,
թուշ, ինգիլ.
լ ա գ ամ,
մինդ. լազ.
լ ա գ ա մի ,
սվան,
լ ա գ ՛ ամ,
բոլորն
էլ «սանձ»,
երկրորդաբար
նաև
«
չուան»
նշանակու֊
թեամբ, ա\\Հ1
10, 181
կարծում է
սր բուն ծագումն է լա.
1
ւ ^ ՚ 3 1 Ո 6 Ո
«
կապ, փոկ,
չուան»։ Սակայն հայ. բառր անշուշտ
պարս֊
կերէնից է՝ նշանակութեան
նոլյնութեան
աատճառով։—Հիւբշ.
267։
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ, յետոյ
Հիւբշ.
2 1
ա 0 35 (1881), 660։
ԳԻՌ. — Տփ. Ջղ.
լ գ ա մ
«
սանձի
այն մասը՝
որ բերնի մէջ է մտնում», Ագլ.
լիւ՚գ
՚
ւ՜ոն,
լ ի ՛ ­
գ
՛
ան,
Մկ.
լ ղ ա մ
«
սանձ». Շտ.
լ ղ կ ա մ
«
ոս֊
տայնի սանտրի
երկու ծայրերը
կապելու
թել». — նո՞յն են ննխ.
լ գ ա մ
«
շրթունքի
երկու
անկիւններր
գոյացած
վէրք»,
լ կ ա մ ի լ
Ակն.
«
ախորժակր
ւիակուիլ»։
+ ԼԿԻԼ
«
սառոյցի
կակղիլ՝ հա լի լ սկսելր»
ԱԲ.որից
լ կ ո ւ թ ի ւ ն
«
սառոյցի
հալիլ
սկսիլր,
շրջրկիլը)) ՀՀԲ. նոյն է նաև
լք նալ
«
սառոյցի
հայիլը» նար. երգ. «Սառեալ
մեղօք՝ ո չ լրք֊
նուն ջերմութեամբ
արեգականն»։
––
Բնիկ
հայ բառ ՝ հնխ.
1
տ§–
«
կաթկթիլ,
ծորիլ, կամաց կամաց
հոսիլ արմատից
(
հյ.
լ կ ի լ ՝
արմատր
լ ի կ
կամ
ՀՈւ\<Հհնխ. \&%–
կամ
16
§) :
Ցեղակիցներից
յիշատակելի
են
հիոլ.
16
|^31ա
«
լուծուիլ,
հալուիլ», կիմը՛
11
Յ–
Ահ
«
խոնաւ, թաց»,
սՅս–161էհ10
«
հալիլ, հա­
լեցնել», բրըտ.
1612
(*1
շ1էէօ)
«
խոնաւ», հիսլ.
\
օճ&, անգսք.
հ1տՇ,
գերմ.
1601
<6Ո
«
ամանից
ջուրր կամ հեղուկը դուրս ծորել», անգսք.
16
Շ03Ո
«
ոռոգել,
թրջել»,
մսգ.
1
տ
<±6Ո
«
թ " ֊
րել,
քամել,
մզել»,
մբգ.
16(
±6Ո
«
թրջել»,
Արմատական րաոաւ՚ա ն ֊ 1 9
հիոլ՛
1
օ1(1՝
«
կամաց
հոսող վտակ»,
նորվ. \օԽ նաև «ճահճի ջուր» ևն
(
ԲօեօՈ՜դ՝
2,
4 2 2 — 3 ) .
Այս արմատր բացի կելտակա­
նից ու գերմ տնականից
ուրիշ տեղ պահուած
չէ,–ԱՃ.
նՀԲ
չունի
լկիլ
և
լ կ ո ւ թ ի ւ ն
ձևերը,
իսկ
լք ն ա լ
մեկնում է «լքանիլ,
լուծա֊
նիլ, հալիլ, լկիլ», լծ. լտ.
1
ւզԱ6ՏՇՕ
«
հե­
ղուկանալ»։
ԳԻՌ.–Կը.
լկիլ,
Ալշ.
լգէլ,
Պլ.
լ գ ի լ
«
սա­
ռած
բանի
հալիլ սկսելը»։
Տե՛ս և
ե ղ կ ։
ԼԿՆԻԼ
«
լրբանալ,
լարշիլ,
համարձակիլ,
լրբաբար
յանդգնիլ»
Յոբ. ժե. 12. Մծբ. 248.
Ոսկ. բ. տիմ. 210, տիտ. 330. Կոչ. 107. Ե֊
ղիշ. գ. էջ 66. որից
լ կ ն ո ւ թ ի ւ ն
«
լրբութիւն»
Ոսկ, փիլ. 459. Մ աշկ. — նոյն բառն է նաև
լ կ ն ի լ
«
յարձակիլ»
Բուզ. 191. «Ապա ի Դարա֊
նաղեաց գաւառին
լկնեալ յարձակեցաւ
Մոլ.
դեղն», իմաստի Համար Հմմտ՛
*
Լ
ա
րը
գ֊ռ։
Բառ. երեմ, էջ 133
լ կ ն ի լ
մեկնում է
«
պշնուլ»։
նՀԲ, որից էլ Հիւնք.,
կցում
են
յն.
^Յք^ՏՕՕ)
«
զեղխ իլ,
լրբանալ»։
Այս բառր համեմատուած
է սանս.
1
ՅՈ–
յւ1<3
«
բոզ»
բառի հետ
(՝"/
Յ
1
Ճ
6
4 2 1 ) ,
այնպես որ չի կարող
կցուիլ
հայերէ֊
նի հե տ. րստ որում իբրև բնիկ
կսպա֊
սէինք
*
| ծ ն ի լ ,
իբրև փոխառեալ՝
՚ ՚ ՚
լ ա գ ն ի լ ։
Բուզանդի
վկայութեան մէջ Հ. Գ. նա֊
հապետեան, Բազմ. 1906, 499
լ ը կ ն հ ա լ
ուղղում է
դ ի մ ե ա լ
կամ
գ ինե ա լ ,
որ մեր֊
ժում է Աճառ. ՀԱ 1921, 123 և դնում է
«
յարձակիլ»,
վկայութեան
կոչելով՝
ԳԻՌ. — Ալշ.
լ ք ն ե լ
«
յարձակիլ»,
վ ր ա ն լ ք ն ե լ
«
վրան յարձակիլ»,
նոյնը Սր. «վրան
վազել»։
ԼԿՏԻ
(–
ւոի
–
եաց,
յետնաբար
ի-ա
հլ). «ա֊
նառակ, լիրբ» Յոբ. իդ. 5. Սիր, լ, 8. Բարուք,
զ. 8, Ոսկ.
յհ. բ. 9, 14, 15. որից
լ կ տ ա լ
Ոսկ,
կող.
լ կ տ ա ն ա լ
Ոսկ. եբր.
լ կ տ ե ն ա լ
Ոսկ.
մ. բ.
24.
Եբր. ժէ.
լ կ տ ա ն ք
Ագաթ,
լ կ տ ի լ
Եզն.
լ ր կ –
տ ե ց ո ւ ց ա ն ե լ
Ոսկ. կող. և ես.
լ կ տ ո ւ թ ի ւ ն
Առակ. ժը. 24, Ոսկ. մ. ա. 6. յհ. բ. 15, 16.
Եւս. պտմ.
լ կ տ է գ ա ր դ
Ոսկ. ես. ևն։
Հիւնք.
լ ի կ տ ի ն ո ս
քարի
անունից;
ԳԻՌ. — Ախց.
լ կ
ս
փ ,
Երև.
լ կ ր տ ի,
Մշ.
ւգդի–
թրբախօս
հայոց մէջ՝
լ ղ տ ի
Ատն. «լկտի» (Ա֊
րևելք 1888 նոյ. 8 — 9). որից
լ կ տ ա ի լ
Եւդ.
Fonds A.R.A.M