Ա11Ի
լ
ելորդ, կեղծ, անզոյգ, կենայ), որոնց
համե֊
մատոլթեամ
բ էլ՝ ռուս.
յ ա ա Տ հ ա
«
աւելորդ)),
յ ա ւ ւ ա շ
«
չափազանց)),
յւա11ե
«
հազիւ, մի­
այն)),
յ ա ա Շ Ճ ՚ ե
«
աւելորդ մնացածը)).
՚
Օ - յ ա ա –
՚
ՀՕա՚հ «շատ աւելի, չափազանց))
ևն։ Լետա֊
ՔԸՐ թրական
գործածութիւն
ունի
լիթ.
–1
ւ1
<3
«
աւելորդ, մնացածը)), որ մտել է 11—19
թու֊
ականների
կազմութեան
մէջ. ինչ.
\
^6ՈԱ1ւ1<Ձ
«11)) (
այսինքն՝
10֊
ից
յետոյ ևս1 մնացած),
հ
$ 1
& 3
«12»,
է ո ՚ ՚ ւ &Յ
«13»,
1
< 6 է ւ ա օ 1
՚ 1
< 3
«14»
ևն. որոնց հետ ճիշտ նոյն են հբդ.
61
Ո-
1(
ք,
գերմ.
61
ք,
անգլ.
616
V6Ո,
հհիւս.
©11 ւքԱ
«11»,
հբգ.
շաշԱք,
գերմ.
2՝
^51ք,
անգլ.
\՝
ԱՇ\–
V©,
հհիւս.
էօԱ
«12»։
(
^&\ձ&
433,
յ^սէ–
1
ՈՁՈՈ
155,
ՔօւտՅՇգ
556,
ԸՇՈՂՇՃՇՀ
710, 718,
1
<1ս§շ 116, 300,
Բօեօա
-
Հ 2, 396, ՏՐՈՕԱէ–
^1
6
Ա16է
525)։
ԼայերԷնում պահուած է թէ՛
պարզ
(1
ւզ>փք, ելիք = տ\ուտ)
և թէ՛ ռնգայ–
նալոր
(՛
լքանել = 1ազԱՕ,
Ճւս.ս6.՝>ա) արմա­
տը։— Լիւբշ. 455։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆԼԲ (թէև մէջ է
խառնում նաև լտ.
\
տւՈզԱՇՕ,
1
ւգԱ6ՏՇՕ) .
յետոյ
^աճւտժւ. 9, 17, Քօէէւշհ. 2 0 ^ 0
1850, 56
(
որ մերժում է
Լ Յ § .
Խտ.
Տէսճ. § 950),
Լիւբշ.
1
Հ2
23, 30, 35
և
406,
Տէրվ.
Ճ1է3ա1. 8
և Նախալ. 103 ևն։
Լիւնք.
լկամ
բառից։
ԲՅէՈւեՅՈ>՛
ԼԱ
1906, 73
մեզանից է դնում հունդ.
15–
1
աա
«
թափել,
արձակել»։
ԳԻՌ,
—
Ղզ.
լքանալ
«
թուլանալ, ցալից ընկ­
ճուիլ»,— նո՞յն եննաև Երև.
Ղզ.
֊՛
լ.
լքլքալ
«
սիրտը դող րնկնել՝
լքլքոց
«
գող,
երկիւղ»։
+ ԼԼՈԻԿ
«
նեղութիւն,
չարչարանք»
Ոսկ.
հռովմ. 315 (չունի ՆԼԲ), որից
լլկել
«
չար­
չարել, նեղել, տանջել» ԱԳր, Ոսկ. ես. և յհ.
բ. 12. «բռնաբարել»
ՍԳր.
լլկանք
«
չարչա­
րանք, նեղութիւն»
ՍԳր. Եզն. Եփր.վկ. ա֊
րևել.
լլկիչ
«
չարչարող» Ոսկ. ես. և մ. ա. 24.
լլկոց
«
բոզանոց»
Շնորհ, առ. 65.
լլկութիւն
«
չարչարանք»
Գ.մակ.
զ.
19.
է. 3. Ոսկ. ես.
եբր. Ագաթ,
չարալլուկ
Երեմ. իգ. 9. Եւս. քր.
Ոսկ. մ. ա.2. Վեցօր. 170. Մծբ.
դիւալլուկ
Նար.
բքալլուկ
Յայսմ.
սովալլուկ
Սարդ,
ճառընտ։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ.
1
©I-
արմատից, որի
առաջին իմաստն էր «շարժել, ցնցել», հմմտ.
2 8 8
^ ^ ^ ^ ^
. -
Լ Խ Տ
լիթ.
ւշԱսօյԱ, 1շ1աօԱ
«
օրօրել,
ճօճել»,
լեթթ.
161
Ա0յԱ, 1շ1ս6է
«
օրօրոցի մէջ մանկան
օրօրել, նանիկ ասել», ռուս.
յ16,/16511ե
«
ԴԸ~
գուել, վւայփայել»,
ուկրայն.
է©1 ՚1յ՚3է^
7
«
ճօ֊
ճել, օրօրել, գգուել», բուլգար.
161՚
ՅՈ1
«
օրօ­
րել»,
161
օյ՝եՅ
«
օրօրոց», սերբ.
1
§Ա31Ո
«
շար֊
ժուիլ, տատանիլ», հչեխ.
1
շ1 Օյ Ա
«
յուզաիլ»,
հլեհ.
\
շ\շխաՇ
«
ծովի ծփանք», սանս.
16–
13
^3է1
«
ճօճոլիլ, տատանիլ,
դողալ»,
1
Ձ–
13
^3է1
«
գգուել,
փայփայել»,
\
շլ\ճէ\ «պա­
րապ բաներով
զբաղիլ, կատակել, խւաղալ»
(7
քՁԱէա. 156, 86ա61<6ք
699)։
ԼայերԷնի
մէջ
հնխ. արմատը պահուած է երկու ձևով,
հնխ.
1&1,
որ տուած է հյ.
լելալ
(
տե՛ս տակը
դւռ.) և հնխ.
1
օ1,
որ տուած է հյ.
լիլ–, ակ
մասնիկի
յաւելում ով
լիլուկ,
որից էլ
ԱԱւկ։
Նախնական
«
շարժել»
իմաստը
սլահում են
դեռ
գաւառականները։
ԲօեօՐՈ^
2, 377
համեմատուած
բառերը
դնում է
13՝,
16–
բնաձայն արմատի տակ։ — Տե՛ս և
լււղ։ —
Աճ.
Աճառ. ԼԱ 1899, 206 կրկնուած է դր֊
նում
լու, լակ
արմատից, ինչ որ սխալ
է։ Լիւնք.
լքանել
բայից։
ԳԻՌ. — Վն.
լելալ
«
շարժիլ,
երերալ»
(
օր.
վնասուած ատամ՝ր)
,
լլկալ, ԷքլկՎիլ
«
շարժիլ,
երերալ, այս ու այն կողմ ընկնիր), Կր,
լլկէլ
«
չարչարել»,
Մկ.
լլկիլ
«
չարչարել», Ախց.
լլկէլ
«
տրորել»,
Ալշ.
Ագել
«
ցնցել, թափահա­
րել», Մշ.
Ադել
«
մանկան
օրօրել. 2. քնած
մարդուն
ցնցել ու շարժել
որպէսզի
արթնա֊
նայ», Ոզմ.
լլկիլ, լալկիլ
«
հրել
հրմշտկել»,
Մրղ.
լիլիկէլ
և Խրբ.
լլգիլ
«
օրօրել
մանկան
օրրանում»,
Ղզ.
լլկիլ
«
մարմինր շատ քորե­
լուց՝ միսը քերթուելով
արիւն դուրս գալը»,
Խն.
լլկիլ
«
շատ բան
շալկուորիլ»։
ԼԽՏԵԼ
«
քարը տաշել», յետին
հյ. նորա­
գիւտ բառ, որմէկ անգամ գտնում եմ գոր­
ծածուած Առաք. պտմ. 235«Եւ ամենայն
շի­
նուածք այսոքիկ,
միայն պարիսպն ի հողոյ
եղև շինեալ. իսկ այլքն ամենեքեան
լխտեալ
քարիւ և թրծեալ աղիւսով և կրով և բռով
շի֊
նեցան գեղեցիկ և վայելուչ
յօրինուածով»։
ԳԻՌ. — Բլ.
լիյտել
«
տաշելուց առաջ մեծ կր֊
տորներր զարնել հանել, նրանից յետոյ կռա­
նով
աւելի մանր տաշելու համար»
(
հաղոր­
դեց Ս. Մովսիսեան՝ նամակ 1933
մարտ)։
Fonds A.R.A.M