ԼԻՑ
287
ղաս, խուխ», հբգ.
Տ
11
Մ16Ո
«
ողորկել,
յղկել»,
անգլսք.
տ11Մ1
«
լպրծուն, ցեխ», գերմ.
Տշհ–
1611
Ո
«
թուք, մաղաս, խուխ»,
յն.
ճշ՚ւււօՀ =
լտ.
1
ւ1
՜
ՈՅՃ
և ռուս. շյւռսճէռ,
«
շողոլկ, խր֊
խունջ», լտ.
1
1
Ո1Ձ
(՝
>իտալ.
\\
Ո\Հւ՝> ոմկ.
լիմա)
«
խարտոց».
—
Ո–
աճականով (հնխ.
Տ1Շ1
–
Ո–
ձևից)՝
հսլ.
տ1աՅ,
ռուս.
ԸյաՏՅ
«
թուք», լեթթ.
Տ116ՈՅՏ
«
թուք» և այլ բազմա­
թիւ ձևեր (–գյ&ա
427, 430, 441,
ւէ-ՅԱեռ.
269,
ՑօւտՅշգ 564—7, 697, Քշւ-ոշԽ^ 717)։
Հայերէնի մէջ հնխ.
տ1ւեւ՜–
տուած է նախ
լիպր,
որից շրջմամբ
"
լպիր
և
ա,
ծ և շ ա–
ճականներով՝
լպրտել, լպիրծ, լպիրշ. —
նոյն
*
լիպր
ձևից՝ տարբեր
շրջմամբ է
լիւ՛ր,
որի
մեջ
պ
դարձել է
բ,
որովհետև -
րպ–
խումբը
սովորական չէ հայերէնի
ձայնաբանութեան
մէջ։ (Ի հարկին
կարելի է ենթադրել հնխ.
Տ1ւեհ
–1՜0–,
որից ուղղակի
հյ.
լիրք,
ինչպէս
ունին հնխ.
լքսեհ
–1՚0–
>
սանս. Հ.\ւնհ՝ւձ– = հյ.
սուրբ
)։
Իմաստի զարգացման
համար հմմտ.
լատ.
1
սեւ
՜1
ՇԱՏ
«
սահուն,
լպրծուն.
2.
անա­
ռակ, մեղկ», ֆրանս.
1
ս ե ո զ Ա 6
«
զեղխ, անա­
ռակ», հյ.
լպրծիլ
«
սահիլ.
2.
լրբանալ», Վն.
լպղսլրոլկ
«
սահուն, լպրծուն,
2.
լիրբ, անե­
րես»,
լպստալ ( ք օ ա ՚ > ^ > լ սյս տ ա ծ
«
աներես»
և նմաններ։ Տե՛ս
Բօեօւ
-
Ո^
2, 710, 391, 2
ւ––
ւ - օ ս է - ա ա 534<–#ճ.
Հիւնք. լտ,
1
ւե6Ր
«
ազատ», նաև մակ­
դիր Բաքոսի,
ւ՚ւհշՈւԱձ
«
բաքոսական
տօն»։ Վերի մեկնութեանս
համամիտ է
նաև
յ\16ւ116է։
Պատահական
նմանութիւն
ունին
յն.
>,է00<;
«
անամօթ»,
պրս.
1
ա՜
«
լիրբ»։
ԳՒՌ.–Ագլ.
լիրբ, լիրփ,
Ախց. Կր. Մկ. Սլմ.
Տիգ. Տփ.
լիրփ,
Սչ.
լի՚ըւ՜ք՛,
Երև.
լիոփ,
Ղրբ.
Ննխ. Շմ.
լէրփ,
Ալշ. Մշ. Ջղ.
լեաի։
ՓՈԽ.–Վրաց.
լիրբի, լիրփխ
լիր՛՜ի. ւ Ի
ր ծ
Ի
«
անամօթ»,
լիրփոբա, լիրծոբա, գալիրփեբա
«
անամօթիլ»,
սիլիրբե, ւփլիրփե
«
անամօ­
թութիւն»։
ԼԻՑ
(
միայն
անեզաբար
գործածուած)
«
վէգ, կոճ» Ոսկ. մ. բ.
22,
երր. էջ
539.
եփես.
923.
«
խաղալու
քուէ, զառ» «Վեցօր. ր.
178
(
այս
նշանակութիւնր
չի րն դուն ում ՋԲ)։
ՆՀԲ
լնուլ
բայից, իբրև «ոսկր որ լնու
զմիջոց սրունից և ոտից»։
Հիւնք. պրս.
լիլք։
Հացոլնի Դաստ.
279
համարում է
«
մէջր կապար լցուած խաղալու վէգ» և
դնում է
լի, լից
արմատից, մինչև
այժմ
էլ Շիրա կում կոչւում է
լիցք–
հետևաբար
մարմնի բնական վէգր չէ, այլ արուես­
տական
խաղալիքր։
"
ԼԻՒԱՆՕՏՈՍ
«
արևմուտք
թեքուող հարա­
ւային քամի» Արիստ. աշխ. Տաթև. հարց.
206.
նոյն է
լիբանօտոս
Առաք. կենդ, էջ
70,
որ ուղիղ տա ռա դա րձութեա
մ բ է։ Ուրիշ վկա­
յութիւն
չկայ։
= 3ն.
ճւՏօ^Օ՚ՍՕ;
նոյն
նշ. կազմուած է
/
սՓ
«
հարաւային
արևմտեան
քամի» և
11010;
«
հարաւ»
բառերից։
—
Հիւբշ.
353։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ։
"
ԼԻՓՍ
(
սեռ.
լիփսիդ
«
հարալ-արևմտեան
քամի» Արիստ. աշխ, Տաթև. հարց.
205.
գը–
րոլած է
լիբս
Առաք. կենդ, էջ
70,
որ ուղիղ
տառադարձութիւնն է յաջորդ լտ.
ձևի։
= 3ն.
X^փ
«
հարաւային
արևմտեան քա­
մի», որից ւիոխառեալ է և լտ,
1
ւետ.
—
Հիւբշ,
353,
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ։
+ ԼԻՔ,
արմատ՝ որ առանձին
գործածւում
է իբրև
լքանել
բայի կար, եզ. գ դէմքր և
հրամ,
(՜
լիք
«
ձգեց,
թողեց»,
լի՛ք
«&
գէ>
թո ղ»), որից
լքանել
«
ձգել, երեսի վրայ
թող­
նել, երեսէ հանել, աչքից գցել, չընդուձնիլ այլ
ևս» ՍԳր. Եփր. թագ.
լքանիլ
ՍԳր.
լքանալ
Մծբ.
լքել
Կոչ.
լքեցուցանել
Եփր. ծն. ե
թևս.
լքուցանել
ՍԳր.
լքանոտ
Կիւրղ. ղկ.
լ ր –
ք՚ումն
Երեմ. խե. 4, Ագաթ,
դասալիք
Ոսկ.
ղկ. Փիլ. Պիտ.
թող լիք լինել
Եվւր. մն։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ. \\զ արմատից.—
հմմտ. սանս.
ՈՕ,
ՈՈՅեէւ, ՈՈձՅՈէ1
«
թողնել,
պարպել, արձակել, ոչնչանալ»,
1՜
ւ1
<էՅ–
«
ա֊
զատ, պարապ», զնդ.
^^^ՈՅXէ^
«
լքում է», յն.
\
տւ~(0,
/.
էԱ
-՜
ՅԼ
^ա
«
թողնել, լքանել»,
/.017
է6"
«
աւելորդ մնացածք», լտ.
1
ւոզԱՕ, 11զԱ1,
–11
Շ–
է ս ա
«
թողնել,
լքել, լքանիլ, թուլանալ, վհա­
տիլ», դոթ.
161
ՒՈՅՈ,
հբգ.
1
ւհՅՈ,
գերմ.
161
հ6Ո
«
փոխ տալ», լիթ.
1
շես, 11
(\
է1
«
թողնել, յետ
գցել, մնալ», հպրուս.
թՕ–17ո1
<3
«
մնում է»,
հսլ.
օէւ1
–1
է
&
ւ1
«
մնացորդ»,
ռուս. գւռ.
0 1 –
.
ՂՇՈՈյհ֊ՇՈ «յետ մնալ»,
լեթթ.
1
ւ1
^Տ
«
ինչ որ
պէտք եղածից աւելի է, շատ, բազմաթիւ, ա֊
Fonds A.R.A.M