ԼԻՃ
283
ԼԻՆ
ՓՈԽ.֊Քրդ.
Հ+ձ
11
օ
«
աւազան, ջրշեղջ,
եՅՏՏա,
1–6
Տ6ՈքՕՄ (յԱՏէւ,
Օւշէ.
1
<0
ՄՃ6,
էջ
383)։
"
ԼԻՃ
«
ճորտ, աւատական իշխանութեան
մի
աստփճան՝ որ ենթարկւում է պարոնին» Բ.
Թղ, ման. առ շնորհ. (տե՛ս Շնորհ, ընդհ. տպ.
Եէմ. էջ 155), Անսիզք 3, 9. Սմբ.պատ. էջ
104,
որից
լռութիւն
«
ճորտութիւն»
Անսիզք 9.
անլին
«
որ ճորտ չէ» Անսիզք 27. գրուած է
նաև
լեն
Լմբ. առ լև. 1865, էջ 240. դարձեալ
նոյն բառն է
լիէլիոն
«
ճորտ»
Վրք. շնորհ. Սո֊
փերք ԺԴ. էջ 76. Ա. Թղ. ման. առ շնորհ,
(
տե ս Շնորհ, րնդհ. տպ. Եէմ. էջ 144.
միև֊
նոյն անձի համար մի անգամ
լին
է գրուած և
մի անգամ
լիզիոն^յ
= Հ. ֆրանս.
Ա § 6
«
պարոնին
հաւատարիմ
ենթակայ աւատական աստիճանաւոր»,
որից
11
§€ՈՇ6,
1
ւ
§6ՁԱէ6
«
աւատ, վաս ալոլթիլն».
ծագում է լտ.
1
ւ§աա
ձևից, որի յետին
յոյն
տառադարձութիւնն
է
Xէ^^0V
և սրանից էլ
հյ.
լ իզի ո ն ։ – 2 / , ւ
ք
շ .
391,
Ուղիղ մեկնեց նախ էմին,
Ո 6թ6 Տ Օ^ ե 1
(1865),
էջ 180, յետոյ Ալիշան, Շնորհ.
և
պՐԳյ՝ է. ֊–
9
> "ՐԻՑ յեաոյ
Նորայր,
Բառ. ֆրանս, 748 բ։ Սոփերքի
հրատա֊
րակիչը (հտ, ԺԴ, ծան. 11) համ արում է
րստ «յունական
ձայնին՝ Լուծիչ,
այսին֊
քըն մեկնիչ և լուծիչ
խնդրոց
բանից»,
ինչ որ սխալ է։
ԼԻՄ
«
հալած
ձիւթ». նորագիւտ բառ, որ
մէկ անգամ գտնում եմ գործածուած
Դրնղ. էջ
385 «
Զմեռեալն ի մէջ լմի պահէին և զանկնիք
տղայսն
բերէին ի Պ ուղտ ան» (նիկոլի ժամա­
նակ),— բառի ձևր անստոյգ է. կարող է և
լինել
"
լում։
*
ԼԻՄՈՆ
«
լիմոն» Բժշ. Վստկ. գրուած է նաև
լիմաւն, լեմոն
(
րստ Բառ. երեմ, յաւել. 567
լէիմօն
).
որից
լիմոնի
«
ծառր» Վստկ, 42,
154.
այժմ
աւելի ընտիր
ձև է համարւում
(
գոնէ արևմտեան
գրականում)
լեմոն, լ ե մ ո ­
նի,
նոր բառեր են,
լեմոնաջուր, լ ե մո ն ա օ ոյն։
= Յն. ՝1.՚.\ւե՝ր.,
ճւ\ւձ՝*ւօ՚<ւ, ).գօ՝ո, որ տա֊
րածոլած է բազմաթիւ
լեզուների
մէջ. ինչ­
պէս՝ ֆրանս. սպան.
1
ւաՕՈ,
գերմ. իտալ.
1
եՈ0Ո6,
անգլ.
16
Ո10Ո,
ռուս. ՈաձՕՈ՚հ, հունդ,
161
ՈՕՈ
^Յ,
պորտ.
1
ւ1Ո30,
վրաց.
ցոոօ9(ո6օ լ ի ­
մոնի,
թրք.
ԱՐՈՕՈ,
աաՕՈ,
թուշ,
լիմո,
քրդ.
1
ա՚0,
մինչև անգամ
չին.
Հ*Տ՝Հ$.
" ՚
Ո
՜
աՕՈ.
Բ
ո
լ
ո
րի
աղբիւրն է պրս.
ՕՀ
-
Վ
1
ւաԱՈ
և արաբ.
131
Ո1ԱՈ
(
Ց շ ա շ ^
722, 1
Հ1ս–
§ 6 306)։֊
Հիւբշ. 352,
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ։
ԳԻՌ.֊Ալշ.
Մշ. Ջղ.
լիմոն,
Ախց. Երև. Կր.
ննխ.
լիմօն,
Ոզմ.
լիմուն,
Գոր.
լէ՚մուն,
Ղրբ–
լ է ՚ մ ո ւ ն , լի՛մօն,
Տիգ.
լէյմուն,
Պլ. Ռ.
իլիմօն,
Ասլ.
իլիմ-ւ
ևն։
"
ԼԻՄՈԻՆԻ11Ն
«
խոշոր
թրթնջուկ» Ամիրտ.
III նի միայն ՀԲ ուս, 8 916։
= 3ն. ճտ՚.\ւա՝Ո՚յ՝յ «մի տեսակ պուտ
(
բոյ֊
սը)», լտ.
1
ւաՕՈ1Ա1Ո
«
վայրի ճակնդեղ»–.––
Աճ.
ՀԲ ուս. § 425 մեկնում է իբրև լտ. \\–
Մ 1 0 Ո 1 0 Ո
(
այսպէս\)
«
խոշոր
թրթնջուկ»՜>
"
ԼԻՄՊՈՍ
«
նախաքրիստոնէական
արդար­
ների և այժմ անկնունք մեռնող մանկանց հո­
գիների օթևանը» Տաթև. հարց. 504, 506.
Մխ. ապար, գրուած է
լինսլօս
Լծ. պրպմ. 663
(
Եւ տե՛ս զի ասէ աւերեաց զդժոխս, և ո չ մի­
այն
զլինպօսն, որպէս ասեն ազգքն
լատի֊
նացւոց)։—ՀՀԲ
գրում է ուղիղ տառադարձու–
թեամբ
լիմբոս։
= Միջ, լատ.
1
ւաեսՏ,
որից
փոխառեալ
են նաև գերմ.
ԼւաեսՏ,
իտալ.
1
ւաեօ,
ֆը–
րանս.
1
ւաե6Տ
նոյն նշ.—լատին բառի նախ­
նական
նշանակութիւնն է «ծայր,
եզերք»։ —
Հիւբշ. 352։
ՀՀԲ «է բառ յն. և թարգմանի շատա­
կուլ, անյագ, խաւար» (իմա՛
միջ. յն.
>յ.(յ.Տ6;
«
շատակեր, անյագ»
Տօթհօշ16Տ
715)։
նՀԲ «լտ.
1
աւԵԱՏ,
իբր քղանցք և
գօտի, որպէս և
1
սՄւեսՏ
է մէջք, վարի
նմ անութեա մ բ»
։
"
ԼԻՆԳԻՐՈՆ
«
մի տեսակ պատուական քար,
սաթ կամ եղնգնաքար». գրուած է շատ բազ­
մազան ձևերով, այսպէս՝
ղինգիրոն, ւլիլնգի–.
ւ՝ոն, լինօրիոն, լիգփւփոն, լիգփրոն, լիզւփոն,
լիւգրիոն
Զենոբ, էջ 33. Տօնակ. Վրդն. ել. նչ.
եզեկ.
լիւգիրոն
Մխ, այրիվ. էջ 5. «սուտակ
որ է լիգրոնն» Տաթև. հարց. 348։
= Յն.
),՚
յ–ք–/օսօւօ7,
),՚
յ–^օսօ՚.օ՝^
Xդxօ՚յնէՕV,
^էքքՕՕթւթ»,
որից լտ. կոՇյՈԱա.
նոյն քարն է. բուն նշանակում է
«
յովազի
Fonds A.R.A.M