ԼԻԿ
2 8 2
Լ Ի Ճ
մեկնութիւնը
պահելու
համար
ստիպուած
ենք ենթադրել
հնխ.
\
ՇԱ§–
ձևի հետ ներքին
փոփոխոլթեամբ
\
շ\§– ("րից
1
ւ§՜) .
հմմտ.
Տ161ե–
և
տԽսե–
(
տե՛ս
լիրբ
բառի տակ)։ — Աճ.
"
Լ Ի Կ
՚
Ր
Ի Ն Ո Ս
(
ուղիղ տա ռա դարձութե ա մբ
ղիղդինոս)
«
լիգդոս կամ պա ր ո ս ե ան ազն՛իւ ու
փայլուն մարմարով
շինուած» Պտմ. աղէքս.
էջ 5. ուրիշ օրինակ
չկայ։
= 3ն.
).
Ա՝քՕէ՝;օ;
նոյն
նշ. կազմուած է
ճե՚թօգ
«
ճերմակ
մարմարիոն»
բառից։
—
Հիւբշ. 352։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ։
Լ Ի Կ Ի Դ Ո Ն
«
տիկնիկ, խռծիկ, պաճուճապա­
տանք,
աՁՈՕՈՈՇէէշ».
միջին
հյ. բառ, որ հի­
շում է միայն Նորայր, Բառ. ֆր. 785 ա։
Լ Ի Կ Ն ,
սեռ.
|(|սւն.
անստոյգ ձևով բառ, որ
սեռ.
լկան
ձևով մէկ անգամ գործածում է
Ոսկ. ես, 264 «Տեսանե՞ս
զի բոլորակ իմն է
երկիր... մի րստ արտաքնոց
փիլիսոփայից
առասպելացն
պատրիցիմք, որք գառագղի և
կարկնի և սկտեղ և լկան և այլ ինչ այսպի­
սեաց սովոր են նմանեցուցանել
զերկիր»։
Թուի նշանակել
«
մանր
դրամ, իբր մասն
լումայի» և այս իմաստով իբր նորա գիւտ
բառ մէկ անգամ
գտնում եմ գործածուած
Վրք. հց. Ա.706 «Հայրն
Դանիէլ
հիւանդա­
ցաւ և պէտք եղեն նմա իրս ինչ լկան
միոյ
լումայից, և վասն զի ոչ ուստեք կայր զի
գնեսցէ...» (այլ խմբ. Հարկ եղև նմա պէտս
ինչ և ոչ ունէր զի
գնեսցե)։
ՆՀԲ ուղղականր
ենթադրում է
լիկն
«
լակա՞ն»,
իսկ ՋԲ կցելով վերի
լիկ
«
լիճ»
բառի հետ՝ իբրև սրա երկրորդ նշանա­
կութիւնը, դնում է «կոնք»։
*
Լ Ի Ղ Ա Տ Ո Ն
«
կտակով թոգնուած բան, հրի­
տակ», որև
լիղատ
Մխ. դտ.Օրէնք կայս։
֊
Յ ն .
ճ՜ղ՚ՀԱՀՕ՝) «հրիտակ»
(՜
ՏօբհօշԽտ
7 1 2 )
ձևի միջնորդութեամբ
փոխառեալ է
լատ.
16
§3էսա
բառից։–Հիւբշ.
352։
ՆՀԲ, ՋԲ և ԱԲ դնում ենլատ. բառից։
Լ Ի Ճ , ի-ա
հլ. (յետնաբար նաև
ի
հլ.) «ա֊
նուշ կամ նաև աղի ջրի փոքր ծովակ»
Ել. է.
19.
Ա.մակ.թ, 33 նմանութեամբ
լին ն ա յ
«
ղժւխք» Յայտ. ժթ. 20. ի. 14, 15. իա. 8.
լին
լռւսոյ
«
աչք» Նար.
լին աղեղան
«
աղեղի գո­
գաւոր մասը՝ բացոլածքր»
Եմես. 225, Արծր.
հրտր. Պտկ. էջ 240, որից
լնակ
Ոսկ, մ, բ. 8.
յհ. ա. 1.
լնածով
Եփր. ծն. էջ 5,
լնամէջ
Նոնն.
լնափն
Ոսկիփ.
լնեղր
ճառրնտ.
լայնալին
Իմ. ե. 22. Խոր.
ծովալին
Եւս. քր. Ոսկ. մ. բ.
12.
սաոնալին
Գնձ։
֊
Թոլի
թէ նոյն է
լիկ
«
լիճ, ալազան» բա­
ռի
հետ. այս նոյնութիւնր
կարող է հաստա­
տուիլ, երբ ապացոլցուի թէ հնխ.
§1–
տալիս է
հյ. Ճ։–ԱՃ.
ՒԱՁթաէհ, ճտա
բօկ§\–
105
լատ.
1
ՅՇ Ա Տ ։
—
ՆՀԲ լծ. լտ.
1
ՅՇ Ա Տ
«
լիճ», արաբ.
"
յ
1
Ա
Յյ>
ծ.1
1
սյ յ
Զ
«
ծովամէջ»,
աձճշւ՝
Տ ՝ ՝ ^ճ ա
42, 2 5 7
բ1ս–
արմատից։ Պատկ.
ն-ՅշյւշյԼ. (ֆր. թրգմ. յձտ.
1870,
I I
էջ
181)
կցում է լտ.
1
ՅՇԱՏ
բառին։
Ւձս\\շ1–,
ճաւ6Ո.
V I
լա.
1
ՅՕԱՏ,
կելտ.
1
օշհ
«
լիճ»։
էմին, Մովս. Խոր. և Հայոց հին վէպե֊
րր, Թիֆլիս 1886, էջ 44
լայնալին
մեկ­
նում է «լճի պէս լայն», որ յայտնապէս
սխալ է։ Հիւնք. = ՆՀԲ։
Բ Յ է ա ե Յ Ո ^
ՀԱ
1906, 367
լտ.
13
ՇԱՏ,
հիոլ.
1
օՕՈ,
կիմր.
1
Յ § 6 Ո ,
բրրտ.
1
Յ§ Ա 6 Ո Ո ,
անգսք.
1
Յ§ Ա ,
հիսլ.
10
§ք
«
լիճ, ծովակ»
խմբի հետ՝
իբրև բնիկ
հայ։ — Այս համ եմ ատութիւ֊
նր թէև փորձիչ, բայց անստոյգ է, րստ
որում հնխ. ձևն է
1
Յ Գ ֊ ( ՝ ^ Յ
1
Ճ
6
406,
Ց օ ւ Տ Յ շ զ 5 5 2
յն.
եեա*;,
86
ՐՈ61
<6ք
7 3 0
հսլ.
1
օե^),
որ պիտի տար հյ.
լաք–։
Բ Յ է ա ե Յ Ո ^
ՀԱ 1908, 313 լտ.
11
X3
«
ջուր» բառի հետ։
Լւճ6Ո
1
Ր 44,
192
անգլ. \ջլԿհ «ճահիճ», իսլ. \6Խ «առու»
բառերի հետ։ Պատահական
նմանութիւն
ունի չեչէն.
1
ւճՅք
«
լողալ,
լոգնալ»։
ԳԻՌ.֊Ախց. Մկ. ւթ,Սեբ.
լիջ,
Ոզմ.
լէ՚ն.
—
Երև.
լին անէլ
«
ցեխի կամ խմորի մէջ փոս
բանալ՝ ջուր
աւելացնելոլ
համար». — նոյն
բառերն են
լին
Ակն. «ջրի, ցեխի և քարերի
խառնուրդ՝ որ հեղեղից է յառաջանում. 2.
նօսր խմորի և քաղցուի խառնուրդ». (այս
վերջին նշանակութեամբ է
լին
Վստկ. 220).
լինք
«40
մանկանց տօնի օրր և նրանց յիշա*.
տակին՝ կոնքի մէջ լուսավառութիւն»,
լնել
Զթ. «հեղուկ բանի մէջ խառնել ու շաղուել»։
Fonds A.R.A.M