ԼԻԻ՝
2 8 1
ԼԻԿ
= 3ն.
ճտ$,%աՀ
«7.
օ/յյխյ՝ւ,
օօ1օեւսա,
ԶՈ
0
Աէ6ք §ՅՈ Ո 6 Ո է ԳՈէհօսէ
Տ166V6Տ,
անթև
վե֊
րարկու»
(
Տ 0 թհ 0 Շ 1 շ Տ
707).
որից փոխառեալ
է նաև ֆրանս.
ԽեշէՕՈ, 16–ե6է0Ո, 1շե6է0Ո31–
20
«
մի տեսակ
անթև վերարկու՝ որ կրում
Էին ԹեբԷի
ճգնաւորներր»
(
տե՛ս
Բեշըրէլի
ֆրանս. բառարանը
)։
Ըստ
Տ օ բ հ օ շ 1 6 Տ
յոյն
բառը սեմական
ծագում
ունի. Հմմտ. երր.
աշէ)
Խե՜ԱՏ
«
հա գուստ,
զգեստ»։
ՀՀԲ և ՆՀԲ հա մարում են «բառ այի
ազգական»։
ՆՀԲ գնում է արաբ.
1
ւԷ
)
ՅՏ,
1
ւե306
«
զգեստ», իտալ.
1
ւ
\
Դ63
(
=ֆը–
րանս. \՚1՚\1ՀՇՇ) «ծառաների
պաշտօնա֊
կան զգեստ», կամ
ԼիբԷական
ձևով, ըստ
Ավւրիկեցւոց։
Վերի մեկնոլթիւնր
տուաւ
Նորայր, Հայկ, բառաքն. էջ 17։
*
ԼԻո՝ՈՓԻԻՆԻԿ
Հ(մ
ի
տեսակ քամի» Արիստ.
աշխ. էջ 612. յիշում են միայն ԱԲ և Հիւբշ։
= 3ն.
ճւֆօգօ1՝ոէ
«
հարալ֊հարաւա
յին–
արևմտեան
քամի»։—Հիւբշ.
353։
ԼԻԳՈՅՆ.
անստոյգ բառ. մէկ անգամ դրա­
նում եմ գործածուած Եւագր, 10 «Սռնակ
լի֊
գոյն (այլ ձ.
լի(լոնյ
ասի և նշանակելի է՝ զի
մարդոյն
նմանութիւն
յառաջանայ
ամենայն
բանական
բնութիւնս»։
Հրատարակիչը՝
Սարգիսեան
համե­
մատելով բնագրի հետ՝ գտնում է
՜
ԷՃ
&
Հ–
էթօ^
«
սաթ», սակայն այս միակ բառով
ոչինչ չի պարզւում։
Հմմտ. նաև
ս ռ ն ա ­
կալ,
որ ըստ ԱԲ նշանակում է հենց «ե֊
լեկտրոն,
սաթ»։
«
պսակ»
9
նորագիւտ բառ, որ մէկ
անգամ գործածուած
եմ գտնում
Մ ագ. թղ.
204
մի մութ հատուածի
մէջ. «Որք զկնի նա֊
ռեանն լիգոնի ակիւտրափաւռեացն
սփողեն»։
= 3ն.
ճպ(Հ
«
ուռիէ պսակ»։ — Աճ.
Մանրամասն
քննութիւնը
հատուածիս
տե՛ս իմ Հայ. նոր բառեր
հին մատ. Բ.
186,
206.
ԼԻԳՐՈՆ
«
վւայլ,
ցոլք»՜* նորագիւտ
բառ,
որ
լ ի ւ լ ր ո ն ա ա Ր
ածանցի մէջ մէկ անգամ գըտ֊
նում եմ գործածուած
միջնադարեան մի տա՛­
ղում. «Մարգարիտ, շափեղա, ա յ
լիգրոնա֊
լոր, արեգակն
և ճրագն
լուսին
ծիածան)
(
Նոր
ժող. Գ. 55, մի տաղարանից՝
դրուած
1682
թուին),
«
ճորտ» Վրք՛ շնորհ, ևն։
= 3ն.
/.
լ 1 ՚0V,
որի վրայ աւելի
ընդարձակ
տե՛ս
լ ի ն ։
*
ԼԻԹ
«
քար, մի քարընկէց» Պիտառ, ուրիշ
վկայութիւն
չկայ,
= 3ն.
^քւ)օ;
«
քար»։
Ուղիղ մեկնեց
ՆՀԲ։
*
ԼԻԹԱՆԻԱ
«
յոյն կամ լատին եկեղեցու
մէշ
աւուր պատշաճի աղօթք», նորագիւտ բառ, որ
երկու անգամ գտնում եմ գործածուած Տաթև.
հարց. 89 և Ոսկիփ. 474 «Այլ ի
լիթանիայւ։
(
Ոսկիփ.
լ ե թ ա ն ի ա յ ս ^
ձեր՝ ասի, Քրիստոս,
անօթդ աստուածութեան,
ողորմեա », Մէկ
անգամ էլ ունի լատիներէնից
թարգմանուած
Պտրգ. 460
լ ե ա ա ն ի ա
ձևով. «Ի շաբաթ
օրն
Զատկին
մեծի ասեն զլետանիա
յն»։
Բառիս
գործածութեան
չորրորդ վկայութիւնը
գտնում
Լմ Գիրք առաք. 427 բ, «Լիթանիայն
ասի ա֊
ղօթք»։
֊
Յ ն .
ՃՀ՜ԼԱ՝12,.Ա
«
աղօթք, մաղթանք»,
ո֊
րից փոխառեալ է նաև լտ.
1
ւէՅՈ՚3.
բուն ար֊
մատն է յն. 1.1
՜՚
ղ
«
աղօթք, աղաչանք»,
/.1330-
|13էէ
«
թախանձագին
խնդրել»։
—
Աճ.
ԼԻԼՈԻՓԱՐ
տե ս
Նունուֆար։
4-
ԼԻԿ
«
լիճ, աւազան» Պտմ. աղէքս. էջ 141
(
երկիցս),
142, 143 (
երկիցս),
որից
լ կ ա ձ և
«
լճաձև». Պտմ. աղէքս, 139. ուրիշ տեղ չէ
գործածուած։
= Բնիկ հայ բառ՝ հնխ.
1
ւ§–
կամ
\
է\^–
ձե֊
վից.սրա հետ հմմտ. լիթ.
11
սջՅՏ, 1ս§ՅՏ,
չղ՛
10
^31
«
ճահիճ»,
1
ա§^ՈՅՏ
«
ճախճախուտք»,
1
ա§ԱՏ
«
ճահճային»,
հպրուս.
Լ ս § 6 ՚ ^ 6 Ո
(
տեղի
անուն), լեթթ.
Լս ճ23
(
Վհնխ.
1
ս§1&)
(
դետի
անուն),
հսլ.
1
ա;3,
սլով.
1
Ա23,
հին
չեխ.
1
Ա2է,
ռուս.
.
^583,
իլլիր.
1
ս§ՅՏ, 1ս^3,
ալրսն.
1
տ՚^3՝էք,,
բոլորն էլ «մօր, ճա՛հիճ»,
Հնխ.
1
Ա§13, 1օԱ§Ա, 10^3–
ձևերից
(
Պուսէ֊
ՈՂՏւՈՂ
163,
861
՜
Ո€՚1<(Ա՛
7 4 » ) ։
Ուրիշ
լեզուների
մէջ պահուած չէ բաո՚յ։ Համեմատուած
^ւա–
ռերին ՝9օ\<^Օ
^^ւ^
2,
41֊
ւ
կցում է նաև յն
.
ճս
–
Հ0.10Հ
«
մթին»,
՜
կճձ՚Հ՜ղ
«
մթութիւն, խաւար», ո֊
րոնց ծագումը սակայն
801
ՏՅՇզ
322, 589
ան֊
յայտ է համարում.
Բօ1<ՕքՈ\՛
արմատը
դնում
է հնխ. \շսզ– «սևագոյն.
2.
ճահիճ», որ պի­
տի տար
հյ.
լռյկ:
(՝,
ստ այսմ մեր տուած
Fonds A.R.A.M