ԼԵՍ
՝
277
Խ^խ–
V գուղձ»,
օսս.
11
տէ
«
տաշեղ»,
1
ւտէՅ>
«
նուրբ, բարակ»
բառերի
հետ.
բոլորի արմատը
դնում է հնխ.
1
Շ
11
Հ՚–
«
փրցնել,
ճեղքել»,
որի
16
^՛–
ձայնդար­
ձից հի
լես-ուլ։
Վերի
համեմատութիւն֊
ներից առաջին
խումբը ստոյգ է
(861՜–
ՈՇ\Լ&
724,7
ՐՅԱեՈՅՈՈ 148).
երկրորդ
խումբը առաջարկել է
Բշճօւ
՜
ՏՇՈ
1
Ր 5,
79,
սակայն չէ րնղունուած,
որովհետև
նրանց նախաձևը
ենթադրելի է
ն
ձայնով
(
հմմտ.
8
շ 1 ՜ Ո 6 ՚ < 0 ք
անդ), սրանով
լեսոլլ
բառի կապն էլ ջնջւում է, որովհետև
«
թերթ» և «լեսուլ»
կասլակցելի գաղա­
փարներ
չեն։
ԳԻՌ.— Ակն.
լոսիլ
«
մանրել, փշրել», Ջղ.
լիսել
«
յղկել, հարթել», Մ շ.
լոսել
«
գերանդի
ևն սրել, գլուխր սանտրել», Խրբ.
լօսէլ
«
բի­
րով ծեծել՛–
1
—
Նոր բառեր են
լոսուիլ
Ղրբ–
«
մաշիլ, դործածոլելով
երեսի խալր երթալ,
բարակնալ»,
լոսուք
Բիլթ.
Չն.
«
մանրունք,
փշրուած կտորներ»,
աղուլոս, աղլոց
«
ջար­
դուփշուր».— տե ս և
յեսան՝
որայս արմատի
հետ խառնուելով՝ տեղ տեղ դարձել է
լեսան։
ՓՈԽ.–—Վրաց.
շ ո ^Յ ՝ ՛ լեսփո
«
սրել, փրշ–
րել,
լեսուլ, փոշի դարձնել,
յղկել,
հարթել,
փայլեցնել»,
և տ շյՕ ՚ ^ Յ
0
սալհսավի
«
յե­
սան կամ կոկիչ քար՝ գոյներին
միապաղաղ
ձև տալու համար»,
Յոշյցեձ մոլեսա
«
սրել,
փոշի
դարձնել»։
ԼԵՍՈԻՐ
տե՛ս
Կղեսուր։
ԼԵՏԱՆԻԱ
տե՛ս
Լիտանիա։
ԼԵՐԴԵԱԼ
«
լքեալ կամ ձանձրացեալ».
ու­
նի միայն Բառ. երեմ, էշ 132։
+ ԼԵՐԿ
(
յետնաբար
ի
հլ.) «անմազ»
Ծն.
իէ. 11. «խուլ կամ անթրթիռ բաղաձայն,
ինչ֊
պէս են պ, կ, տ, ծ, ճ» Երզն. և Թր. քեր.
(
այս իմաստով գրուած է նաև
ղերկ^.
որից
լերկամորթ
Վեցօր. 138.
լերկութիւն
Փիլ. այ֊
լաբ.
լերկանալ
Միսայէլ
խչ.
լերկամարմին
Նար.
լեոկել
«
կողոպտել, մաշկր հանել»
(
նո֊
րագիլա բա ռ) Աթան. էջ 562, Վրք. հց. Ա. 39։
Գրուած է
լեկ
Ադամ, էջ 139 (Մարդն
ծաղկի
մօրոլաց մաղով, բայց կինն լեկ է
երեսով)։
= Մեկնութիւնր տե՛ս
ողորկ,
որի հետ նոյն
է, իբր բնիկ հայ բառ։
ՆՀԲ
լեշկ
բառի հետ։ Հիւնք.
լե՛ր
հրա–
ԼԵԶ
մայականի՞ց, թէ
ապալեր
բառից։
Ուղիղ
մեկնութիւնը
տուաւ Ն\ձՇԱ՚. Մառ տե՛ս
լեշկ
բառի
տակ։
ԲշէՇքՏՏՕՈ,
Խ.
Ա.
Խտ.
ՏէսԺ. 87
թէև ընդունում է
Ն\ձէո֊ի
մեկնութիւնը,
բայց առաջարկում է և
մի ուրիշ մեկնութիւն,
այն է յն.
Խս^օ;
«
մերկ»,
և^օՍյ^ԱՊ՚Հ
«
մերկացում»,
ճօՕՕՀ «պատիճ», լտ.
16
§ԱՄ16Ո
«
բանջա­
րեղէն», ալբան.
1՚
Յ
1
<
ԱՐ
«
մերկ»
ևն, բո­
լորն էլ հնխ.
1
Յ § Ճ
արմատից։
ԳԻՌ. — Ալշ.
լերկ
(
կաշիի կամ սարի՝ լեռան
համար ասուած).—ըստ
որում
լերկ
բառր՝
V
ձայնի անկմամբ դարձած է նաև
լեկ,
ուստի
նոյն եմհամարում
գւռ.
լեկ
Ալշ. Խտջ. Խ. Վն.
«
ոչխարի բարակ և լերկ մորթ՝ կաշի», ի ֊
մաստի զարգացման
համար հմմտ. ալբան.
1'
ՁԽՄ
«
մերկ» և
\\\
ՃՀ
«
կաշի»։
*
ԼԵԻԻԱԹԱՆ
(
սեռ.
ա յ
կամ
ի-ա
հլ.) «ծո­
վային վիշապ, մեծ գազան կամ կէտ» Սարկ.
քհ. (Սոփերք հտ. Գ. էջ 49), Անան.թրգ. Ց—
6.
Լմբ, ժբ. մրգ. էջ 142(ամբակ, ա. 14),
Նար. Մխ, առակ. Վրդն. ծն. և սղ. պտմ.էջ 4
(
գրծ.
լևիաթանաւ^).
գրուած է նաև
ղԱիաթան
նար. մծբ. 446։
= Եբր,
|Ո՝"1"" 1Խ
^Յ*՜ՅՈ
«
առասպելական
էակ, օձ կամ կոկորդիլոս, ծովային մեծ գա­
զան», ծագում է
1
\՚
Է
«
հիւսել, ոլորել,
դալա֊
րել»
արմատից
(
օձի գալարների
համար
այսպէս
կոչուած)։
Ս.Գրքի
թարգմանու­
թեամբ անցած է այլևայլ
լեզուների, ինչ. յն.
ճ&օա&ձ,՝), լտ. ֆրանս. անգլ.
1
շ
՝՝/13
էհՅՈ
ևն։
կ ստ ՆՀԲ բառ երր։
ԼԵՓ
«
շեղ, զառիվայր», գործածուած է մի֊
այն Բ. մակ, ժդ,
«
Ել
դուռն առ ի շեղ ի
ներքսակողմն ի մոխիր անդր առ լեփ շի֊
նեալ» (ձեռ. րնթերց,
աո լեղ, աո լ ե բ ) ։
ՀՀԲ մեկնում է
լեփ
«
կորուստ,
մահ»։
8
Ա
§ § 6
1
Հ232, 84
համարում է կով֊
կասեաններից
վյ ոխ ա ռո ւթ իւն, հմմտ, ա֊
ւար.
1
ՅԷ>Յ
1
«
զառիվայր»,
\&
հձձ,
1
ՅԷ>Յ
1
«
զառիվայրի
վրայ»։
Թիրեաքեան, Ա֊
րիահայ
բռ. 173 պրս.
<—–՝֊յ
1
Յ՝0
«
ՀԸՐ՜
թունք,
եզերք»
բառից։
+ ԼԵ9..
արմա տ առանձին ան գործածական.
որից
լիզել
Գ. թագ. իր. 38. Ես. խթ. 23. Միք.
է. 17.
փղուլ
Յուդթ. է. 4. ճառընտ.
լիղանել
Fonds A.R.A.M