Ե՛Լ» Ի
23
ԵԴ.ՈԻ
63.
լեթթ.
ՈՅ§ Տ ,
հսլ.
Ո0
§Աէ1,
ռուս.
»
Օ Ր 0 1 է ,
հիռլ. ՝տ§ՇՈ,
միռլ.
ա
§ 3 ,
կիմր.
6
§Ա1Ո,
կօրն.
ՇաՈ,
բրըտ.
աո,
բոլորն էլ «եղունգ»։
Հաւաքական
ձևից են հպրուս.
Ո Յ § 6 ,
հսլ.
ՈՕ§Ձ,
չեխ.
Ո0Ւ13,
ռուս.
«
ՕՐՅ,
որոնք նշանա­
կում են «ոտք»
( \ \
^ Յ
1
Ճ 6 , 851,
ՑօւտՁշզ,
705,
1
քՁսէաՅՈՈ, 192, ՒԽւ-ո § 1016)։
Շատ դր֊
ժուար է աչս յայտնապէս
ցեղակից
բառերը
ձայնական տեսակէտով
իրար
միացնել և
հնդևրոպական
նախաձևր
երևան
հանել։
Բալթիկ-սլաւական
ձևերը տալիս են
Ո Յ § 3
և
ՈՅ§Աէ,
գերմանական
լեզուները
հնխ.
ՈՕ
§Ււ–
10–
կամ
ՈՕհհ10–
(
ա Ա§6 , 344),
ՑօւՏՁՇգ
ղը֊
նում է ընդհանուրի ք
0
ՈՁ§հ,
6
/
0
Ո0§հ
ձևերր —
վերջինր յատկապէս
արիական
լեզուների
համար։
Աւելի դժուար է մեկնել
հայերէնր,
որի ամէնից մերձաւոր
ձևերն են լատինն ա
գերմանական
ձևերր. առաջինը իր
Ա
ձայնա­
ւորով, միւսները
իրենց երրեակ
համապա­
տասխան բա ղաձա յնն հրով Հ Ո,
§ , 1)։
Հայերէ­
նի մէջ անշուշտ նախաձայն
ե
յաւելուած է՝
գ-ի պատճառաւ, ի
ս
կ վերջաձայն
ն՝
մաս­
նիկ է. որով արմատական
մասր
մնում է
*
ղունդ Հ * 1 ս ո § ։
Այս է հնագոյն
հայերէն ձեր
(
Բօևօւ-ոյք,
1, 180—2,
Տւ-ոօսաօՈԽէ,
1083):
Առաջին անդամ
1
Հ13թ1
՚
օէհ,
Ճտ13 թՕ–
կ§\.
103
համեմատեց
լտ.
ԱՈ§Ա6Տ, ԱՈ–
§ս\Տւ և գաէլ.
յ՝ՕՈ§Ձ
ձևերի հետ։
Բշէ61
՜
Ո՜1.
25
սանս, ձևի հետ։ Լձ§. ԽէՈ.
Տէսճ.
§ 694 վարանում է միացնելու վերի
այլև­
այլ
ձևերին։ — Տէրվ.
Երկրագոլնտ,
1883,
171
և Նախալ. 83, 90 համեմա­
տում է վերի բառերի հետ՝
նախահայ
ձևր դնելով
*
նուգղ։
Եազրճեան, Արևելք,
1884,
նոյ. 16լատ.
ԱՈ
§ս1սՏ։
Հիւնք. էջ
25՝
լտ.
ԱՈ
§ա
՝
Տ֊/^.՛ 8 ս § § 6 , 8էւ՜§. 34—
35
դնելով
ե
յաւելուած,
ն
մասնիկ և
ղ
տեղափոխուած՝
նախաձևր համարում է
*
անգղ,
որ կապում է լտ.
ԱՈ
§ս1սՏ
ձե–
ւին։—
Հիւբշ. իր Քերականութեան
մէջ
մինչև անգամ նշանակած չէ վերի
մեկ֊
նութիւնր, աՈԽԼ
Բ6\–. շոէ.
1897, 388,
թրգմ. Բաղմ. 1898, 120 և
,\1
ՏԼ, 10, 280
կազմուած է համարում
(
յ1
՜31
Ո1Ո0Ոէ
–/
ւ
օրէնքի համաձայն
(
Օ 1ՏՏ1Ո11
1
Ձէ10Ո ՇՕՈՏ.
էջ 71). նախահայ ձևն էր
*
Ո Օ Ո § ՝ ՝ ՚ հ , » ֊
րէց տ ա րւսնմ ան ո ւթե ա մ բ
*
ւլուն(յ^>
1 ՚ –
ւլունդ
(
անձնական)։
Սրա վրայ
խօսոմ
է
Օտէհօքք, Տճ, 2, 114։
Դարձեալ
Օտէ–
հօքք, Տէ)՚ո՜ւօ1օ§ւտշհ6
Բ Յ Ր 6 1 ՚ § Յ , 1, 280
և 294 մեկնում է
եղ-ունգն
բարդուած
եղ
«
եղջիւր» բառով, որով
բուն բառր լի­
նում է
*
ունղն
«
եղունգ»,
Տշհշքէշ10^112,
88, 28, 306
հսլ. Հգ\ս\, չիթ.
Ր3ո1<3,
լեթթ.
1
՜
օ1
<3
«
ձեռք» բառերին է կցում։
ԳԻՌ.-Ջղ.
յեղունղ,
Սլմ.
յէղունղ,
Վն.
յեղունդ
1
,
Ախց. –>ր.
էղունկ,
Ագւ
Հմշ.
ե–
ղունք,
Մկ.
եղունդ
;
.
Ակն. Խրբ. Մշ. Սեր.
Տիգ.
րղանգ,
Հճ.
աղունդ,
Ռ.
ողոտնղ, ա–
ղունղ.
Ռգմ.
յէղօնք ,
Զթ– Ննխ. Սչ.
օղոլնղ,
Ալշ. Երև. Տփ.
ղանղ,
Ասլ.
աղիւնք, աղիւ՛,
Շմ.
(
դինդ՛, րղինդ,
Գոր.
ղէնգըլ,
Ղրբ–
ղէնղ՛.
ո է ՚ ւ ն ը ։ —
Իսկ Սլմ.
մի յէղունդ
նշանակում
է «մի քիչ, պատառիկ
ինչ»։
ՆՂ.ՈԻՉ
«
արգելք»,
ունի միայն ԱԲ, մէկ ան­
գամ գտնում եմ գործածուած
Ոսկ, եփես.
819 «
Եթէ փոս ինչ փորեալ իցէ և եղեգամբ և
հողով ծածկեալ և ի վերոյ
երկիրն հաստա­
տուն
թուիցի աչացն, ո՞չ ապաքէն
ոտինն
գործ իցէ որոնել և ճանաչել եթէ տեղի տայ­
ցէ՞ և եթէ ոչ, ունիցի
եղոլչ
ինչ, եթէ ոչ ու­
նիցի»,
ԳԻՌ. — Նո՞յն է արդեօք
եդուրջ
Ալշ. Բղ. Բլ.
«
քարացած
ձիւն, որի վրայից կարելի է եր­
թալ առանց բնաւ
խրուելու»։
ԵՂՈԻՍՏՐ
«
իշխանական
մի աստիճան»,
նորագիւտ
անծանօթ բառ, որ մէկ անգամ
գտնում եմ գործածուած
Ալամանի 636 Ծ,ր
արձանագրութեան
մէջ՝ «Ես Գրիգոր
Լղուս՚որ
և Մարիամ իմ կին շինեցաք
զսուրբ եկեղե­
ցիս վասն մեր հոգաց» ^Վիմ. տար.էջ 1): —
Անշուշտ սրա հետ նոյն է
ելիստութիւն,
որ
տե ս։
ԴՂՈԻՐՈՍ
«
կատու»
Գաղիան.
(
մեկնում
/ 1
|ուդ,
որ հին հայերէն
լեզւով նշանակում է
«
կատու»
)։
\
= 3ն.
օւ/Տյ՚յՕօՀ «կատու», որ կազմուած
է ՕԼւօճօՀ «շարժուն» և
Օ՚յրօւ
«
պոչ»
բառերից
և բուն նշանակում է «պոչ
շարժոզո։
Գաղիանոսի
ձեռագրում
սխալմամբ
գրուած է երրև մի բառ՝
«
եղոլրո տ կ ա օ »
Fonds A.R.A.M