Ե՛ԼՆ
արմատից՝
Ո–
մասնիկով, բայց սրա
փոիյա֊
րէն
1
<–
մասնիկը
ցոյց են տալիս լտ. Տւ\շՇ,
Յ1–
06
Տ,
յն. Տ.ճ%–ղ, հիսլ.
հբգ. շ\Խ,
61
ՅՈ0,
մբգ.
Շ1 հ, 61օհ,
գերմ.
Տ1օհ,
անգսք.
601
հ,
անգլ.
շ11<,
բոլորն էլ «հիւսիսային
եղջերու»,
հմմտ. նաև ռուս.
1
օՏ1,
չեխ.
10
Տ,
լեհ.
16
տ՛
«
հիւսիսային
եղջերու», սանս.
քք^ՅՏ
«
եղ­
նիկ», ւ
։
ամիր.
Ո1Տ
«
Վ
ա
1
րի
ոչխար»
( \ \
^ Յ 1 –
ձշ,
24,
ՑօւՏՅԸգ, 245,
7
քՅԱ11ՈՅՈՈ,
68,
861-–
ոշճ&,
264,
Բօեօա^, I , 154, 1\1ս§6, 116,
ՏաՕԱէ–^61116է, 31 ՝
լտ.
Յ106
«
եղջերու» իբր
գերմանական
բառ)։
—
Հիւբշ.
442։
նՀԲ
երր.
^
3
^ 1 1 , 0՝6՚>«
ւ–
^Յ111Ո
«
եղջերու»,
ռուս,
6
յ16Ոե>
(
Ուղիղ
է այս ՛Լերջին
հ ա մ եմ ատ ութիւն ր )։ Ու֊
ղիղ են նաև
8
օ է է 1 < ± .
ձ Ո Ը Յ ,
89, 451,
Լշց. Սւ՜§6ՏՇՒւ. 749։—
Տէրվ.
Մասիս,
1881
մ այ" 5 յն.
1)./֊
օ;
ձևի հետ։ Հիւնք.
յն.
՚
Տ^Տ
\)7)
յատուկ
անունից։
Սադր֊
զեան, ՀԱ 1909, 335 և
Ւ^Տէ,
Յուշարձ.
402
սումեր. ճ\\ՈՂ,
Յ Ա Ո
«
եղնիկ»։
Բ Յ –
էաեՅՈ;/, 1Բ, 32, 329
լիթ.
Խոեա
«
ծռեր
բառի հետ։ Պատահական
նմանութիւն
ունի արաբ.
1
յ ~ 3
)
^ւ1
«
եղնիկ»
(
Կա֊
մոլս, թրք. թրգ. •՝• 135)։
ԳԻՌ.–Գոր.
յ է ՚ ղ ն ը ,
Ախց. Կր.
էղնիկ,
Ակն.
Ռ.
էղնիգ,
Սեբ.
յէղնիգ,
Ոզմ.
յէղնէկ.
վերջի­
նը նշանակում
է «նորատի,
մանկամարզ։),
այսպէս նաև
Վն. — նոր
բառ է
եղնար
Չրս.
«
էգ
եղնիկ»։
+ Ե՛ԼՈՒԿ
«
աւա՜ղ֊
ափսոս֊
վա՜յ)) Ոսկ.
եփես,,
((
ողորմելի, խեղճ,
թշուառ» ՍԳր.
Ոսկ. մտթ.,
եղկութիւն
«
թշուառութիւն»
Եզն.,
եղկելի
Եզեկ. ե. 15. Եղիշ.,
եղկել
«
վայ տալ»
Կիւրղ. դնձ.,
եղկանք
Փիլ. լին.,
եղուկել
(
ա–
ռանց
սղումի)
«
թշոլառացնել»
Յայսմ. ևն։
֊֊–
Բնիկ
հայ բառ՝
հնխ. \ՇԱ§– արմատից,
հմմտ. լա.
1
ս
§60
«
լալ, սգալ, ցաւիլ,
հեծեր),
1
ԱԸ1ԱՏ
«
ցաւ, վիշտ, սուգ»,
յն.
ճոՀօձ&ՕՀ
«
եղկելի,
ողորմելի, թշուառ»,
ԼՆ՜ՀթՕՀ «ար֊
խուր, թշուառ»,
սանս.
ք6
§3–, 1՜ԱյՅ
«
ցաւ,
հիւանդութիւն, հարուած», որոնց կցւում են
նաև լիթ.
1
Ա2էւ
«
կոտրիլ,
սիրտր
կոտրիր),
1
Ա21Տ
«
հարուած»,
լեթթ.
1
Ձ
Ա \
1
է
«
սիրտր կոտ­
րել», ռուս.
յ1^3Ւ1)՚7ե
«
զարնել, բաղխել»,
հբգ.
Խհ,
գերմ.
1
օշհ
«
ծակ»,
հիռլ.
1
սշհէ
«
մաս»
2 2
ԵԴ.ՈԻ
ևն։ Այս բոլորը երևան են հանում
հնխ.
16
Ա§յ՚,
\&
Ա§
2
արմատները
(
Գյ՚ձ\ձշ,
445,
8
օ1ՏՅպ,
571, 1
<1ս§6 308)։
Հնխ. \շս
Տ
–
արմ ատի
բուն
նշանակութիւնն
է «կոտրել,
ջարդել,
բաղ֊
խել», երկրորդական
«
սգալ, ողբալ»
իմաս֊
տը յառաջանում
է սուգի և կոծի
ժամանակ
կուրծքը ծեծելու,
օձիք պատռելոլ
ևն սովո֊
րութիւնից.
եղուկ
գալիս է
արմատի
ստորին
ձայնդարձից
(
Բօ1
<01՜Ո^,
2, 412,
Տւ-ոօսէ-աշաշէ, 537)։
Հիւնք.
եղկ
«
գաղջ»
բառից։
8
ս
§ ՚ § 0 ,
8
է1՜§. 30
եղեոն
և
եղեր
բառերին
ցեղա­
կից է դնում։
Ուղիղ մեկնեց
ՏԺ16
.161
օ
աէշ, 8 8 , 28, 308։
ԳԻՌ. — Ատանայի թրքախօս հայոց մէջ իռ–
րև բաց ա գան»ութիւն
գործածւում
է
^9քԱՈ^
1
՜
Ո6
՜,3
«
եղուկ մեղա յ» դարձուածը, որ գրա­
կան
լեզուից հին փոխառութիւն
է (Արևելք,
1888,
նոյ. 8 —
9)։
+՛ԵՂՈՒՆԳՆ, ն
հր
(
եղնգան, ֊ գ ա մ ռ , ֊ գ ա ն ք ,
–
գանցի
(
գրուած
նաև
հղունկն, եղենգունք,
իբր ռմկ.
րղոլնկն, րղրնկունք, դնգանք, ղուն–
գըն
Ոսկ. ճառք 827,
ղանկ
Անկ. գիրք նոր
կտ. 393) «եղունգ» ՍԳր. Եւս. պամ. Փարպ.,
«
քանդակագործի
գրիչ» Երեմ.ժէ. 1, «քերիչ»
ճառրնտ., «եղնգնաքար»
ՍԳր. «մի տեսակ
խունկ» Ել. լ. 34։ Վերջիններր
թարգմանա­
բար
յն.
6
^ս|
բառից, որ նշանակում է «ե–
ղունգ, երկաթէ ճանկ կամ քերիչ,
եղնգնա­
քար և նոյն խունկր»։
Այս բառից են՝
եղնգ–
նարերան
(
նախաձայնի
յապաւումով՝
ղնգ–
նա ր ե ր անյ
Եփր. վկ. արև.,
եղնղնաքար
«
մի
տեսակ
ազնիւ քար»
(
սխալմամբ
գրուած
նաև
եղեգնաքար, եղենգնաքարի
Եզեկ. իր.
13.
Յայտ, իա, 20,
եղն գ նե այ
«
նոյն
քարր»
Տօնակ.,
լայնեղունգն
Անյ. պորփ. Սահմ.,
սարդեղունգն
«
մի տեսակ քար է» Բրս. ըն­
չեղ.,
= Բնիկ հայ բառ, որի միւս
հնդևրոպական
ցեղակիցներն
են՝ սանս. <Հվվ
ՈՅեՒւՅ–,
պհր
պրս. ՀՀ–֊֊֊–
113
X011,
քրղ.
Ո61Ոսե.
աֆղան.
ՈԱ1<,
բելուճ.
ՈՅ^ԱՈ,
ՈՅ՜հսՈ,
հինդուստ.
113
X011,
գնչ.
Ո311, Ո31,
յն.
օտՏ,
Օէ՚ղՕՀ. լտ.
ԱՈ–
ցԱ1Տ, ԱՈ§Ա13,
հբգ.
Ո Յ § Յ
1 ,
գերմ.
1
Տ
1
Յ
^61,
անգսք.
Ո06261,
հհիւս.
Ո3§1,
անգլ.
Ո311.
հպրուս.
ՈՅ
§Աէ1Տ,
լիթ.
ՈՅ§ճէ1Տ,
Ո Յ ^ Յ Տ , Ո Յ ֊
Fonds A.R.A.M