Ժ Ի Ր
231
ԺԴ.Ո1՝
ժրալ
«
արտորւսբ,
ժրացնել
«
բժշկել»,
ժրել,
մւփլ, ժրժրալ
«
լաւանալ, ապաքինիլ,
կազ֊
դարուիլ»,
երեսը Ժրել
«
երեսը
պնդացնել»,
Ժրպնդել
«
դօտեպնղիլ»,
ժրսլնդնալ
«
եռան֊
դուն լինել»,
ժրլդնդուկ
«
լալ
հագնուած»։
Այստեղ է պատկանում
նաև Խտչ, Հմշ,
իժիր
«
միշտ, յաճախ», Ասլ,
Եւղ. Չն. Պ լ.
ամէն ի
Ժիր
«
միշտ,
ամէն անգամ», որի
հնագոյն
գործածութեան
իբրև օրինակ
ունինք «կրակն
ի ժիր խաղայ»
(
իմա՛ «երագ
երագ»)
Մխ,
բժշ։
*
ԺԻՐԱԿ
«
մի տեսակ
բոյս է, որ
յիշոլած
է չամանի հետ»
Բժշ, ունի
միայն
ՀԲուս,
§ 839. (իսկ Բառ. երեմ, յաւել. 567
ժիրակ
մեկնում
է «խիյարշէմպէ»,
որի
համար
տե՛ս
կակժիրակդ»
= Պհլ. ՂԿՏւե ձևից. հմմտ. պրս.
7.1–
Հձ կամ
ՕյՀ.յ
2
ՄՅ,
պհլ. 2ԱաԱ. (սխալ գրչու­
թեամբ),
սանս.
|Մ
Յ
1
<3–
«
չաման»
(
տե՛ս
ԷԽւ՜Ո § 682) :—
Պրս. 2՜Աձ, որ Կովկասումն
էլ
սովորական
է, Պօլսի և Փոքր֊Ասիոյ
չա­
մանը չէ, այլ նրա նման մի բոյս
է։ — Աճ,
ՀԲուս. ուզում է գտնել
կակժիրակ
բա֊
ռի մէջ։
ԺԻՐԱՔԱԴ
«
անծանօթ
մի
բոյս է».
Ախ֊
սւարք. ունի միայն ՀԲուս.
$
840։
ՀԲուս. կցած է
նախորդին։
ԺԼԱՏ, ի
հլ.7 «ագահ, կծծի»
Սիր. լդ. 23.
Ոսկ. յհ. ա. 7. որից
Ժլատել
Սիր. լդ. 20.
Եփր. թգ. 442, 450.
ժլատեալ
Բուղ,
ժլատու­
թիւն
Եզն. Մծբ. Ոսկ.
յհ. բ (ստէպ).
որ և
գրուած՝
ջլատ, ջլատիլ, ջլատութիւն
Եվ։ր.
զղջ. և թդ. 371. Անյ. պորփ։
ՆՀԲ լծ. հյ.
դլացօղ.
յն, Լփ«Ո1\Հ «նա­
խանձայոյզ»
(
ծագում
է ԼԳ)յ,^ արմա­
տից)։ Տէրվ.
ճ1է31՝1Ո.
40
և Նախալ. 79
սնս.
Է31՝<հ1,
Հսի աՓէԱ,
գոթ. քէշճստ
«
քաղց»
ձևերի հետ՝ հնխ.
§31՜<1հ
կամ
§Ւ13ք(1հ
«
ցանկալ» արմատից։
Հիւնք. յն.
ԳԻՌ.–Ախց. Երև.
ժլատ։
Ժ Խ Ո Ր
«
խառնաձայն
աղմուկ, շփոթ
ձայն»
Ոսկ. մ. բ. 12. «խառնակ, շփոթ» Փիլ. բագն,
ճառընտ. որից
ժխոր կալնուլ
«
խելքր
գլխից
գնալ» Ոսկիփ.
ժխորել
Ոսկ. մ. գ.
ժխորիլ
«
արիւնը պղտորիլ»
Մխ. բժշ. 22.
ժխորումն
Ոսկիվւ, ճառընտ. գրուած Է
ժղորել
ճառընտ.
Անկ. գիրք առաք. 336. սաստկական
ձևն Է
ժխորտել
կամ
ժխտորել
Բառ. երեմ. Էջ 124-.
Հիւնք. պրս. 7.\Հ
Խ
կամ
Հ
՚
ղձՀ «աղա­
ղակ»։
ւ^օբա՚հ,
թրգմ. Մշակ, թ. 1914,
֊
V։ 123 զնդ. Հձձէ–, սանս. \ՃՏւ.– «ցրուևլ,
հոսիբ,
պրս.
ՏԱՐ
«
աղմուկ»։
Թիրեա֊
քեան, Արիահայ բռ. 170 պրս. )\&յ
23–
ՀձՀ և
0)
է»յ– շքէքՅՐՁ
«
բարձր
ձայն,
գո­
չիւն, աղաղակ»
(
ըստ
Բոլրհանի)։
Պա­
տահական
նմանութիւն
ունին վրաց.
ժղավիլի
«
աղաղակ»,
շեժղրենա
«
հնչել,
աղմկել, ժխորել»,
ժղերա
«
ձայն»,
դան
ժղրԱա
«
հանել
մի խռպոտ
ձայն»։
ԺԽՏԵԼ
«
ուրանալ,
մերժել»
Ծն. ժը. 15.
Ղևտ. զ. 3. «ապերախտ
գտնուիլ,
բարիքը
մ ոռան ալ» Ոսկ. յհ. ա. 9. Յհ. կթ. որից
Ժրխ–
ւոիլ
«
կեղծել,
ձևացնել»
Վրք. հց.
ժխսաւթիւն
«
ապերախտութիւն»
Ոսկ. յհ. ա. 8. Կոչ. 135.
նոր բառեր են
ժխտում, ժխտական
«
բացա­
սական» ևն։
Հիւնք.
ուխտել
բառից։
ԺԿՌԻԼ
«
շփոթիլ,
շշկլուիլ, շուարիլ», նորա­
գիւտ բառ՝ որ մէկ անգամ գտնում եմ գործա­
ծուած Լծ. Նար. իե. «Դեգերեալ. լծ. ժրկռեալ
և
շիւարեալ»։
*
ԺՂՈԻԼ
«
զբօսանք,
զբաղմունք»
(
նորա­
գիւտ բառ),
որից ունինք
ի Ժդալ |ինել
«
զբա­
ղիլ» Տաթև. Յմ. լզ (Մի՛այն
է դէտն, զի թէ
բազումք
լինին, ի ժղուլ
լինին և խափանի
հայելն),
ժղլիլ
«
զբօսնուլ»
(
չանի
ԱԲ) Լծ.
նար. ծե, (Հրճուանք
ժղլանք, զոր ժղլեցա յ
ք երկրի),
ժդլտնք
«
մանր մոլնր գիտելիք,
ղբօ–
ս ա նք»
Ահ.
«
խ օսակցոլթիւն,
խօսվռտ ուք»
Վար դան վարդապետի
Քերականի
մեկնու­
թեան մէջ (տ՛ե՛ս Ադոնց, Արուեստ Դիոն. Քեր.
էջ
ԼX,
ըստ ն՛կատողութեան
Ն. Ա.–ի՝ Գործ,
1917, ,
Հ֊ 2, էջ 120)։
–
Արաբ,
յ ֊ » – " » §էէք 1
«
զբաղմունք»,
որից
Մ13§քԱ1
«
զթաղեալ».
նոյնից քրդ.
մժոլլ, մժոլ–
լի
«
խօսակցութեամբ
զբաղիլ»։
Իբրև ուշ ժա֊
մանակի փոխառութիւն, արաբ, է
"
ք
կարող էր
տալ
հյ.
ղ,
որի մօտ էլ խուլ շ կարող էր վե֊
րածուիլ
թրթռուն
ժ։
Ուղիղ մեկնեց
Ս, Մովսիսեան
(
նա֊
մակ
1928
դեկտ. 9)։
Fonds A.R.A.M