Ե Ղ Է
1 9
ԵՂԻ
Հիւնք.
լեղի
բառից։ Կապ ունի՛՝ յա­
ջորդ
եղէղն
կամ հոմանիշ
ե դ ե ոլն
բա­
ռի հետ։
ԵՂԷԳՆ, ն
հլ. (սեռ.
եղեղսւն,
յգ.
֊
գ ո ւ ն ք ,
գրծ.–դամ.Հ)
«
եղէգ, ղամիշ»
ՍԳր.,
«
եղեգէ
շինուած
գրիչ» Եփր. դտ., «ձող» Յայտ. ժա.
1, «
չափ, կանգուն» Յայտ. իա. 15, «բոյսի
ցօղուն, ծղօտ» ՍԳր., «մի տեսակ խունկ» Ել.
լ. 23. Երգ. դ, 10, որից՝
եղեդնեայ
ՍԳր.,
ե–
ղեղնաոնակ
Ագաթ.Փարպ.,
եղեղնախաւ)ն
Կոչ. 322,
եղեղնուտ
Վրք. հց.,
եղեղնիկ
Խոր.
ա.30(Վիպասանական
երգի մէջ),
խ ո ւն կ ե ֊
ղէղն
Ել. լ. 23. երգ. դ. 14. Ոսկ. ես. կամ
հ –
ղեղնաիաւնկ
Նար.,
եղեդնախոիլ
Նար., ՚>ա–
քարեդէդ
(
նոր գրականի
մէջ). — սխալման
արդիւնք պէտք է կարծել Բռ. երեմ, էջ 85
եղեղոտ
«
ճռաքաղ»։
Ցօէէւօհ.
ճ ո Շ Յ , 34, 21
յն. տճ-^Հ
«
սուդի երգ, եղերերգութիւն»։
Մերժում
է
Լ Յ § . ճաւ. Տէսճ. § 691։ Ր՚ւշէտէ, Չ,
161
յն.
~ղճգ.աՀ՚ղ «եղեգի
ցօղուն,
իլ»։
ք՝ահճ6, 8 8 ,
7 (1883), 118
յն. ԱպօՀ,
սանս. ՀԸ.։ Հիւնք. յն, տճտ՚ՀյՕՀ, «յան­
դիմանութիւն,
կշտամբանք»,
^ս1161՚,
11, 206
յն.
/.
Տէ/֊^
«
քարա­
քոս,
մամուռ»։ Մառ,
1915,
էչ
851
վրաց.
լելի
«
եղէգ»
ևն։ Պատահա­
կան
նմանութիւն
ունին
յն. ճս՚էՕՀ, «ցօ­
ղուն, ուռի», լիթ.
1
ս§ՈՅՏ
«
ճկուն», լտ.
ԱցՈԱա
«
փայտ»։
ԳԻՌ.–Մկ.
եղէք ,
Ողմ.
յէղէք
.֊
իսկ
Հմշ. ունի «ջուլհակի դարտակ, մասուրա» ի ֊
մ աստով։
ԵՂԷԵՍՄՈվԹ, ԵՂԷԵՍՈՎԹ
«
ելս», ունի մի֊
այն Բառ. երեմ, էջ 85։
ԵՂԷԶ
«
գետին, որ քրտինքի
նման ջուր է
թորում», նորագիւտ բառ, որ երկու անգամ
գտնում եմ գործածուած
Վիմ. տար. 223
սւնթուական
մի արձանագրութեան
մէջ՝ «Ե֊
տու գիմ գանձագին
հողերն, զԳերմստու տը–
նափնիքն, առաջի
եղեզն,
Գինեկոյ ճանա–
սլարհն, միջի եղեգն...», իմաստր
ճշտում է
տր.
եղէդ
վերի նշանակութեամբ։ Ըստ հա–
ղորդագրութեան
Ս. Մ ովսիսեանի
(
նամակ
1928
օգոստ. 23) նոյն է Բլ.
աղէդ
«
գետափ,
ծովափ», որից
աղրդքաջ
«
աղէզում
փորուած
փոսիկ, ուր ջուրը քրտինքի
նման
սուզուե֊
լով՝ աղբիւր է յա ռաջացն ում՝»։
ԵՂԻ
«
հ ասն ելու մօտ՝ կաթնահամ
ցորեն))
Նխ* ղևտ. Ամբ. դատ. 61* Բժշ, Տաթև. հարց,
357,
որից
եղի խանձեալ
«
աղանձ))
նխ, ղևտ.։
Հիւնք.
եղին
բառից։
ԳՒՈ — Երղ.
ըղի,
Երև.
ոէղի,
կբ.
ոէդէ,
Մկ.
էղա,
Սլմ.
յէղա.
նուաղական
մասնիկրմ՝
Ալշ. Մշ.
էղիկ
(
նոյնը նաև Բլ. Մշկ.)։
Ե՚ԷԻԿԱՏՈՆ
«
տէրունական».
ունի
միայն
Բառ. երեմ. էջ 85։
ԵՂԻՃ
«
մի տեսակ փշաբոյս
է. թրք.
րսրր–
ղան,
ֆր.
օւ՜Աշ,
ռուս.
1
Փ Յ Ո 0 8 3 ,
գւռ.
կնան,
խնի,
լտ.
Ա1՜է1ՇՅ
ճ101ՇՅ
Լ
(
Տիրացուեան,
Շօոէոեսէօ, §
85)»
Յոր. լա. 40. Ագաթ. Ոսկ.
ես. 417, որից՝
եղնի սերմն
«
մի տեսակ բա­
ղեղ» Գաղիան.,
եղինկի տակ
«
խոլպաղի, որ
է մոլոշ» Բժշ.,
եղիննմայր, լսնեղին
(
նոր բա­
ռեր)
«
հա տ ու տ է ոՁէ ս ա Տ.»
Տիրաց.
Շօոէ–
Ոե.
§ 456՛.
ռամկաձև գրուած է
աղին, աղիջ,
աղինհ, աղինջ, աղիջիկ, եղինիկ, եղենոլկ, ե–
ղ ի ն ջ ։ —
Յետնաբար
նշանակում է նաև «ծո­
վային
մի տեսակ խեցեմորթ»
Գաղիան. այս
իմաստով յարմարուած է յունարէնից,
ուր
#7
Լ֊
նինք՚ձ^Լն՜ղ
«
եղիճ փուշր. 2. ծովային
մի խե­
ցեմորթ, ֆրանս.
01՚
է16
(
Խ
ՄԼ61՜»,
բայց հմմտ.
նաև
եղինջ
Ղրգ՛ «խղունջ
(
մէջր
պարունա–
կոլած
կենդանին)»։
—
Ըստ այսմ այստեղ է
պատկանում
աղին՝
մեկնուած
«
կնիղոս»
Հի­
մա՛
՝
Հ՝Ո07|)
Գաղիան. (որ ՀԲուս.
§
57
հա­
մարում է լտ.
Շ ա ճ ա ա ,
ֆրանս.
ՕԱ Տ Տ ՕՈ ,
գոճ­
մակ
բոյսր. բայց հմմտ. Նորայր, ՀԱ, 1921,
615)
նոյնպէս
այստեղից է ծագում
մոլոշ
(
ւ
՚
Ո31^6,
աճկ.
ԷպԷմ կիւմէնի,
լտ.
1
Ո Յ Խ Յ ,
Ղրբ՛
փ ր փ է ՚ ՚ Բ ^
Բ
ո
1
ս
է անունը, որ խառնա­
մառն ձևերով
գրւում է՝
աղնկաակ, աղջ­
կտակ, աղնկուտակ, աղնտակ, աղջկի տակ,
աղնկտան, աղնկուտատ, աղջիկաակ, աղջ–
կուտակ, աղէնկիտակ, եղննկտուկ, եղիՏկլւ–
տուկ, եղինկտուտ, եղննկտակ, եղիննկտակ
և
որոնց մէջ ուղղագոյն
ձևն է
եղիհկի տակ.—
նոյն բառը Մխ. բժշ. 96 գտնում եմ գործա­
ծուած
աղնկուտատի
ձևով (
մօլօխ՝
որէ խու–
պաղէ ազգ մի, որէ ցանծոյ և տանու
ադ֊\֊
կուտատի). այս բանր ցոյց է տալիս, որ յի֊
շեալ ձևերի հետ նոյն են նաև
կուտատուկ
Fonds A.R.A.M