ՓՈԽ.— Վրաց.
ծշոշծյօօ
ալերդի
«
առ֊
ւոյտ, դալար կանաչ
խոտ»։
ք Ե՚ԼԵԻԻՆ
«
մայրիի
նման մի ծառ է. լա
շե16Տ,
ֆրանս.
ՏՅթտ.»
Ծն. իա. 15. Կիւրղ.
ծն. այս առաջին և հիմնական
նշանակու֊
թիւնից՝
նմանութեամբ
կամ
շփոթմամբ
անցել է այնուհետև նշանակելու
ուրիշ
այլև֊
այլ
բոյսեր. այսպէս՝
«
էիբանանոլ
մայրի,
ֆր. ՇՇձւ՜Հ» (որից
եղեւնեայ, եղևնափայտ),
«
կաղամախ»
նար. Կա.«լոբի» Բժշ. «օշինդրի
նման խոտեղէն
մի բոյս, մի տեսակ
բար֊
ձոլենեակ, որ իբր ճճեսպան է գործածւում.
Տ6ւՈ6Ո–Շ0ՈէքՅ,
որ և
Յւ
՜
էտՈ՜ՈՏւՅ
ՏՅՈէՕՈ103
(
իսկ Տիրացուեա ն,
Շօո է ո ե ս էօ, §
547
հա֊
մարում է
31՜
է61աՏ13
Յհտ1Ոէհ1Ա1Ո
Լ)» Բժշ.
Գաղիան. Մխ. բժշ. 133 (վերջին
իմա սսւր
ձևացած է արաբերէնից
թարգմանաբար
հմմտ. արաբ,
( «
^ > §1հ
«
եղևին,
ՏՅբ1Ո–»
և
^ տ ^ ՚ ^ ձ §1հ–1 էսրհւ
«
ճհ\շ\ղ\\տ\ճ տա\օ\Ղ\օ.&»,
որի մէկ ուրիշ տեսակն
Է^Հյ–*–՛
0
)՝՝
(
^Տ***
1
ՏւՒւ–1
Յ Ո Ո Յ Ո ւ յ »
նՀԲ տարբեր
բոյսեր
համա­
րելով
վերջին
երկուսը՝
գրում է.
քքեղև–
–
ին
«
ազգ ինչ ափսինդի կամ օշինդրի, շէհէր–
մէնի» և
եղևին
«
գնդածաղիկ,
31
X61711513».
մինչդեռ Բժշկարանր յատկապէս
շեշտում է
թէ «ինքն
նման է օշնդրի, բայց
շէ
օշինդր»
(
ՀԲուս. § 642, տե՛ս և Տճձշ\,
Մխ. հեր.
§ 366)։
—
Բառարաններր
մեկնում եննաև
«
մի տեսակ ցախաւել» և սրան իբր վկայու­
թիւն են յիշում էծ. նար., որմեկնելով
հեղի­
նակի
եղևին
կոչած ծառր, ասում է. «եղևին
ցախ է ծանծաղարմատ,
այսինքն սաղ է
տակն, եղևին ասի, յայգիսն
բուսանի, աւե­
լի կապեն
զինքն», սակայն
սրանից չի հե­
տևում թէ եղևին աւել է, այլ թէ ծառ է, որի
փայտից
աւելի կոթ են շինում
քաւելի
կա֊
պեն և ո՛չթէ
Ա1եե|
կապեն)։—ՀԲուս, § 641
դտնոլմ է նաև
եղևան,
ճճեսպան
բոյսր, որ
ուզում է ուղղել
եղւ՚ևան,
մինչդեռ
ակներև
է, որ պետք է կարդալ
եղևին քք31՜ւ6ՄՈՏ13 ՏՅՈ–
է ն ա Շ Յ » ։ —
Վերի արմատից են ծագում
եղև­
նի,
որից
եղևնեայ
«
մայրի ծառից» ՍԳր,
եղև­
նափայտ
ՍԳր.,
եղևնափայտ ե այ
ՍԳր.։
՜
Բնիկ
հայ բառ, որի հետ
համեմատլում
են չեխ. խ\օ\շշ,
լեհ.
յ ՚ 3 1 օ ^ 1 6 Շ ,
ուկր. խ\օ–
՝
վ&է, ռուս.
5
Ս1086Ա՚ե
«
գիհի»,
ինչպէս նաև
լեհ.
յ ՚ 3 1 0 Ա ՚ Յ է > ՚ ,
ն. սորբ.
յ ՚ 3 1 օ \ ՚ 6
ւական բառերի
առաջին
շարքը
ծագում է
*
յ31օ\ք101
ձևից, որ կազմուած է
յ՛310\՚-
ար­
մատից՝ ծանօթ
- 1
օ1
մասնիկով։
Երկրորզ
շարքի մէջ մասնիկր փ ո խլում է։ Արմատը
խ\օ՝վ–՝ տալիս է հնխ.
616
Ա-
կամ
€1ՇԱ–,
որի
մէկ
ձայնղարձը
ներկայացնում է հայ.
եղև–
-
ին,
կա զմ ուած
ին
մասնիկով՝
*
ե ղ և – Հ
հնխ.
616
Ա-
արմատից
(
Բօեօւ՜Ո^, I, 152.
861
–
ո6Խ;ւ–, 272, 4 5 3 ) ։
նՀԲ
եբր. >|^«
610
Ո
«
կաղնի»։
Լ Յ
§ .
Ս ւ ՚ § 6 Տ 0 հ .
818
յն. Ա&Հ-ղ
«
եղևին»։
ԲւՕէշէ, 0 Ո § . աճ06Ա1", 1, 234
և աւելի
ընդարձակ
8
ս ^ § 6 , 8 է ք § .
37
հսլ. խ\շ,
չեխ. ՝ՀՇձ\&, պրուս.
Յ Ժ Ժ Խ ,
լիթ.
6
§ 1շ ,
լեթթ.
բրրտ.
ՅՇճԽո
կամ
&
Ճ16Ո
«
եղևին»,
յն. Տ,ճ6.է՜ղ «եղևին». այս
վերջինր
հնխ. Շձկէտւ ձևից. հյ.
եղևին
դնում Է
*
եղաւին
նախաձևից, ուր ձ ձայ­
նը ընկած
Է, իսկ
փն
<հնխ.
^ 6 Ո Օ
մասնիկն
Է։—Հիւբշ. 442շատ անապա­
հով
Է գտնում
ա յս
մեկնութիւնը։
—
Հիւնք. յունական
Տ^Տ^7)
յատուկ անու­
նից։
Ուղիղ մեկնութիւնը
տուաւ
ԼւԺշՈ,
1
Ր,
18, 491 — 3,
որ ընդունում են նաև
1
ւ՜ՅԱէ1ՈՅՈՈ,
69 (
իբրև =լիթ.
6
§11ԱՏ,
լեթթ.
բ 3 6 ^ 1 6
«
գիհի») և
861
X16
^61–, 272.
բայց այս վերջինը՝ Էջ 444
նախամեծար
Է համարում
սլաւական
բառերր
դնել
յ31օ\ք
«
ամուլ» արմատից, հմմտ. ռուս.
$Ս1եա,
5
Ս108եա
«
անպտուղ»,
5
Ս108«Ա,3
«
չբեր կով»,
5
Ս 1 0 8 « « 3
«
կորդ հող» ևն։
Եղևին
բառի նշանակութեանց
ճշտումի
համար տե՛ս Արթինեան,
Աստուածա­
շունչի տունկերը, Էջ 135
—140։
ԳԻՌ. — Ըսա Ամատունի,
Հայոց բառ ու
բան,
Էջ 175 կայ միայն
եղևին
(
Սիվւան)
«
կարճ բնով, փափուկ, հոտալետ,
դառն
խոտ, որ ախորժանօք
ուտում են անասուն­
ները։
Ունի իւր ճիլղերի
վրալ
ողկուզաձև
մանր
պտուղներ»։
ԵՂԷԳ
(
սեռ.
եղեղի, եղիղի,
գրծ.
եղեգով,
եղիգովք
«
եղերդ, դառնիճ,
շհւՇ01՜6Տ1>
Ել. ժբ.
8
Թուոց թ. 11, Եփր. ել.,
Fonds A.R.A.M