Թ11ԻՓ
211
ԹՈԻՓ
ջած
Կոչ. էջ 116.
թրջել
«
ջրով թացացնել» Ե–
ղիշ. դա. Նիւս. կազմ. Վրք. հց. «սաստիկ
հարբիլ» Փիլ. տեսակ, (իմաստի
զարգացման
համար հմմտ. լտ.
տտճՕՕ
«
թրջուիլ. 2. հար­
բիր)
«
սաստիկ
ամաչել, ամօթից
քրտնիր
Ոսկ. տիտ. 328. Փիլիպ. է.
թրջոց
(
չունի
ԱԲ)
Առաք. պտմ.
346.
արմատը կայ նաև
թրիջ
ձևով՝ ԱԲ, որից
անթրիջ
Բրս, հց. (օրինա­
կում վրիպակով գրուած՝
անթռիչ^ւ
––֊
Կազմուած է
ջ
աճականով՝
թուր
արմա­
տից, որի վրայ տե՛ս
թրել։
Հիւնք.
թրմել
բայից։
ԲշԺշքՏԸՈ,
Հայ.
դր. լեզ. 63 և ՆւձշՈ, Խա. Տէսձ.
§ 74
տե՛ս
թուրմ
բառի տակ։
1
^3քտէ,
Յուշար­
ձան
419
թրմել
և
թՐել
բառերի հետ՝
թթր. էՇէ,
էՄ
«
խոնաւութիւն,
թաց,
քըր֊
տինք»։
ԳԻՌ.֊Զթ.
թր>ք՚իւ>
թ ր ՚ յ ջ ՚ ի լ ,
Ագլ–
թոքիլ,
Ննխ^դկ
(
գիլզերում՝
ռ՚րշջ՚Էլ,
դ՚րւ՝ջ՚էւ)՛
Ախց. Կր.Ռ.Սեբ.
թրչէլ,
Ասլ.
թւ՝շէ՝լ,
Գոր.\ Ղրբ.
Շմ.
թրչիլ,
Ակն.
թրչիմ,
Երև. Պլ, Տիգ.
թրո–
չէլ,
Ոզմ.
թււչիլ,
Մշ.
թոնել,
Մկ.
թոնիլ,
Հմշ.
թրյչոլշ,
Սչ. ղ ՚ ը դ ՚ հ ՛
խ
ՐԲ՝
Դ ՚
ո 1
7 ՚
Ի ւ ՛
Ջղ.
դ ՚ ը ո –
շ՛ել,
Տփ.
դոչիլ,
Սլմ.
առնել,
Մրղ.
առնէլ,
Հճ.
ւլ՚այջ ել.
այս բոլորը նշանակում
են «թրջեր,
իսկ Տփ.
դռչվիլ
«
արբենալ, գինովնալ»,
այս
նշանակութեան
համար
հմմտ. Փիլ. տես.
«
Զանապակն
ըմպելով թմբրեալք
և թրջեալք և
զմբրեալք»։
Նոր բառ է
թՐջոլկ
«
թրջուած. 2.
ճանճի ձգած
ձուերը մսի վրայ
ևն»։
+ ԹՈԻՓ, ո
հլ. «կարճ՝ ցած ծառ». Ա. մակ.
դ. 38, ժ. 73, «թաւ ոստ, տերևալից
ճիւղ»
Տօնակ. որից
թփամուտ
Փարպ.
թփատեսակ
Րսկիփ.
թփուտ
նիւս. կազմ. Վրդն, ծն.
թա­
ւաթուփ
Սարգ. յկ. ը. էջ 112.
թանձրաթուփ
էծ. նար.
վարդաթուփ
Տաղ։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ.
էսբՈՕ–
ձևից, սրա
հետ հմմտ. յն.
էբ՚ք)
((
ս
՝
Ի տեսակ
ջրային
խոտ՝ որով բարձ ու անկողին
էին լցնում»,
մյն.
էՕԱքՏէ
«
ցցունք»,
նյն. քյԱգՀ
«
մազերի
փունջ, տր\ցակ», լտ.
էնքՅ
«
ցցո֊նքՀփրրև
զին֊
արական
նշան)»,
ռում.
էսքՅ
«
թուփ, մա֊
ռառ», ֆրանս.
էօԱքքշ
«
տրցակ», սպան,
էսք-0
«
ցցունք»,
էսքօՏ
«
խոպոպիք», սարդ.
էս\՚Ա
«
փշաթուփ»,
ալբան,
էսքՏ
«
տերևալից ոստ,
փունջ, սաղարթ, թփուտ», անզսք.
«
աք
«
տե­
րևների տրցակ՝ իբրև
զինւորական
նշան»,
&
սքէ
«
մացառաշատ
տեղ»,
«
մացառ,
թուփ», անգլ.
էսքէ
«
վարս, ծոպ, մացառ, թա­
ւուտ, ւիունջ», շվէգ.
է ս \ ՚ 0
«
ղալարոտ
բլուր»,
բոլորի պարզական
արմատր
համարւում է
հնխ. էս «ուռչիլ, աճիր
( 8 0 1
Տ Յ Շ զ
994,
Ա ՚
Յ
1 –
ճ6 797. ԲօԽւ-ո;/ 1,
706—713,
Տաօսէ–
յ^շՈԽ է
1020)
(
վերջինս
լտ.
էսքց
դնում է
վյոխառեալ
ան գլո ս աքս ոն ա կան ի ց )։
Հիւնք.
րութ
բառից։
Պատկանեան,
Փորձ 1880 մարտ, էջ 94 թրք.
էսե
«
թուփ, ծաղկի փունջ»։
Սրմազաշեան,
ճւ՜աՏաՁ
կցում է ռում. էս1Ձձևին։
ՏօԽ1֊
է61օաէ2 8 8
29, 69
փոխառեալ
լտ.
էսքՅ
բառից, որից նաև ռում.
էսքՅ,
նյն, 10՝>՚Տ
։
Ա
և ալբան,
էսքտ։
ԲշէՏքՏՏՕՈ
47
(1916), 248
տալիս է վերի
մեկնութիւնր,
Լւճձո 1Բ
44, 191
կցում է վերի անգլսք.
շվէդ. ձևերին։
—
ՒՀՅքՏէ,
Յուշարձ. 424
թթր.
էօե, էօե
«
դէղ, թուփ»։ — Իրօք հա֊
յերէնի հետ շատ մերձաւոր են հնչում
չաղաթ. կ–
1
^
էօե
«
թուփ», և կիրգիզ.
Տ-Հ*–
5
էսհ
«
ծառի
թուփ,
ծաղկեփունջ»,
բայց դործ չունին մեզ հետ, որո վհե առ
ծագում են թթր.
էօբ
«
գունդ,
խումբ»
արմատից, րստ
5
^ , զ Յ Ր 0 8 ՚ ե , 0թ38. Օյյ.
1,
էջ 383։
ԳԻՌ
Ալշ. Ախց. Երև. Խրբ. Հթ. Մկ. Մշ.
Հճ. Ոզմ. Տիգ. Սլմ.
թուփ,
Ասր Վն.
թիսի,
ո֊
րոնք նշանակում
են «թուփ, կարճ ծառ»,
բայց նաև «տերև, մանաւանդ խաղողի և կամ
կաղամբի տերև», նոր առումներով են Աթ.
թուփ
«
նորատունկ
բոյս», Ջղ.
թուփ
«
Տէրըն–
դասին վառելու ճիլղեր», Մշկ. Ք.
թուփ
«
բոյ–
սի փթթիլր»։
նոր բառեր են
թփի տալ
Երև,
«
տնկածր աճիլ, բոյսը թուփ դառնալ»,
թոսի–
խոա
նբ. «մի տեսակ
բոյս»,
թփնիք
Վն.
«
խաղողի թուփեր»,
թփռիլ
Բղ. Խն. Մշ. «ծլիլ,
ծաղկիլ»,
թվւոոջ, թվւռուն
Մշ. «ծլած ծաղ­
կած»,
թփոոջնալ
Չն. «ծառերի
բողբոջիլր»։
ԹՈԻՓԱՅ.
անստոյգ բառ. մէկ անգամ
ունի
Վրք. հց. Բ. 459 «Ձեռամբ նշանակեաց
նմա
նստել ի թուփայի
իւրում»։—ՕՀԲ
մեկնում է
«
հիւղակ, խրճիթ», աւելի
հ ա լան ա կան է ըստ
ՋԲ «նստարան, տախտ». ԱԲ երկուսր միաց–
նում է։
Fonds A.R.A.M