ԹՈԻՄ,
206
ԹՈՒՆ
Ուղիղ
մեկնեց
նախ
Պ աւոկ. Հրար,
Մա ղաք. աբեղ. Էջ 64։
*
ԹՈՒՄԱՆ
«
մի նահանգի շրջակայ
գաւառ֊
ներր», գործածական
Է յետին
մատենագրու­
թեան
մէջ. ինչ. «Եւէառ
այսոց փոխան զՍե–
րաստիա իւր թիւմօքն և թումանօքն)) Ցայսմ.
փետ, 27.
«
Զբոլոր
թումանս
Խլաթայ,
ի
լե­
րանցն Սասնոյ
մինչ ի Սևան)) Յայսմ. յունիս
1. «
Իշխել Սեբաստիոյ
և իւր թումանի)) Սոր
վկ. էջ 505. «Ի Տփխիս քաղաք և
ի
Կախէթ իւ­
րովք բոլոր
թեմիւք և թ ում անօք.
Զերկիրն
Կախեթոլ և Քարթալայ, որ է Տփխիս,
բոլոր
թումանօք
վրաց)) Պաամ. Աղուանից
երկրի,
Երուս. 1868, էշ 2, 52։
= Թրք. Օ^Հ*
էԱՄ13Ո,
որ Սամարղանդի,
Բուխարայի
և Կ֊աբոլլի բարբառով
նշանա­
կում է մի մեծ ն ահ ան գի պատկանող գաւառ–
ներր
(՚5
)՚,0,31՝08՚
ե
1, 406,
ըստ Բարուրի, տպ.
Կաղան 1857, էջ 161)։ Ծագմամբ
նոյն է նա­
խորդի հետ։ — Աճ.
Բառիս մասին խօսած է եղել նախ Մ.
արք. Ս մբատեանց, Նկար.
Շամախւոյ
թեմի, էջ 467։ Ուղիղ մեկնութիւնը տուաւ
Թ. Ավդա լբեգյան, Տեղեկ. ինստիտ. 2,
էջ 74։
+ ԹՈԻՄՐ
«
դետի առաջ շինուած պատնէշ»
Ագաթ. Ոսկ. յհ. ա. 21. «տան շուրջր քաշած
պատ» Ոսկ. յհ. բ. 13. «նաւի եղերքր» Ոսկ.
ես. որից
հողաթումբ
(
նոր գրականի
մէջ)։
֊
=Բնիկ հայ բառ՝ հնխ.
էս1՜Ո–ա
րմատից, ո֊
րից զանազան
մասնիկներով
կազմուած են՝
յն.
էսլփօ;
(
կորկիւր.
՚
պաՀ)
«
գերեզմանի
վրայ բարձրացրած
հողաթումբ. 2. գերեզ­
ման. 3. գերեզմանաքար»,
լտ.
էԱէՈԱ1սՏ
«
հո­
ղաթումբ, բարձրութիւն,
2.
գերեզման»,
միռլ.
է օ ա ա
«
բլրակ»,
սանս.
է ս ո § 3 –
«
բարձրու­
թիւն, լեռ»։
Նոյն արմատի ժառանգներից են
նաև զնդ.
է ա ՈՅ
«
գէր», սանս. էսՈ\ՈՀ–«գէր,
ուժեղ»,
լիթ.
էԱ1՜ՈՅ
«
հաստանալ»,
է1ԱՈէՅՏ
«
դէզ, կոյտ, բազմութիւն)),
հհիլս.
Տ
)
Ա1
Ո
Յ
11,
անգսք.
9
սաՅ,
հբգ. ձսաօ, դերմ. ձ&սաշո,
անգլ.
է հ ս ա ե
և հոլլ.ձառ\ «բթամատ
(
հաստ
ձևից առնելով կոչուած
այսպէս). 2. բթա–
շափ» = ռուս. ՀԱՌԱԱՆ։ Հնխ.
էսա–
արմատի
պարզականն
է
էս–
«
ուռչիլ, մեծնալ», որի
ժառանգներր
աւելի մանրամասն տե՛ս
թ ա ւ
(\\՚31
ձ6
798,
ւՐՅԱեՈՅՈՈ 332, ՑօւտՅՇգ 990,
1
<1ս
§6
90,
ԲօԽւ-պ
I, 708, Տ ւ - ո օ ս ա շ Ա Խ է
1 0 2 1 ) ։ –
Աճ.
Տէրվ.
Ճ1է3աւ.
41
թամբ, թմբիր, ըս–
աամբակ
ևն ձևերի հետ է կցում, տե՛ս
թմուր։
Հիւնք.
ումպ
բառից։
ԲՅէ ահՅՈ^
Տ ճ 1, 311
հունգար.
(
Խաե
«
բլուր»
բա­
ռի հետ։ Վերի մեկնութիւնս հրատարա­
կուած է նախ ա>Ն 20, էջ 162։
ԳԻՌ.–Ալշ. Ախց. Գոր. Երև. Խրբ. Կր. Հմշ.
Ղրբ.
Մկ. Մշ.
Ջղ.
Սլմ.
թումբ,
Ոզմ.
թ օ ՚ մ բ ր ,
Վն.
թիւմբ
նոր բառեր
են
թմբնակից,
թումբլւսկ
«
փոքր
թումբ»։
ՓՈԽ. — Բ՚րք. դւռ.
է ս ա բ
«
թումբ»
(
Բիւր.
1898, 627),
գնչ.
է ս ա ե Յ
«
բլրակ, կոյտ», քրդ.
էսաե
եւՏՅՈ
«
մարգագետնի
կամ արտի ե–
զերքր խրամ
քաշել»
(
մստԱ, Օւշէ.
1
Հս1՜ճ6,
էջ 104), ասոր.
խ-օԱ
էԱՈթՅ
«
բլրակ»
(
տե՛ս
Տւ
՜
Օօե. Լ6Ճ. Տ)/1՜.
400.—
ասորի
բառը
գործածուած
լինելով
միայն մէկ անգամ և
չունենալով
ածանցներ
իսկ հայ բառը լինե­
լով հնդևրոպական,
անշուշտ փոխառուն սւ–
սորին է և ոչ հակառակը)։
—
Պատահակա՞ն
պետք է համարել
կիրգիզ.
<^–^5՛՜
5
էօաթՔ
և
չինական
թթր. ձ^".*^
ԺսէՈեՅզ
«
բլրակ,
բարձրութիւն»,
Խիվայի թթր. ՝^^֊*^
էԱՈ1–
\)2
ւԿ. «խորդուբորդ»,
որ
5
^ 3 Ր 0 8 ՜ հ
1,
էջ
406, 407
և 575
էս1ՈՈ13գ
«
ուռիլ»
բայից է
հանում
։
+ ԹՈԻՆԴ
(
յ ետնաբար
ո
հլ.)
«
թնդիւն,
թնդալը» Վ,րդն. դան. ե. էջ 260, Գնձ, Ներս,
մոկ, որից
ի թնդոջ
«
թունդ ելած» Ոսկ. եփես,
ժէ.
թնղիւն
«
բախիւն,
զօրեղ ձայն» ՍԳր, Կոչ,
թնդումն
Կոչ.
թնդել
կամ
թնդիլ
«
բաղխումից
ցնցուիլ» Ադաթ, Ոսկ. մ. բ, 28,
«
շրթունքնե֊
ՐՐ դողալ, շարժոլիլ»
Մայրագ, (հրտր. Շո­
ղակաթ, էջ 113).
թնդալ
Կղկնտ, Վրդն, դան.
ե. էջ 260.
անթունդ
Մաշկ. էծ. նար.
թնդա­
կան
Արծր,
սրտաթունդ
Ոսկ. եփես. բ.
թնթոց
«
խառնիչ, գաւազանի
ծայրր կապած
ծոթրին
ևն, որով գինին են խառնում» Վստկ. 107
(
այժմ
«
հերիսայ
խառնելու փայտ»
Բլ. Վն.).
գրուած է նաև
դնդիւն
Կոչ. 61. նոր գրակա­
նի մէջ կազմուած բառեր են
թնդանօթ, թըն –
դանօթաձիղ, թնդանօթարան, թնդանօթա–
մարտ, թնդանօթապետ
ևն։
—
Թնդալ
բայից
Fonds A.R.A.M