ԹԻՐ
186
Թ Ի Ի
1
^1. 1823,
էջ 106
թ ռ չ ո ւ ն
կցում է արար.
\՚&
գէ «թռչիլ»
արմաաին։
Ինճի–
ճեան, Հնախ. Գ. 22
թ ո
բնաձայնից։
նՀԲ արաբ. ֊^>
թրք.
է6^քՅՈ 61–
աշե
«
թռչիր։
Տօէէւշհ. Ճ Ո Շ Յ 6 7 , 9 5
սանս.
(1
քԶ,
յն.
հւնօԱ–օ՚/.–՚.՝է «խուսա­
փիր։
հ\\ճ\\ՀՀ
Տ ա ճ Ա
42, 252
զնդ.
էշ–
էՇ՚.––Հիւնք.
դ ա ր ա ն ի լ
բայից։
Ուղիղ
մեկնութիւնր տուաւ
8
ս § ց 6
1
Լ1 32, 40,
կցելով
յն.
ԱէՏ007. 1էէՏթՍ§
բառերին։
Հիւբշ. 449 չի ընդունում այս մ եկն
ութիւ֊
նբ։
Բ. Խալաթեանց ՀԱ 1902, 309 ասոր.
ք ֊ Լ է31՜3
բառից։ ^ՅւԿոհճպ
Տ ճ 2, 12
հյ.
թ ռ չ ո ւ ն
բառից փոխառեալ
Է դնում
հանդար.
Ճ6Ր6ՇՏ6Ո
«
բազէ»։
8
ս§§6–/>
մեկնութիւնր
վերի ձևով հաստատում է
Աճառ.
/\1
ՏԼ
20, 161,
Պատահական նր–
մ անութ իւն անի լա զ.
էօ1՜001
«
աղաւնի»։
ԳԻՌ.֊Աչ.
թ ռ չ ե լ ,
Ալշ. Մշ. Ջղ. Ալմ. Վն
թ ռ ն ե լ ,
Գոր. Երև. Մրղ.
թ ո ն է լ ,
Երև. ննխ.
թ ո չ է լ ,
Ախց. Կր.
Ղրբ.
Շմ. Ռ.
թ ռ չ ի լ ,
Զթ–
թ թ ռ չ ի լ ,
Տփ.
թ Ր չ ի լ
(
իսկ
թ Ր չ ո ւ ն դ
«
թռչուն»),
Հճ.
թ ք Ո Ր չ ե լ ,
Գոր. Մկ.
թ ռ ն ի լ ,
Ոզմ. Տիգ.
թ ը ո –
նալ,
Ագլ. Ասլ. Խրբ. Պ լ. Աեբ.
թո իլ.—
իմ ա ս ­
տի փոփոխութեամբ
Հմշ.
թ ո չ ո ւ շ
«
ցատկել»,
(
իսկ
«
թռչիր
իմաստի
համար՝
ֆ ո ո ւ շ ^ » —
նոր բառեր
են
թ ռ վ ռ ա լ , թ ռ լ ա ն , թ ռ ի վ ռ ի , թ ր ո –
մ ա ն ,
թ ռ ն ո ւ կ , թ ռ չ կ ո տ ա լ , թ ռ չ կ ա ն ,
թ ո չ տ ի լ ,
թ ռ ռ ա լ , թ ռ վ ռ կ ա լ , թ ռ վ ո տ ա լ
ևն։
*
Թ Ի Ր Ա Խ
«
նետի նպատակ,
նշանառութեան
տեղ» Փարպ. էջ 117 (դրուած
թ ի ւ ր ա խ ^ .
Պիտ.
448.
ճառընտ
.
=Զեն.
գազիր. (հրտր, ՀԱ
1922,
էջ 74)։
֊
Պհլ.
մի բարդ բառից փոխառեալ, որի
առաջին
մասն էրպհլ.
է,Մ
(
=
պրս. յ–Հ
ձ
է Մ,
քրդ.
է1է՜,
1
Մ6Ճ,
բելուճ.
էն՛,
զնդ. Պ"թս) «նետ»
(
Ււ01՜Ո § 4 0 6 ) ,
իսկ երկրորդ մասը՝
–
ա խ
ան­
ծանօթ է։ նոյն բառից ածանցեալ
պրս.
օ ^ յ ՛ ՜
5
էՅք1
<ՅՏ
«
կապարճ»
բառից են փոխառեալ
ստ.
յն.
էՅւ՜եՅՏաՈ,
իտալ.
էԱւ՜ՕՅՏՏՕ,
մբգ.
ւՅՈՕՏ,
ֆրանս.
ՕՅքզԱՕւՏ
«
կապարճ»
(
տե
՛
ս
Տ օ Ո 1 ,
անդ)։ — Աճ.
ՀՀԲ համարում է «բառ
այլազդական»։
ՋԲ գնում է պրս.։
Թ Ի Ր Ա Տ
«
աւելորդ կամ փրկութիւն կամ
քաւութիւն»,
ունի միայն Բառ. երեմ, էջ 119։
ԹԻԻ ո
հլ. «համրանք»,
ՍԳր. «թ ոլանշան»
Փիլ, Սահմ. «թուաբանութիւն»
Փիլ. ել, «տա֊
րեթիւ, թուական»
Շնորհ, «գրքի գլուխ» Խոր,
որից
ի թ ի ւ ա ս ե |
«
առանց եղանակի
կարդալ
(
սաղմոս ևն)» Յհ.
իմ.
ի թ ի ւ Ո ե ս ա նի լ , դ ի տ ե լ
«
բերան
իմանար
Վրք. հց.
ր ն դ թ ի ւ մ տ ա ­
ն ե լ
«
համարուիլ»
ՍԳր.
թ ո ւ ե լ
«
համրել, հա­
շուել» ՍԳր, Վեցօր.
թ ո ւ ի լ
«
համարուիլ, կար­
ծուիլ» (հմմտ.
հ ա մ ա ր , հ ա մ ա ր ե լ
և
հ ա մ ր ե լ ) .
մհյ,
թ վ ե ն ա լ
«
հաւանիլ»
Անսիզք 79.
թ ո ւ ե –
ց ո ւ ց ա ն ե լ
Ռսկ. ես.
թ ո ւ ի ք
«
կարծիք»
Յհ. կթ.
թ ո ւ ա կ ա ն
Աահմ.
տ ո հ մ ա թ ի ւ
Ա. տիմ. ա. 4.
Տիտ. դ. 9.
բ ա դ մ ա թ ի ւ
Եղիչ. Մանդ,
կ ա ս լ –
հ ա թ ի լ
Եղիշ.
մ ա ր դ ա թ ի ւ
Ել. ժբ. 4.
մ ե ծ ա թ ի ւ
Բ. մակ. բ. 25.
ե ղ բ ա յ ր ա թ ի ւ
«
եղբայր համա–
րուած» Եփր. ել.
ք ո յ ր ա թ ի ւ
Եփր. ծն,
ե ր կ –
թ ո ւ ե ա ն
Ագաթ, § 656,
թ ո ւ ո վ
«
քիչ, սակաւ»
(
և ո՛չ թէ «շատ»), Փարպ. էջ 12, 63, 133, 144,
152, 157, 168 (
րստ դիտողութեան
Թ. Աւղալ֊
բեդեանի, Տեղեկ. ինստիտ. 1, 59). նոր բա֊
ռեր են
թ ո ւ ա բ ա ն , թ ո ւ ա բ ա ն ո ւ թ ի ւ ն , թ ո ւ ա բ ա ­
ն ա կ ա ն , թ ո ւ ա հ ա մ ա ր ,
թ ո ւ ա ն շ ա ն , թ ո ւ ա ր կ ե լ ,
թ ո ւ ա ր կ ո ւ թ ի ւ ն
ևն։ Այստեղ է պատկանում
վերջապէս
թ ո ւ ե լ ե ա ց ե ր դ
Խոր. որ ծագում
է
թ ո ւ ե լ
«
ասել, պատմեր
բայից (րստ Մ. Ա֊
բեղեան,
Հայ ժողովրդական
առասպելները
1901,
էջ 67—68-Արրտ.
1899, 141).
հմմտ.
յն.
/.
ՏքԱ)
«
ասել, պատմել, կարդալ,
թուել,
համարել»,
լտ.
Շ 0 ա թ ս է Յ ք 6
«
թուել,
հաշուել,
ծանր արտասաներ,
ֆրանս.
ՇՕէՈբէՇք
«
թուել,
հաշուել, համրեր և
ՕՕՈէՇք
«
պատմեր,
Ը01Ոբ–
է6
«
հաշիւ» և
ՕՕոէՇ
«
վէպ»,
գերմ.
2
ՅՈ
1
«
թիւ»,
23
հ16Ո
«
թուել, համրեր և
61
՚7
.3
ո16Ո
«
պատմեր,
անդլ.
էօ
էշ11
«
թուել,
համարել,
ասել, պատմել»։ Այս նշանակութեան հա­
մար հմմտ. յատկապէս
հետևեալ
վկայու–
թիւններր (րստ Անդրիկեան,
Բազմ. 1906,
107).
«
Քրիստոս արտաքս
րնկեցեալ (հա­
րուստների
տներից) և պառաւն մտեալ՝ թուէ
առասպելս»
(
հեքիաթ է պատմում). Ոսկ.
մեկն, կողոս. ճառ 8, հտ. Ա. էջ 619.
«
Զի
եթէ միոյն (աւետարանչի)
զամենայն էր ա֊
սացեալ, ապա աւելորդ էրև այլոցն ևս
թ ի
լ
^
( «
պա տ
մ
ութ իւն ր, պատմելը»),
Ոսկ. մտթ. Ա.
էջ 6. նոյնից առնելով)
Շնորհ, մտթ, 20 բ՝
Fonds A.R.A.M