181
ԹԻ
ստացել, գործածում են հարաւային
չինարէ֊
սի
էհօԱ
ձևը, Այսպէս՝
հիւսիսային
չինարէ֊
նից են փոխառեալ ճապոն,
վ ՝
Հ
Լ'հ.3
«
թէյ»,
լազաթ, կամ արևել. թրք.
^Ա–
<շպ, եաքութ.
և թան գիլզ.
031,
թրք.
ձՅ\՚,
պլհ.
որոնցից էլ ռուս. Ոա, լեհ,
օսթյաք.
ՏՅ(,
նաև հյ.
չ ա յ ,
որ րստ ՀԲուս. § 2451
գործածուա-ծ է Ժէ դարի վերջերը գրուած մի
բժշկարանում, Հարաւային
չինարէնից է փո֊
խառեալ մա լայեր էն
<*֊–^–> է6Ո,
որի միջոցով
յառաջացել
են բոլոր եւրոպական
ձևերը, ինչ.
անգլ.
էՇՅ,
իտալ.
էշ,
ֆր.
էհ.6,
գերմ.
էՒէ6Շ,
նյն.
'
^ՏէՕV
և սրանցից էլ հյ.
թ է յ » —
Աճ.
ԳՒՌ.—Գրական ձև է հա մ ա բլում
թ է յ
և ո՛չ
մի բարբառի
մէջ գոյութիւն
չունի,
բարբառ֊
ներր գործածում են թրք. պրս. ռուս,
չ ա յ
ձե֊
ւր՝ նոր փ ոխ ա ռոլթե ա մ թ։
ԹԷՆ
տե՛ս
Թանալ։
*
ԹԷՆՍՈԻԽ
«
է անուշահոտ
բաղադրութիւն
ինչ», գիտէ միայն ՓԲ, առանց
վկայութեան։
= 0սմ.
֊
Հ գ ^ ձ - ձ
է6ՈՏԱՃ
«
անուշահոտ
ծխա֊
նելի.
թՅՏէւ116
ձս
Տշւ՜ՁԱյ).
(
տե՛ս Մ. Աբի֊
կեան, Բառ. տճկ. Պօլիս 1888, էջ 282), հմմտ.
նաև
թանս ախ։—
Աճ.
*
ԹԷՇ
«
ճնճղուկ». նորագիւտ բառ՝ որ մէկ
անգամ
ունի Վրդ. առ. 332։
= Պրս.ի–
է1շ
կամ յ–
ւ62
ք Փ
Ձ Տ Տ 6 ք
՚
Տ
Տ
Բ
6
՜
Շ16Տ թ Յ ւ ^ Յ ,
մի տեսակ մանր ճնճղուկ»
(՜՝/
ս1–
ւ€՚,1
՜
տ) ,
յ
ձ
132 « ՚
^
անուն թռչնոյ
միոջ փոքու»
(
ԳԴ), ՚
Գտաւ ու մեկնեց Մառ, Վրդն. առ. հտ.
I, էջ
69։
ԹԷ II ԱՐԱ Մ
«
մեծութիւն»,
ունի միայն Բո.
երեմ, էջ 119։
ԹԹՈՒ
(
րստ նՀԲ
ո
հլ. բայց առանց վկա֊
յութեան)
«
թթուհամ» Մագ, Փիլ. նխ.Հա֊
մամ. առ. (գրուած նաև
թրթու^).
որից
թ թ ո ւ ե ­
նի
«
թթու սլտուղ տուող (ծառ)»
Վեցօր. 97.
թթ ո ւ ա ր ա ր
Պտմ. աղէք,
թ թ ո ւ ա բ ե ր
Երղն. լուս.
թ թ ո ւ ա գ ո յ ն
Պղատ. տիմ. և օրին. Վահր. երբ.
թ թ ո ւ ե ց ո ւ ց ա ն ե լ
Սարդ. ա. պ.
թթ ո ւ ի կ
Մաղ.
թղ. 138.
թ թ ո ւ ո ւ թ ի ւ ն
Մխ. առ. որ և
թ թ ո ւ թ ի ւ ն
(
անշուշտ
սխալ
գրչութիւն)
Վեցօր. Ոսկիվւ.
թ թ ո ւ ո ց
(
նորագիւտ բառ) «խմոր
թթուեցնելու
տեղ» Տարօն. Ա. § 96, էջ 197,
թթոլկ,
թրթ–
1
ՈԼ1Ո
(
նորակերտ
քիմիական
բառեր)։
֊
Կազմուած
է -
ու
մասնիկով՝
ճիշտ
ինչ­
պէս
աղու, կծու, ոասաւ, աղդոլ
ևն. պարզա­
կան արմատր՝ որ առանձին գործածուած չէ,
պիտի լինէր
*
թ ի թ
կամ
թութ։ —
Աճ.
Հիւնք.
թութ
պտուղի
անունից։
ԳՒՌ.֊–Ալշ. Ախց. Երև. Խրբ. Կր. Հմշ. Մկ.
Մշ. Ջղ. Սեբ. Աչ. Տփ.
թըթոլ,
ննխ. Շմ. Պլ.
Ռ.
թութոլ,
Տիգ.
թրթթու,
Հճ.
թաթու,
Զթ.
թօթու,
Ասլ. Ալմ. Վն.
թթիւ,
Մրղ.
թ|իւթիւ,
Ագլ. Գոր. Ղրբ– Ոզմ.
թթօ. —
ածանցներից
նշանակելի ենՍչ.
թթֆել,
Ասլ.
թր*ւ)իլ,
Գոր.
թրթրվէլ,
Հլր.
թութույէլ,
Ղրբ•
թրթուաշ,
Գոր.
թրթո վ ա ՚շ ,
Շմ.
թոլթվաշ։
նոր բառեր են
թթխմոր, թթուան, թթուաոոտ,
թթուեղէն,
թթուեշաղ, թթուրոլխ, թթաւայ
ևն։ — Թրքա֊
խօս
հայոց մէջ կայ Ատն.
թթւէէլ օլմաք
«
խմորի
թթուիլր» (Արևելք, 1888, նոյ. 8 — 9)։
ՓՈԽ. — Սղերդի
արաբախօս
քրիստոնեա֊
ներր հայերէնիցենփոխառե\լՀ.0ւ՝\.3\֊\
«
շող֊
գամի կամ կաղամբի
թթու, թուրշի» (Բիւր.
1899,
116),
որ Մշոյ
չորթթու
բառն է։— Ան­
շուշտ կապ
ունին հայերէնի հետ հար. օսս.
ԼԱՅ§
«
թթու», լակ.
թաթուլ
«
քացախ», վրաց.
օդ՝ԱՄ>գ)հՀԴ
թութուբո
«
բոյս՝ որի տերևները փո֊
շիացնելով՝
քացախի տեղ դործածում են»
(
Զուր.
2
570
դնում է «աղտոր,
սմաղ»)։
ԹԹՌԿԻՉ
տե՛ս
ԹՐԹՆՋՈՒԿ։
+ ԹԻ, ո
հլ. «նալ վարելու կամ հող թա­
փելու թի» Աղ. ձ. 7. որից
թիակ ի-ա
հի
«
նաւի թի» Ագաթ.Յհ. կթ. Ոսկիփ. «հողա­
գործի թի» ճառրնտ. (գրուած է վրիպակով՝
դիակ,
տե՛ս ՆՀԲ յաւել.),
թիաւոր
ԱԲ. նոր
բառեր են՝
թիավարել, դոլդաթի,
եոաթի,
երկգագաթի, թիարան, թիապարտ,
նրաթի
ևն։
–
Բնիկ հայ հառ՝ հնխ.
բէ10–
ձևից, որ մր֊
նում է նաև յունարէնի
մէջ՝ հոմեր. %ՀՍ0՝>
։
ատտ.
՚
յւէՏՕ՝^
«
երնելու թի, հեծանոց,
հոսելի»
իմաստով, ուրիշ լեզուի մէջ այս արմատը չէ
սլահուած։
Հայերէնը
չի կարող
փոխառեալ
լինել
յունարէնից՝
նշանակութեան
նուրբ
տարբերութեան
պատճառաւ։
Հայերէնի
մէջ
«
նաւի թի» և «հողի թի»
նշանակութեանց
զարգացումը
ճիշտ այն է՝ ինչ որ հսլ.
§քշԼ՝3
Fonds A.R.A.M