ԹԵԻ
178
ԹԵՔ
րանց հետ վրաց,
ՕօշՈՕ թենի
«
ննջասե­
նեակ», սրէ Վր
ա
յ
տ ռ ս
թե-է*
ԹԵԻ
«
մի տեսակ փսխեցուցիչ
դեղ», նորա­
գիւտ բառ, որ մէկ անգամ գանում եմ գոր­
ծածուած Կալիսթ.
174
«
Դարձուցեալ
(«
փրս–
խել») կամեցեալ
զկարի շատ գինին՝
խընդ֊
րեաց
թե.,
քանզի սովոր էր այսպէս առնել և
Յուղղոս շազախեալ դեղովն մատոյց
նմա»։
*
ԹԵԻԵԼԻԱ
«
փոթորիկ» Արիստ. աշխ.
612.
ուրիշ վկայութիւն
չկայ։
= 3ն.
$(>տ1նօ. «փոթորիկ, պտուտկող քա­
մի», ծագում է
&
սա
«
յանկարծակի
յարձա­
կիլ» բայից՛—Հք՚
լ
Բ2–
350։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ։
*
ԹԵԻԷ.
մէկ անգամ գործածուած է Գ. թգ.
ժդ.
28
«
Բառնային
զայն սուրհանդակքն և
յեցուցանէին
զնոսա ի թևէ
սոլրհանղակա֊
ցրն». այս բառր
հներր մեկնում էին զանա­
զան ձևով, այսպէս՝
Կիլրղ. թգ. գրում է
թե–
կուէ
և հասկանում է «անկիւն պարսպին, ուր
ղգեղարդսն
կանգնէին». նչ, եզեկ, գրում է
թէէ
և մեկնում է «կոզակ»։
֊
Երր. $Ր
1
.3
բառն է, որև ՝>#ք\
է36,
1
Տ՚Ո
13
ՅԱ, 1
"»«
Ո էՅՅV, Ձ ^ Ո
էՅ–
1171,
և նշանակում է «սենեակ»,
սրանից են
փոխառեալ արամ.
Թ
\
ք6, 13–
\ ՚
Յ Ո ,
^օԱ
է ^ Յ Ո Յ ,
^
0 0
^ է ^ ^ Ո Յ .
յոյֆ
թարգմանութեան
մէջ տառադարձուած է
ԱՇՏ,
յգ.
Ցտէքյւ
9–.
թագ. ժդ.
28,
Եզեկ. խ.
7—12
(
ՏօբհօշԽտ 571),
որից էլ վրաց.
<»ՈՈՕ
թենի
կամ ՕԴԱՕ
թեի
(
Զ արինով–
555 — 6)
«
սենեակ,
ննջասենեակ»։
Հայերէն
թարգմանութեան
մէջ Գ. թագ ժդ.
28
տառադարձուած է
թսէ,
բայց Ե ղեկիէլի մէջ թարգմանուած
է միշտ
կոզակ։
Այս պատճառով է որ Նչ. եզեկ.
գրում է
թէէ
(
իբր յն.
Օտտ)
և մեկնում է «կո­
զակ»։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ։
ԹԵՓ, ո
հլ. «մաշկաձև
կեղևանք
ցորենի»
Բարուք, զ.
42.
Եփր. Գ. կոր.
122.
Մանդ,
«
ձկան թեփր» ԱԳր. Կոչ. 39. «մարդու
մար֊
մրնի և գլխի թեփ» (գաւառականն
եր՛ի և նոր
գրականի մէջ), որից
թեփամորթ
Վեցօր.
138.
թեփուկ
«
մարմնի ճերմակ քոս» Ղևտ. ժգ.
39.
թեփոտ
Վրղ. ծն.
թեփոտեալ
Բրս, թղթ.
թե ­
փակեր
Պատմ. սհմ. էջ
26։
Հիւնք.
փետել
բառի՞ց։
ԳՒՈ.–Ալշ. Հճ. Մշ. Ջղ– Սլմ. Վն.
թեփ,
Աչ.
թեփ
(
ցորենի),
թէփուգ
(
գլխի). Ննխ.
թէփ
(
ցորենի),
թէփուգ
(
գլխի). Ախց. Գոր. Երև.
Խրբ. Կր. կբ. Շմ. Պլ. Ռ. Սեբ.
թէփ,
Ասլ.
թէ՝փ,
Ագլ. Զթ– Հմշ. Մկ.Մրղ. Տիգ. Տփ.
թիփ,
Օզմ.
թիփ
(
ցորենի),
թէփօր, թէփօկ
(
ձկան).
—
նոր բառեր են՝
թեփոտիլ, թեփակալել, թե ­
փահանել, թեփնել, թեփանք, թեփուկ։
ՓՈԽ.— Վրաց.
օօչյ&ՐՂ թեբո
«
գլխի թեփ».
(
բուն վրացական
բառն է
^ ց ^ Փ ^ օ քերտլի.
հայերէնից փոխառեալ
լինելու ապացոյց է
այն՝ որ բառս բոլորովին
առանձին
մնացած
մի ձև է և ո չ մի ածանց չունի,
վերջաձայն
–
ո (փխ. -
ի^
ներկայացնում է հայերէնի
ո
բունը)։—Թերևս
հյ.
թեփուկ
ձևից է տճկ. <֊$~^
Ւ
\6
բ&1<
«
ցորենի թեփ» (նախաձայն
1
<
յառա­
ջացած
վերջաձայնի
նմանութեամբ).
6
^/13–
1՝087
>
չունի այս բառը,
որից երևում է որ
րնդհանուր ալթայական
բառ չէ։ Աակայն
թրք.–թթր.
֊
Հ֊-ձ
1
^6հշ1<
ձևն ունի արդէն
Ւբն֊ի Բատուտա, հտ. Բ. էջ
392
(
գրուած է
է),
իմա
0,
որովհետև արաբերէն
լեզւում
չկայ
Բ
––
այնր)։
+ԹԵՔԵԼ
(
գրուած նաև
թեկել)
«
կռան ելով
կոկել, շինել, սրել», նմանութեամբ
«
կրթել,
դաստիարակել»,
այսպէս՝
թեքել զգերանդի
Ա. թագ. Ժգ.
20.
թեքեաց հիւսն զզործի իւր
Ես. խդ,
12,
Զլեզու սրել Ա թեքել
Ոսկ. մ. բ.
26.
Զիւր աշակերտսն թեքել
Եզն. որից
ն.ւ–
րաթեք
«
նորակերտ» Ագաթ. Եղիշ, յետնաբար
ստացել է «ծռել, դարձնել»
նշանակութիւնր,
ինչ.
Թեքեաց զերասանակ
Պտմ. աղէքս. ո֊
րից կրկնոլթեամբ՝
թեք մեք ել
«
ծռմռել
(
աչքը)»
Առաք, պտմ.
317.
նոր գրականում
թ ե է օ յ
նշանակում է միայն «ճկել, ծռել», որից
թեք
«
ծուռ»,
թեքում, թեքական, դիւրաթեք, թե–
քուիլ, թեքութիլն։
= Բնիկ հայ բառ՝ հնխ.
էշԱ
արմատից։ Այս
բառի դէմ միւս լեզուներից
ունինք՝
յն.
%
Տ7
.
Հ<օ՝>
«
հիւսն, գործաւոր»,
է&՚յՐ
/0
.
տ «ճարտարաղոր–
ծել, ա րուե ստա գործել»,
է&^7^
«
ճարտար֊
արուեստ», լա.
էՇՃՕ
«
հիւսել,
շինել,
կանդ֊
նել (նաւ, փայտակոյտ,
բոյն ևն), կարգա­
ւորել, կարգադրել,
յարմ ա րեցնել», սանս.
Fonds A.R.A.M