14
՛
ԵԿՂԵՍԻԱՍՏԻԿՈՍ
(
գրուած նաև
եկլե–
սիաստիկոս, եկլէսիաստիկոս, եկկլեսիաս–
տիկոս, եկղեսիասդիկոս )
«
եկեղեցական
մի
տիտղոս, որ յոյները տա.ել են Ս. Մեսրս֊
րին» Խոր. գ. 57. (հմմտ. նաև
եկղեսիաստէս
բառի
վերջին
ն՛շանակութիւնը)։
= 3ն.
&՝//.),7)
յւշ։3՜է
*6(;
«
անգամ
սուրբ
եկեղեցւոյ»,
որից վախառեալ է նաև լա.
€0շ16Տ1Ձտէւշստ<–
Հի-բշ– 348։
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ։
ԵԿՔԱՆ
տե՛ս Ակքան,
֊ 1
֊
Ե Ղ
«
եղած՝ գոյացած բան» Տաղ., որից՝
եղանիլ
(
կտ.
եղէ^)
«
գոյանալ,
գոյութիւն րս֊
տանալ, լինել» ՍԳր. Եզն.,
անեղ
«
ինքնագոյ»
Եղիշ. Փիլ.
ինքնեղ
Պիտ.,
եղումն
«
լինելը,
գոյութիւն»
Օրբել. ր. (չունի նՀԲ),
եղական
«
ստեղծուած»
Կիւրղ. գնձ. Խոսր. պս՚րգ.,
ե~
ւլանակ
«
կերպ, ձև» Կիւրղ. դնձ. Սահմ., «երդի
նուագ» Պղատ. օրին., «տարւայ
չորրորդ մա֊
սր կամ օդի վիճակ» Խոր. 8հ.կթ.,
եղելութիւն
Շիր. Արշ.,
եղա տ
Անյ. պորփ.,
մակեղուտ
Անյ. պորփ.,
եղոցել
Անյ. պերիարմ.,
եւլա–
նակաւոՐաթիւն
(
նոր գրականի մէջ) ևն։
= Բնիկ հայ բառ՝ հնխ.
(
|
ս
ս1–
արմատից,
աւելի ընդարձակ
մ եկնութիւնր տե՛ս
յ ե ղ ։
ա1161–, Տ \ \ ՚ Ճ Ա ՚ ,
42, 257
նոյն րնդ
ելանել,
զնդ.
ՅքՅ,
հմմտ. պրս.
Տ Ա Ժ Յ Ո
«
երթալ» և «լինել»։ Տէրվ.
Ճ1
Լ
ՅՈ71. 2 6
լինել
բառի հետ՝ = յն. ՜\~՝>–. ՜՚
Հ
՚՝.
–՚(7–
ՕԱ
.0
Ա,
ք17–0|1<11
«
լինել», լա.
^ 6 Ո ;
§ 1 § Ո 0 ,
§–6ոսւ
«
ծնել»
ևն,
Շ
՚
Յոհս,
Տէ.
ճկա.
109
սանս.
§ ՚ Յ Ո
«
լինել»։
8
ս § ^ 6 ,
8
էւ՜§.
30
յն. ֆձճ՜Լւ». խճ&ղ, ֆտճշը՝)7., արկադ.
Լտճճա - ֆ&Ռօ)
ձևերի հետ հնխ.
ցքշի
կամ
արմատից, նշանակութեան
զար­
գացման
իբրև օրինակ մէջ է բերում յն.
ՏՀ֊ֆձճճօ) «արտադրել»,
նոյն
մեկնա֊
թիւնր կրկնում է Մ, 1, 439 և
ե ղ ե ֊ <
հնխ.
§61շ–
ձևր գտնում է յն. ե՜ԱԼՀ՚դ–
խ՝1.&Հ–ղՀ «իր նետերը
հեռան արձակող»,
ֆ&ճէ.\Լ՝ւ՝Օգ «նետ» բառերի
մէջ։
Ա՚ղիղ
մեկնութիւնր
տուաւ
իւ\շճ\շէ,
1
ԱՏԼ, 7,
162
և 10, 282՝ համեմատելով
յն
~Տ.1ՏՀ17.՛. բառի հետ։ Հիլնք.
եղծանել
բա­
յից։
ԲՅէւ՜սհՅՈ;/, Տճ,
I,
2 2 2
եղանակ
բառին
Է կցում
հունգ.
ՕՈՇե
«
երգ»։
Տ0հ6քէ610ա1է2,
88,
29, 48
սանս.
Տ Յ ֊
քՅւ1
«
հոսիլ»,
յն.
Տ
/,
օ;
«
ճահիճ»,
հպը֊
րուս.
ՏՅ1Լ
1
Տ
«
առու», հսլ.
ՏԱ1Զէւ
«
ուղար­
կել» բառերի
հետ։
Ր6ւ1շքՏ6Ո,
Հայ. դր.
լեզ. 144
ելանել
բայից, իբր յն. հճօձ^ա
«
յառաջ
մղել»։
Բօ1
<ՕքՈ>՚,
1, 155 — 6,
տե՛ս վերը
ել, ելանել։
ԳԻՌ.–Ա
լշ
.
Մշ.
Էղնել,
Կր.
էղնիլ,
Տիգ.
եղնալ
«
լինել»,
միւսներր
ունին միայն
լինել
բայի կատարեալի, հրամայականի և գերբա֊
յի մէջ. ինչ. Պլ.
էղա, էղար, էղավ, է ղ ի
՚
Ր ,
է–
ղաձ, էղէր է.
Ախց. Ակն. Կր. Հմշ. ննխ. Պ լ.
Ռ. Աեբ.
էղա,
Հճ.
էղօ,
ննխ.
էղիլ է,
Սչ.
աղիլ
է.
—
ղ-ի
փոխարէն
լ
ունին՝ Տվւ.
էլա,
Երև.
էլավ,
Մկ. Վն.
էլա,
Շմ.
իլա,
Մրղ.
յ է լ ա մ ,
Ղրբ.
ի՛լա,
ի՚լար,
Ի
՚
լավ, ի՚լտծ,
ի՛լ­
ուլ
ՈՂ ևն։ — նոր բառեր են՝
եղայ
«
տարր,
նիւթ»,
եղէն
«
էութիւնը»,
եղուկ
«
եղած»։
–
Լ ին ե լ ֊ եղնիլ
բայի գաւառական
ձևերի ու֊
սումնասիրութիւնր
տե՛ս Մաքսուդեան, Ար֊
րտ. 1915, էջ 247 — 253։
Ե՛ԼԱԳ
ւոե ս Աղագ։
*
Ի՚ԼԱՍ՝
կամ
Է՛ԼԱՄ
«
տաճարի
մուտքի ա֊
ռաջ գտնուած
սրահր,
թՕւ
՚
շհշ, \Ղ
)1
՜
հ3116».
մէկ անգամ
ունի Բ. մնաց. գ. 4, որ Կիւրղ.
թագ. մեկնում է «եղամն է տախտակամած֊
քըն»։
= Եբր. ՝2՝^՝՝էՀ
Յւ1~31Ո
նոյն
նշ., որ
յոյն
թարգմանութեան
մէջ տառադարձուած է
օձճձը (լտ.
361
ցա,
վրաց.
ըշոտՅօ ելամի^.
ե սրանից էլ տառադարձուած է հա յերէնր,
թէև ուրիշ տեղ (ինչ. Գ. թաղ. զ. 3) թարգ֊
մանուած է
կամարակապ։
Ուղիղ մեկնեցին
ՀՀԲ և նՀԲ,
ե՚ԼԱՄԱՅ
տե՛ս
Աղիմայ։
ԵՂԱՄԱՅՐ,
ի
հլ. «կ ա տ ա կեր զո ւթի ւն կամ
առասպելական
երգ» Ոսկ. նխերգ. ունի մի֊
այն ՀՀԲ, իբր տարբեր բառ՝
եղերամայր
ձե֊
ՎԻց՛
֊
ք-ԵՂԱՆ, ի–ա
հլ, «երկրագործական
մի
գործիք է, երկմատ կամ երեք մատով
հոսհ֊
լի» Ստեփ. լեհ.։
=֊Բնիկ հայ բառ, կազմուած
-
ան
մասնի­
կով՝
եղ
կամ
յեղ
«
դարձնել,
շրջել, փոխել,
Fonds A.R.A.M