ԵԿԵ
նը հայկական
յարմարացում է և ո՛չ թէ
յու­
նարէնի
հարազատ
տառադարձութիւն։
—
Հիւբշ. 347,
Հնևրից
ունինք հետևեալ
մեկնութիւն­
ներր. «Եկեղեցի
կոչեցեալ է անուն բա­
րութեան, զի ամենեքին
կոչեցեալ են և
միանգամայն
ժողովին». Կոչ.։— «Լււար
զանուն
եկեղեցոյն,
ուսիր և զաւանդ
թարգմանութեան,
եկեղեսիայ
(
րոտ
(
ն.
տառադարձութեան)
կոչումն
անուանի)).
Եղիշ. յես.,– «Եկեղեցի
յեբրայեցլոցն
առ մեզ ժողով
թարգմանի)).
Յհ. ի ֊
մաստ. (տպ. Վենետ. էջ 143)։
—
«
Եկե­
ղեցիդ՝ րստ եբրայեցլոցն՝
ժողովոյ
բազ­
մութիւն ասի». Մագ.թղ.
224։–«
Եկե–
ղեցին
յեբրայեցւոցն
ի մերս
ժողովուրդ
թարգմանի».
Շնորհ, րնդհ. տպ. Երոլ֊
սաղէմ, էջ 269։
—
«
Եկեղեցի... առ ստու­
գաբանելն
այսպէս
իմասցի.
եկեալ,
լցեալ և ակաղձեալ)).
Յհ. երզնկ. Արրտ.
1914,
էջ 922։
—
«
Համանունաբար
սոցա
կոչի եկեղեցի՝ իբր ժողովարան». Լմր.
մատ. էջ 120։
—
«
Եկեղեցի, այսինքն զոր
կամիս՝ լիցի». Տաթև, հարց. 614.
—
«
եկ֊
լէսիայն՝ որ է եկեղեցին». Ամբ. դատ
էջ 56։
—
նորերից
ուղիղ
մեկնութիւնր
տուին նախ
Տ Շ Ւ Մ 6 Ճ 6 1 ՜ , 1Ւ16ՏՅԼՄ.
47,
յե­
տոյ նՀԲ,
Բտէշւ՜ա.
23
ևն։ — Ժողովրդա֊
կան և յարմարեալ
ստուգաբանութիւն
է
ե կ եղիցի
(
ա
րի՝ որ ուզածդ
կատսւ֊
րուի),֊֊^աՀ
43(1910),
էջ 328–
30
-
եց|ւ
վերջաւորութիւնը
բացատրելու
համար ենթադրում է թէ բաոր ազդուած
է
Եկեղեաց
գաւառի անունից, ուր կար
մի նշանաւոր
մեհեան։
ԳԻՄ.֊Սլմ.
յէկէղէցի,
Մկ.
էկէղէցր՛,
Խրբ.
Պլ. Ռ. Տփ.
էղէղէցի,
Երև. Ախց. Սչ.
յէ գ էղէ –
ցի,
Լ.
աղէղէցի,
Մշ.
էղէղէցի,
Զթ–
Գ՚էդիցէ–
Հճ.
էղէցի կէնալ
«
երկրպագել»
(
Թերզեան,
Ամէն, տարեց. 1924, 197), Ագլ.
կ ղ է ՚ ց ի ,
Ղրդ–
ԳՐղէ՚ցէ,
Մժ.
ղէխցի,
Շմ.
յ է ղ է ց ի ,
Հւր.
յ Լ ղ է ֊
ցին,
Գոր.
յէղէ՛ցի,
յ է ՚ խ ծ ի ,
Ղ
Ր
բ–
յ է ՚ խ ց ե ,
յ է ՚ ի ւ ծ է . – Բ ա ) 1 Ձ ,
Բ ա ռ
–
հա
1"9
>
1 6 3 3
> Կ
1 0 4
գնում է
եղէկեցի
ձևը, որ արդարանում է
Մշ.
էղէղէցի
ձևով.֊Ակն.
ունինք
էղգէսղաղ.
1 3
^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^
հ Կ Ղ
որ մի սրբավայրի
անունն է (իբր
"
եկեղե–
ց ե ա կ յ ։
ՓՈԽ. — Ուտ.
ղերղեց
«
եկեղեցի»
անշուշտ
հյ.
եկեղեցի
բառի մի ձևա փ ոխ ոլթիւնն է։
ԵԿԵՍԻԿԷՆ
«
երկունք, ծննդեան ցաւ», մէկ
անգամ
ունի Մագ. գամ՛ադա. «Եւ ափու եկն
քեզ եկեսիկէն,
սակայն ոչ ետեկնեսցիս».
(
այսինքն՝ Եւ այժմ հասին քեզ երկունք, բայց
ո՛չ
ծնցիս)։
նոյն եննաև
երկիսեան
«
երկ–
նեաց» Հին բռ. և
եկիկեան
«
երկնեաց»
Բառ. երեմ, էջ 84։ (Այսպէս
նորայր, Բա­
նաս. 1900, 131)։
ԵԿԹԱՓԻՍՏԵԷ
«
հանել կամ տիրել կամ մ ր ֊
տա յոյզ կամ զարհո ւր ե( ա )լ».
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 84։
ԵԿԻՏ
«
ծածուկ»,
ունի
միայն
Բառ. երեմ,
էջ
84։–
ԵԿՂԱԷԷ.
անստոյգ բառ, որ մէկ անգամ
ունի Մխ. բժշ. էջ 10 «Մ ար զան կուշն և Թու–
րինճն. եկղալէ (այսպէս
ձեռ. իսկ տպ.
ե զ–
կ ա լ էյ,
օգտակար է օգնութեամբն
Աստուծոյ»։
Տ61ճ61,
Մխ. հեր. § 57 համարում է
պրս. ~՝~ձ–կ.
; / 3
§ Ձ Ո Ձ
«
միակ, միայն»
բա­
ռից աղաւաղ
գրչութիւն։
"
ԵԿՂԵՍԻԱՍՏԷՍ
(
գրուած նաև
եկկլեսիաս–
աէս, եկկլէսիասաէս, եկւեսիաստէս, եկլէ–
սիաստէս^
«
քարոզիչ վարդապետ»
նխ. ժող.
«
Սողոմոն
իմաստունի
գիրքր՝ որ կոչւում է
նաև ժողովող»
Ժող. ա. 1. Կոչ. 70. Եզն. էջ
189, «
Սող ոմոնի երդ երղոցը» Կոչ. 283, «Սո­
ղոմոն իմաստունին տրուած տիտղոսր կամ
ծածկանունր»
Ժող. է. 28, «Ս.
Մ ես րոպին
տրուած տիտղոսր»
(
Յունաց
մէջ) Սասն,
էջ 57,
֊
=3ն.
.՚
ՀՀճպօւօլյ^՜ք^
«
հաւաքոյթի կամ
ժողովի
մէջ խօսող ատենաբան,
քարոզիչ.
2.
ժողովողի
գիրքր». ծագում է
Տ(է»/7)3՚.0՚.
«
ժողով» բառից, նոյնից փոխառեալ
են նաև
լատ.
60
շ16Տ1ՁՏէ6Տ,
ֆրանս.
60
օ16Տ13Տէ6
ևն։ —
Հիւբշ– 347,
Ուղիղ մեկնութիւնր
գիտեն հներից՝ նխ.
ժող. «Ասի ժողովողդ և եկլեսիաստէս,
որ է եկեղեցական», կամ Լմբ. մատ.
էջ 120. «Ել գիրք ժողովողին
եկղեսիաս­
տէս
կոչի, որ է ժողովող», — նորերից
ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ։
Fonds A.R.A.M