ԹԱՓ
166
ԹԱՓ
Սլմ. Վն.
թափել,
Մրղ. Տիգ.
թ ա փ է լ ։
–
նոր
բառեր են՝
անթփել, աււթափ, թափահարել,
թափսաս աււնել, թափեթափ,
թափեցնել,
թափթափանք, թափթփիլ, թափթփոտիլ, թա­
փուկ, թափթփուկ, թափոլցք, թափովի
ևն։
—
Մի քանի տեղ
թափթփել
ձևի դէմ գտնում
ենք
թաիյթփել
(
այսպէս
նբ. Ոզմ. Վն.). այս
բառը
թօթա փ ե լ<թա լթա փ ե լ
ձևի ուղիղ շա­
րունակութիւնն է որի մէջ
ւ
դարձել է
իւ,
ճիշտ
ինչպէս
եօ(թն՝> օիւտը, օ ձ ՜ ^ օ ի ւ ծ ո ։ —
Վերջա­
պէս կարևոր ձև է Ռ, Սվ.
թափ, թափք
«
թուրի
կամ դանակի պատեան»,
բարդութեամբ
էլ
ռանկիթաւիք
Տր., որի սխալ ձևերն են 1Հւ՝\10–
1
Ձ,
Բառ.
հայոց
1633,
էջ
129
թամք
«
պա­
տեան»,
թամքել
«
պատեանր
դնել», Ամատ.
Հայոց բառ ու բան, էջ
203
թամք
«
պատեան»
(
Մաշտոցից
բերուած
վկայութեամբ)։
Այս
բոլորր
համապատասխանում
են Օրբել.
թափք
(
բցռ.
ի թ ա փ ո ւ ցնյ
«
պատեան» բա­
ռին, ըստ այսմ սխալվում է նՀԲ (տե՛ս
թափ),
որ Օրբելեանի
յիշեալ
բառը մեկնում է «ի
ներքոյց
նստուածոյն կամ ի խորոց
քսակի
թամբին կամ հանդերձին»։
ՓՈԽ.֊Քրդ.
էՅբստ1<
«
ճճի ոտ տուն­
կերի վրայ ձևացած
ուռուցք»
(
հյ. գւռ.
թսւ–
փոլցք
բառի՞ց),
թրք,
գւռ. Եւդ.
՝
~––^*–՝։
էՅքէՅբ
«
խիստ
ազդեցիկ
միջոց, դարման»
Յոլշարձ.
329
(
հյ.
դեղթավւ
բառից),
յատուկ
անուն է
83
ՐՁ\՚–էՁբ
«
Պար գիւղի
գետախառ֊
նունքր» (Կարնոյ և Թորթոլմի թրք. գաւառա­
կանով, տե՛ս Բիւրակն
1898,
էջ
627)։
Ուտ.
թափան
«
ստամոքս»։
©ԹԱՓԹԱՓԻԼ
«
սիրտր բաբախել»
Մխ. բժշ.
էջ
49։
֊
Բնաձայն
բառ, կրկնուած
պարզական
թափ
ձայնից, հմմտ. գւռ.
թփթփալ, թփրո–
աալ, թ փ ր թփւ՝
ևն։ — Աճ.
ԹԱՓԽԱԼԻԼ
«
շան յատուկ
մի տեսակ պա­
կասութիւն է», մէկ անգամ
ունի Վստկ. էջ
221
«
Զգազան և գուժով ազգ շունն և զբարս
յն
և զյղորղահաջն ընտրեա, որ չլինի թափխա–
լիլ և ոտնաշարժ»։
Ալիշան Վստկ.
245
մեկնում է իբր
սրս.
թէսլիւալ
«
ա յլագունեալ և
ուռոլ֊
ցեալ ի սաստկութենէ
ջերման». (սա­
կայն այս բառր՝ որ է պրս.
Հ
)՝՝
~
Հ––
էտե
ճճ\, ԳԳ բացատրում է «զպալարն
զայն,
որ ի ջերմութենէ տենդի և յայլմէ
յայտ
լինի ի շրթան», իմա
աապ + խալ
բա­
ռերից)։
*
ԹԱՓՈԻՏ Ո
հլ. «դագաղ» Պտմ. աղէքս.
էջ
113
(
ձձ.
թաոոսո, թապաթ^.
նոյն է նաև
թաբուտ
Օրբել.
308
(
Բազում
հնարիւք ջա­
նա յր Ռուսոլդանն
այն՝ կորուսանել
զնա, եր­
բեմն դնէր իթաբուտ և ծովասոյզ
առնէր,
երբեմն տայր
յիշխանսն
սպանանել),
թա–
լ ո ւ թ
Միխ. աս.
166, 171.
Աամ. անեց.
66.
Քուչ.
94.
թապութ
Կանոն. (ըստ մի քանի
ձեռ.), Տաթև. ձմ, ճլգ. (Զմարմինս
յեկեղե–
ցին տարէք թապութով և փառօք
թաղեցէք)։
֊
Պրս,
՚ – ՛
շ » *
13
էՅե՜Ա՜է
«
դագաղ»,արաբ. ՝—՚^–>
էւեսէ,
աֆղան.
էՁ
՜
եսէ,
որոնք գալիս են ա֊
րամ.
ծէՈ՚ւճ՜՚Չ
է6եսէՁ,
երբ.
,12
Ո է6
՝
^3,
ՈՈՈ
էշետէ
«
ւսրկղ, դագաղ» բառերից, իսկ
սրանք էլ փոխառեալ են եգիպտ.
էեէ, էեյշէ,
խպտ.
է31ե6
«
արկղ»
բառից։ — Հիւբշ. 153։
Առաջին անգամ Տ\
^ Յ ւ ՚ է տ , ^6ա01–
աՏ
I I 292
դրաւ աբաբերէնից,
ինչ որ
կարելի չէ, որովհետև
հայ բառի գոր­
ծածութիւնը
հին է։ նՀԲ յն.
Օօէ^֊էՕ
«
թա­
ղել»
բայից։
Մանանդեան,
Խորենացո.
առեղծ. լուծ, էջ
110—1
գտնելով որ Ա֊
ղէքսանդրի վարքր թարգմանուած է ուշ
ժամանակ,
թափուտ
դնում է արաբ, և
ո՛չ պրս։ Հ. ն. Ակինեան
գրում է ինձ
(
նամակ
1935
մարտ
22),
թէ գտել է նա–
խակեչառուական
երկու ձեռագիր, որոնք
հաստատում են թէ Ալեքսանդրի
վարքր
Ե
դարից է։ Հետաքրքիր է իմանալ, թէ
թափուտ
բառր կա՞յ նրանց
մէջ։ Պատկ.
Ի\ձ7Շբ.
I.
9
աբաբերէնից։
*
ԹԱՓՈԻՐ քի-ա
հլ. րստ նՀԲ, բայց առանց
վկայութեան)
«
փայտէ սկուտեղ, թէվւսի» Կա­
նոն.
= Պրս.
)֊-֊՝-
էՅւնՄ
«
անօթք
քարեղէն և
խեցեղէն»։
նոյն բառր
ունի արաբ.
^յ^.ձ–
յՅւքւՄ
«
խոր ափսէ» ձևով՝
Իբն֊ի Բատուտա,
հտ. Բ. էջ
76
և Գ. էջ
425,
—
Աճ.
Այս
մեկնութիւնս տե ս Արրտ.
1911,
418
և Գաւառ, բառ.
1026
բ։
ԳԻՌ.
—
ներկայանում
է
թ
կամ
տ
(
>ղ)
Fonds A.R.A.M