ԵԿՍ.
խարհ գալ)»
( \
^ Յ 1 Ճ 6 ,
815,
ՑօւտՅշզ, 112,
1
րՅսէաՅոո, 76, Բօ1աւ՜ո$՚, 1, 675,
ՏաօԱէ–
^61116է,
ա 2 , ա Տ ֊ >
271)։
Հայերէն
ձևերից
առաջինը (ւ<\) գալիս է երկրորդական
§
2
Ձ–
ձևից, իսկ երկրորդր
(
ն\փ)՝ առաջին
ռնգայ–
նաւոր
|7
2
61
էւ–
ձևից. հրամ,
ե կ այք
ձևի մէջ
դեռ պահուած
է
^
2
3 –
արմատի
ա
ձայնը։
Կատարեալ
եկի, եկն
ևն ձևերր միավանկ լի֊
նելով՝ բոլոր դէմքերի մէջ էլ րստ
օրինի
պա֊
հել են հնխ.
6–
նախայաւելուածր
(
հմմտ.
եղի, եւլիր, եղ
ևն), որ յետոյ
միւս ժամա­
նակներին է անցել և վերջապէս արմատա­
կան է համարուել։
—
Հիւբշ. 441։
8
օթբ,
0
X3111. ՇՕւՈթ. I I I ,
39
սանս.
կ՜ՏւՏ = յն. տիձ =հյ.
եկիր,
էջ 205՝
հկն = գոթ. զ\՚Տ.ՈՂ, սանս.
§31Ո,
ո։ո
ն
= ա։
Տէրվ. Նախալ. 77
կ ա
<ցց ,
§Ձ1Ո
արմատի
հնագոյն կրճատ
կե-կ
կրկնա­
կանից հանում է հկ։–Հիւնք.
յն.
7)/.
ա
ձևից։
ԳՒՌ,— Պահւում է կատարեալի,
հրամա­
յականի և անցեալ
դերբայի մէջ. ինչ. Ախց.
Երև. Կր. Մշ. Վն.
Էկա,
Շմ.
էկա
կամ
յէկա,
յէկավ,
Ջղ.
յեկա,
Ռ.
էղա, էցո՚ւ,
Խրբ. Սեբ.
էցա,
Պլ.
էցա, էէյո՚ւ
կամ
Էղար, էղաձ, էղէր է,
Ննխ.
էցա
(
էղի՚ր, ԷգիցԷք;,
Ղրբ.
յ է ՚ կ է ,
յ է ՚ –
Կէւ՝, յ է ՚ Կ ր <եկն. յ է ՚ Կ ՛ յ է ՚ Կ
ա ծ
՛
յ է ՚ Կ
ա
ւ
ա
–
Մրղ. Սլմ.
էկամ,
Տիգ.
էղա,
\
գօ՚, Մկ.
իկր,
Հճ.
իգի, իգօ՚,
Հմշ.
էգոլշ
«
գալ»,
Ագլ. ա՛-
կիք, ա՚կալ,
Զթ–
ա
յ գ ° %
ա
յ Գ
ո
՛
«
ե՛կ,
ա֊
րի»– — ոմանք էլ
եկող
ասելու փոխարէն գոր­
ծածում են
ղ
՚
ա լ ո ղ ։ —
նոր բառեր են՝
եկ
«
խը֊
մորում»,
եկահալ, եկային, եկան, անեկ,
ցյեկ
(
ցուլի եկած).— Ատն.
ոարօվղիր
«
բա­
րով
եկիր»։
ՓՈԽ. —Ուտ.
էղալ
«
եկեալ,
եկած»։
ԵԿԱ&ՆԵԼ
«
որոշել ». ունի միայն Բառ,
ե֊
բեմ. էջ 84։
ԵԿԱՒՈՐ
«
ծղի, բազուկ», նորագիւտ
բառ,
որ մէկ անգամ գտնում եմ գործածուած Մխ.
բժշ. 69 «Ապա թէ գլխացաւութիւն
խիստ լի­
նի, զերկոլ զեկաւորսն՝ որ է ծղին՝ կապէ »։
(
Այս
մասին տե՛ս
նաև Տճձճ,
§ 190, որ
Գաղիանոսի
մօտ էլ գտնում է ծայրերի
կա­
պումով գլխացաւի
ղարմանման
եղանակը)։
1 2
^ ^ ^ ^
^
եԿԵ
ԴԿԵՂԵՑԻ
( –
ւոի ՝եաց, ֊եալ)
«
ժողովուրդ»
Բ. մնաց, օ՛. 3 (ասոլած
է հրեաների
բազ­
մութեան համար. Եկն Ցերհբովամ
և ամե­
նայն եկեղեցին
I Արայելի առ արքայ
Ռոբհ֊
վամ). «հաւատա ցեալների
հաւաքոյթ, ժո­
ղովուրդ, տաճար» ՍԳր, Կոչ. Եզն.,
«
մարդոց
ժողով» Պղատ. սոկր. Եւթիփռ., որից՝
եկե­
ղեցական
Ագաթ, Սերեր.,
եկեղեցանալ
«
հա­
ւաքուիլ,
խմբուիլ»
ՍԳր,
ե կ եղեցացացանել
«
Ժողովուրդը
մի տեղ հաւաքել»
ՍԳր, «տա
+
ճարի վերածել»
Եղիշ. յես.,
եկեղեցաշէն
«
ե֊
կեղեցին
շինող բարերարը»
Մ. Մաշտ. 156ա,
եկեղեցպան, եկեղեցեպան
Յայսմ.
նախե­
կեղեցի
Բուզ, ևն։
–3
ն.
Տ՜/.7./.7յՅլ«
«
հաւաքոյթ
ժողովուրդի,
գինւորների, յետնաբար՝ հաւատա ցեալների.
2.
հալաքատեղի,
յետնաբար՝
եկեղեցի»,
ե%%).՜Ոյւծ\Լա «Ժողովի հրաւիրել, ժողով կազ­
մել,
խորհրդակցութեան
ներկայ
լինել»,
ե1Լ^/.7յօւԱՁՀւա.0Հ
«
եկեղեցական,
կրօնաւոր»,
ծագում
է ՜/.Յ.ՃԽ «կոչել»,
Տ*–՜ՀՅ/֊80ւ
«
դուրս
կանչել» բայից, և սրա համար է որ հայերէ–
նում երբեմն թարգմանուած
է
կոչումն, կ
.1–
չաՐան։
Քրիստոնէութեան
տարածման
հետ՝
փոխառոլթեամբ
անցել է բազմաթիւ
լեզու­
ների, այսպէս՝ լտ.
6
ՇՇ16Տ13,
ֆրանս,
6
^1ւՏ6,
գոթ.
3 1
՚ 1
< 1 < 1 6 Տ յ Օ ,
իտալ.
ԸՒԱՔՏՅ,
վրաց.
ցյՏ^
եօծ
եկլեսիա,
թրք, պրս. ծ^^^ձ-Հ
1
ս11ՏՅ,
եԱ1Տ6,
չեչէն.
1
<՚Ատ,
արաբ. ծ–^.^
1
<ՅՈ1ՏՅ
(
Կամուս, թրք. թրգմ. Բ. 285) ևն,֊ բացա­
ռութիւն են կազմում գերմանական
և սլաւա­
կան լեզուներր,
որոնք
փոխ են առել յն.
«0()1
<«է0>
«
տէրունի»
բառը։
Այս բառի
ժողո֊
վրրդական
ձևը
*0
ք/1*07
գործածական
էր Դ
դարում, յունաց մօտ, «եկեղեցի»
նշանակու­
թեամբ,
բայց շուտով
ջնջուեց։
Արիոսական
գոթացոց ձեռքով այդ բառը փոխ
առնուելով
Դ դարում, դարձաւ գոթ.
*1
(
^1
՜
ւ1<0
և Ե դարից
սկսեալ
թավւանցեց
ամբողջ
Գերմանիա։
Ղրանից յա ռաջա ց ան հին ստ, գերմ.
1
<Մ11
<3,
անգլսք.
Շ1Ո06,
հբգ.
շհ ւ ո հհՅ ,
գերմ.
1
<Մ
<;հ6,
անգլ.
շ հ ս ւ ՜ շ հ
ևն։ Գերմաններից
փոխ
առին
սլաւներր, որով ձևացան
հսլ.
Շ1՜ս1<\՚,
ռուս,
ԱքթաՅՏե,
բուլգար.
շճէԿ.Օ\՚,
Շ6ւ՜Խ/3,
լեհ.
շտւ
՜
ւսօ՛^
ևն
(
ա ս § 6 , 256, 861–Ո
61
<61–, 132)։
—
Հայերէնի
մէջ բառի
–
եցի
վերջավորութիւ–
(
Fonds A.R.A.M