Թ Ա Ց
103
ԹԱԻ
56՝
«
Մինչ
զի ոչ նետ մի կտրաց
հանել ի
կապարճից
թարքաշի
իւրոյ»։
֊
Պրս.
օ^յ–^
է&ւ՚ճճՏ «կապարճ», որի
աւելի հարազատ ձևն է
Հ
^ յ – ^
էւ1՜1<ՅՏ
«
կա­
պարճ», կազմուած
յ-ձ
էՄ
«
նետ» + ^–էՏ
1
<ՅՏ
«
քաշել»։
—
Աճ.
ԹԱՑ
տե՛ս
Թանալ։
–
քԹԱԻ
(
յետնաբար
ի-ա, ու
հլ.) «թանձր,
խիտ (ծառի, անտառի համար .ասուած)» ԱԳր.
«
մազոտ, բրդոտ» Ծն. իե.
11, 23, 25.
Ոսկ.
ես. «խուլ
շնչեղ (տառ կամ ձայն),
ՏՕԱքճՇ
2
ւՏբեՇՇ».Մամբր. Երզն. և Թր. քեր. «առոգա­
նութեան մի նշան»
(
հյ. *
յն.՛) Թր. քեր.
Վրղն. սղ. որից
թաւանալ
Ագաթ. Եփր. նին.
Կոչ.
թաւարծի
(
մասնիկի
համար
հմմտ.
խաւարծի, աղածրի)
Դ. թագ. ա.
8.
թաւու­
թիւն
Ագաթ,
թաւուտ
(
վրիպակով գրուած նաև
թաւութ^
«
ծառաշատ տեղ» Բոլզ.
118.
Փարպ.
յետին են
թասողէս
Փիլ.
թաւամաղ
Դամասկ.
թաւայօն
Յայսմ.
թաւամայրի
«
անտառա­
խիտ» (նորագիւտ բառ) Յկ. կր.
93.
թաւդա­
տել
«
բռնադատել»
Հինբռ. որի հետ նոյն
Է
թօթե ա ց
«
բռնաղատեաց»
Բռ. երեմ. Էշ
122.
—
նորակերտ բառ Է
թալիշ
«
մախմուր, խա–
տիֆէ», որից
թաւշանման, թալշեայ, թաւշա­
ծաղիկ
ևն։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ.էՇԱ֊,
16
^9, էս–
«
ու­
ռիլ,
ուռչիլ, մեծնալ, խոշորնալ»
արմատից,
այս
արմատից են ծագում սանս.
էն1,
քքՀ)քրք է&տԱ,
քք)(րք
էձԱէւ «ուժեղ
լինել,
կարողանալ,
զօրել»,
(\
լ–\±–\
է ^ Յ Տ
«
ուժեղ,
կտրիճ, ուժ, զօրութիւն»,
ՀքվՀՈ
է ^ 1 Տ 1
«
ուժ»,
դքՅՀ
էնա
«
յոյժ, կարի»,
՚
Լ | էս–
^3
«
ուժեղ, արադ», զնդ.
էՅ\՛
«
զօրել, կարողա­
նալ»,
էՏւ^ճե «կարողութիւն,
ուժ»,
էՏ\քւՏ1
«
մարմնական
ուժ», պրս. Օ՝5՛
էս\քՅՈ
«
ուժ,
կարողութիւն»,
Հյ֊–~~–\շ–
էԱ\
,
ՅՈ1ՏէՅՈ
«
ուժե­
ղանալ, զօրել, կարենալ»,
–
>\շ–
էա^ՅՈՅ =
պհլ.
էսVՅՈ11Հ
«
զօրեղ, կարող» (տես հյ.
թու–
անի կյ,
յն.
էՕէօ;
«
մեծ, շատ», լտ.
«
ուռչիլ»,
էԱւ՜ՈՕք
«
ուռեցք»,
էԱ1Ոս1սՏ
«
հողի
վրայ բարձրութիւն,
թումբ»,
հսլ.
«
գիրանալ»,
է ս 1 ա
«
ճարպ», սլով.
օ է Յ \ ՚ ւ է ւ
«
ու­
ժեղացնել», չեխ.
օէՅ\՚ւէւ Տ6
«
ուժ ստանալ,
կազդոլրոլիլ»,
սերբ. \օ\
«
պարարտութիւն»,
լիթ.
էսեէւ
«
գիրանալ»
,13
Ա1\ՅՏ
«
ճարպի կտոր»,
էՅԱՃ37
«
ճարպ»,
է\Ոոէ1
«
ուռչիլ»,
էճ13Տ
«
այն­
քան շատ», հպրոլս.
էս13Ո
«
շատ»,
իռլ.
160
«
ուժ», հիսլ.
բօ11ք
«
ծառ», կիմր.
է\\՚ք
«
ուժ,
զօրութիւն, աճում»,
է^՚քս
«
աճիլ» և բազմա­
թիւ
ՈԼ
բիշ
ձևեր։ Այստեղ են պատկանում
մինչև անգամ «ազգ, ժողովուրգ, երկիր» նր֊
շանակող բառեր.
ինչ. հիռլ.
էՍՅէհ,
լեթթ.
էՅԱէՅ,
գոթ. Կ)\ճձՅւ, օսկ.
էօսէօ,
ումբր.
էօէՅւՈ,
կիմր.
էսձ,
հպրուս.
էՅԱէՕ,
հբգ.
ճւՕԼՅ,
և վեր­
ջապէս նբգ.
ժ6Աէտշհ
«
գերմանացի», (տե ս
Ա Յ 1 Ճ 6 797, Ց օ ւ Տ Յ Շ գ 945, 1Հ1ս§6 93, 7ՐՅԱէ–
Ո13ՈՈ 331, Ւ ւ օ ա § 401,
ԸժճՕՀպ
1, 706,
Ըքոօսէ–^6ւ116է 1 0 2 1 ) ։ – « * .
ՆՀԲ լծ. թրք.
թավլը և թիւյլիլ
«
մա­
զոտ», Մորթման
24, 80
ևն թրք.
թիւյ
«
մազ» բառի հետ ցեղակից։
Հիւնք.
աղածրի
բառից
հանում է
թաւարծի,
սրանից էլ համառօտուած
թաւ։
Բ6էէ6ւ -
Տ6Ո,
Հայ.
ղր. լեզ.
48
հանում է
թանձր
բառից, իբր թէ
նձ
կորուսմամբ դար­
ձել է
ն
և այս էլ յետոյ
եղել է
ս
Բ6ւ6քՏ–
Տ0Ո 1(2
47, 249
հյ.
թուփ,
լտ.
էսքք,
յն.
էէ
)
Փ7),
անդսք.
1
՚ )
ս ք
բառերի հետ
հնխ.
էս, է6Ա
արմատից, որ կարծես թէ տար­
բեր է դնում վերի
էս
արմատից։
ԳԻՌ. — Ագլ.
թ° Վ
«
թաւ», Ղրբ՛
թավ
«
մեծ,
խոշոր»
(
օր.
թալ թալ
հուն). — նոյն են նաև
Ալշ. Բլ. Մ կ. Մ շ. Շտ. Աս. Վն. «ձմեռր այծե­
րին իբրև կեր տալու համար անտառի թփե­
րից կտրուած տերևներ», (անշուշտ
անցնե­
լով
թաւուտ
գաղափարից)։
*
ԹԱԻ, ու
հլ. «եբրայական
այբուբենի վեր­
ջին տառը
(
Ո ) ,
որ իբրև խաչի նշան է առ­
նուած» Եզեկ, թ. 6. Մխ. ապար.
֊
Եբր.
171
էՅՍ
«
նոյն գրի անոլնր»,
բայց
նաև «նշան,
նշան հաստատութեան»,
մեր
բառր ծագում է յն.
&*0
ձևից
(
ՏօթՈՕշԽտ,
570
ա),
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ։
ԹԱԻԱԷ
«
դլորիլր, տապալում» Ոսկ. յհ. ա.
2.
«
մի կողմ ընկած, թաւալոլած»
Փիլ.
լին.
Լաստ, որից
աո ի թաւալ
«
շեղ,
զառիվայր»
Խոր.
թաւալիլ
ԱԳր. Ագաթ,
թալալանիլ
Եվւր.
թգ.
403,
թաւալեցուցանել
ԱԳր.
թաւալագլոր
Նալոմ. գ.
3.
(
որ և դրոած է
բաալգլոր,
Fonds A.R.A.M