ԹԱՇ
154
ԹԱՌ
ասւում է նաև
թաՐշինակ
ձին բռ. Մխ. ա֊
սքար. (որ ՍՀԲ համարում է ռամիկ ձև), ար֊
ղի գրականում րնդունուած է միայն
թ
ա
շ կ ի ~
նակ
ձևր և նշանակում է «քիթ սրբելու
շոր»
Ղարաբաղում
զան ա ղանւո ւմ է
ձեռքի թաշկի­
նակ
(
քիթ սրբելու համար) և
գլխի թաշկինակ
(
Թիֆլիսի տարազով կանանց
գլխին կապե­
լու համար), վերջինիս հետ հմմտ. «Թաշկի­
նակաւն
զոր րնդ
գլուխն իւր էր ածեալ».
/•
ուղ.
225։
Հներից Յայսմ. օղ.
16
համարում է ա֊
սորի բառ. «Հայք դաստառակ
ասեն,
յոյնք
մանդիլ,
ասորիք
թաշկինակ և
հրեայք
վարշամա կ»,–ՀՀԲ
շինում է
"
թաշկէն
ձևր, որի նուազականն է ղր–
նում
թաշկինակ։
ԳԴ պրս. ՝ճ\>
ՃՁ2Յ
1
Տ,
ճ 1ճ
3
1
<
«
թաշկինակ»
բառի
հետ։
նոյնր
նաև ՆՀԲ և Հիւնք,
֊
ա
\
Խ
^ շ ա
10,
354
հնխ.
է31"Տ
արմատից
(
հմմտ. սանս.
էՁ1՜Հ
«
չորանալ»,
էՅքՏՅ^ՅՈ՜Ո
«
չորացնել»,
յն.
16030
ԼԼՕԱ
«
չորանալ»,
լտ.
էօէ՜ւ՚ՏՕի
շինում ՛է հպրս.
*
է31՜Տ11<ՅաՁ
«
չորացու­
ցիչ», որ պիտի տար պհլ,
*
էՅՏւ1(6Ո31\
ե
սրանից էլ հյ.
թաշկինակ։
Հիւբշ–
512
անհաւանական է համարում։
ԹԱՇՏ
տես Դաշտ
(
խազր)։
•
ԹԱՉԵԼ
«
շուտ շուտ թութակի
նման ար­
տասանել»
(
աղօթքի
համար առուած) Մծբ.
ուրիշ վկայութիւն
չկայ։
նոյն արմատին են
պատկանում նաև՝
թ ա 6 յ ե |
«
նոր
արթնացած
ժամանակ
յօրանջելիս
զանազան
ձայներ
հանել» Ոսկ, ա, տիմ, ժգ. Եփր. խր. էջ
225.
թառաչ
«
հառաչանք, ախ քաշելր»
էմբ. սղ.
որից
թառաչել
«
հեծել»
Բրս. մրկ.
372.
էմբ.
սղ.
թառաչումն
նար. էջ
245.
նիւս. երգ.
թա­
ռաչանք
Լմբ. սղ.
թա ռ անչ
«
ողբումն, հառա­
չանք» նար. էջ
53, 75.
Լմբ.
սղ.
թառանչել
«
հառաչել, ախ քաշել» Աեբեր.
196.
Մաշկ,
«
յօրանջելու
ժամանակ ախ քաշել» Ոսկ. ա.
տիմ. ժդ. «զկռտալ»
Մանդ. Կանոն, էջ
49.
թառանչանք
Լմբ. սղ.
թառանչա կ այ
Ուռ՞.
343,
= Բոլորն էլ բնաձայն բառեր են և կազ­
մուած են
թ
պարզ ձայնից, IX սաստկակա­
նով և
ն, չ
ածանցիչներով։—Աճ.
Հիւնք. հանում է
կառաչ
բառից։
Վերի
ձևով մեկնեց Աճառ. ՀԱ
1899, 203 — 4–
I
ԹԱՊՐԻԹ.
մէկ անզամ
ունի
Կանոն.
«
Առեալ դնի ի դրճի, այլ և կապեն
ի բա­
զուկս և ի պարանոցս մանկանց». այս հա­
տուածի
ի ւլրնի
բառի տեղ ուրիշ ձեռագրեր
ունին
ի թասլութ։
Բառս չունի նՀԲ առանձին,
բայց յիշում է
դրին
բառի տակ և ասում է գրչի
համար
«
զի թերևս
րնթեռնոյր ի գարգճի».
(
այսինքն
թէ
ի դրնի
բառր
ի ոարգհի
էր կար­
գում )։ Արանից հետևում է, որ նՀԲ
թապոլթ
բառը հասկանում էր «զաղաղ»։ ՋՈ դնելով
օ-թապութ
տե՛ս դրիճ» և
որին
բառն էլ մեկնե­
լով «տուփ
բժժանաց»,
ուրեմն
թասլուա
հասկանում է «տուփ բժժանաց»։ ԱԲ էլ
թա–
պոեթ
և
ւլրին
միացնում է և որովհետև
որին
մեկնում է «կծիկ հմայական»,
ուստի այս­
պէս է հասկանում նաև
թապութ
բառր։ Ախալ
են
թասլութ
բառին տրուած այս երկու
նշա֊
նակութիւնները
(«
տուփ
բժժանաց» և «կծիկ
հմայական»), ևպէտք է ընդունիլ
միայն
թա–
սւութ
«
դագաղ», — Բացատրութիւնը տե ս
թա­
փուտ։ յ
+ ԹԱՌ
(
դրուած նաևդառ) «հալի կամ
թռչունների թառելու,
հանգչելու,
ինչպէս և
պտուղ կախելու
յատուկ
ձող» Վստկ,
132,
134.
որից
թառիլ
«
թռչունների կամ հալերի
մի տեղ իջնել կանգնելը», այս ձևը հին մա­
տենագրութեան
մէջ աւանդուած չէ և գտնւում
է միայն
ներկայ
գրականում և գաւառւս–
կաններում։ Կայ նաև միջ. հյ. գրականու­
թեան մէջ՝ րստ նորայր, Բառ. ֆր,
171
բ,
այսպէս նաև
1757
թոլի մէկ յիշատակարա–
նում (հրտր. Դիւան, հտ. Ժ,
196
)։
Դալառա֊
կանների մէջ կան նաևհետևեալ բառերը և
դարձուածները,
թառ լինել
«
թառիլ.
2.
մար֊
գոց մի բարձր տեղ ելնել
նստելր»,
թա ռ
տալ
«
բարձր տեղից կախել.
2.
աչքր վրան
յառել»,
թառահան լինել
«
թառից ցած իջնել»,
թաոեւլնել
«
մի բարձր տեղից ցած րնկնել»,
թա ո ե լյայն
«
մի բարձր տեղ հաստատուած
հաւանոց»,
թառ–թառ
«
վեր բարձրացած կա֊
մարաձև
(
յօնքեր)»,
թաոիկ
«
փոքր
թառ»։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝
հնխ. էճ՚ւՏ կամ
լԳտ–
ար­
մատից,
հմմտ.
յն.
էՅՕՅն;. 13ք,00Հ
«
վրան
բան
փռելով չորացնելու կազմած»,
101
X3101.
11031».
«
պտուղ, թուզ, պանիր ևն
չորացնե֊
Fonds A.R.A.M