ԹԱՆ
153
ԹԱՇ
«
զօրեղագոյն»,
էՅՈս1ՏւՅ–
«
ամ են ա զօրեղ»,
լիթ.
1
ՁՈ1աՏ
«
թանձր,
խիտ,
2.
յաճախ»,
գոթ,
քջլ
-
ֆշւհշւՈ,
գերմ. քշձճԽո
«
աճիլ,
զարգանալ», մբգ, Ճ1եէշ, գերմ.
ձւշհէ (
<*էօ
.
Ր–
1
<էՕ–
ձևից)
«
թանձր,
խիտ»
անգլ.
էւ
^հէ
«
պինդ, հաստատուն,
սերտ»,
իոլ,
էշշհէ
«
մածեալ,
թանձրացած»,
Շ0–էշՇ1Ո1
«
մած֊
նուլ», հհիւս, փ՚ՎԿ «խիտ»
ևն
(1
քՅԱէ1ՈՅՈՈ
313,
1
Լ\Ա§Շ
94,
Բ
()
Ա
()1
Ո\/
1, 725, 727)։
Այս
բառերր երևան
են հանում
հնխ,
էՈ&նւ–,
որ
հայերէնի
մէջ պիտի տար
թանզր.
իսկ
մեր
թանձր
բառը ծագում է հնխ,
է
՚
Ո
^՚ՈԱ–
ձևից։ —
Հիւբշ.
448։
Բ6161-1Ո. 62
լծ. հյ.
օանր։
Պատկ.
Ն\ՅՇմ1ՇյԼ. էջ
42
լտ.
ԺշՈՏԱՏ
«
խիտ»
բա֊
ռի հետ։ Ուղիղ մեկնութիւնր տուաւ
նախ
ա
\\&
Լ
Տ ա ճ Ա ՛ 42,
էջ
252՝
համեմատե֊
լով զնդ.
էՅՈ€15էՁ
ձևի հետ։
Նոյնր
նաև
յ
՜
ԱտէԼ
26
Ոճտբ.
131
և Հիւբշ. 1
\2
23, 29։
Տ ս ց ց 6 1<2 32
(1893),
69
մերժում է
այս մեկնութիւնր՝
թ
և
ձ
ձայների
ան~
յարմարութեան
պատճառաւ։
Հիւնք. լտ.
(
ԽՈՏԱՏ
ձևից։
83
ւէհ0101Ո36
8 8
17
(1891),
էջ
92
թանձր
մերժում
է կցել
լիթ.
13
ո1<ԱՏ
բառին, և միացնում
է զնդ.
էՅճւ՜ՈՕ
բառին։
(
Նոր քննութեան ց համա­
ձայն լիթ.
է Ձո ե ս Տ
և զնդ.
13
X1113–
նոյն
են. տե՛ս
1
քՅԱէ1ՈՅՈՈ
313)։
Մառ,
ք թ Յ « .
յ բ . Յթ » .
ՈՅ. էջ
32
հայերէն բառի հին
ձևր համարում է
*
թանր,
ուր յետոյ
ներ֊
մուծուելով
ձ՝
եղել է
թանձՐւ
Տշեշքէք–
Խաւէշ
8 8 28, 307
և
29, 18
հսլ.
է621էս
«
ծանր»,
հիս
լ, փԱՈ^
«
ծանր»,
հիռլ. ՚ձՏւ՜
1
Ո§6Ո
«
հաստատ, պինդ» բառերի հետ՝
հնխ. էՅոքկս–
ձևից։
ԳԻՌ.~Ալշ. Գոր. Երև. Ղրբ. Մկ. Մշ. Ոզմ.
Ջղ.
Վն.
թ ա ՚նձր ր ,
Ախց.
Կր.
թանծրր,
Տիգ.
թա՚նձրււ,
Ննխ, (գիւղերում)
թ ա ՚նձր ո , թան–
դրո
«
հաստ»,
Ագլ.
թո՚ւնձրր,
Հմշ.
թօնձրր
«
հաստ, կոպիտ», Զթ–
թօ՛նձրր, թոնձրր,
Սչ.
դ ՚ ր ա ՚ նձը ,
Աեբ.
թարզր,
Խրբ, Ռ.
թարզ,
Ակն,
թօրզ, թօրզր,
Ասլ.
թԷ՝օրզր,
Պլ. (միայն հևե­
րի մօտ)
թարզր,
Հճ,
թօր։
֊
ք ԹԱՆՉ, ի
հլ.
«
փորհարութիւն,
փորհա­
րինք» Օր. իր.
27.
Գծ. իր.
8.
Եփր. թգ.
365.
որից
թանչակալ
Եւս. քր. բ.
37.
Անան. ժմնկ.
26,
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ.
ւՅ–Ո
«
հալիլ,
լուծ­
ուիլ» արմատից՝
չ
մասնիկով, աւելի ընդար­
ձակ տե՛ս
թանալ։ —
Աճ.
ՆՀԲ լծ. թրք.
սաննր
«
խիթք»։
Հիւնք.
պրս.
զէննէ,
թրք.
սաննր
«
խիթք»։
Վերի
ձևով մեկնեց Աճառ.
/
ՈՏՆ
20,
161,
Թիրեաքեան,
Արիահայ
բռ.
166
պրս.
֊֊
Հ֊Հձձ
էՅՈյւճՅՈ
«
շաղուել,
գալարել,
վւաթաթել»։
©ԹԱՆՉԵԼ
«
յօրանջելիս
զանազան
ձայներ
հանել» Ոսկ. եփր։
֊
Բնաձայն
բառ՝ պարզական
թ
արմա­
տից,
աւելի րնդարձակ
տե ս
թաչել։ —
Աճ.
ԳԻՌ. — Ղրբ–
թ
ա 1
՚
չ ր լ >
1*
նչԷլ
«
հևալ»,
նոր
բառեր են՝
թանչիկ գայ
Գվ.,
թանչոց
տայ
Ղրբ–,
թանչին տալ
Ղրբ– Ջղ–,
թանչոց ընկնել
Ղրբ– «ուժասպառ
հևալ (յո դն ութիւն ի ց,
շուն֊
չր կտրելուց
ևն)»,
կրկնականն
Է
թնչթնչել
Ղրբ՛
*
ԹԱՆՍՈԻԽ
«
չնաշխարհիկ, մեծագին»,
նո֊
րագիւտ
բառ,
որ գտնամ
եմ գործածուած
Վրդն. առ.
311։
= Պրս.
ԷՀ+֊֊Լ)
ւՅՈՏԱՃ
«
նշանակէ
զայն­
պիսի իր, որ իցէ յոյժ սակաւագիւտ
և ան­
նման, և կարի պատուական
և անհանգէտ»,
արաբացած
ձևն է
յ ^ - ^ - Օ էՁՈՏԱգ.
տե՛ս և
թէնսուխ։ —
Աճ.
ւ^սւնրիՏյ ո
հլ. «մի տեսակ
չորթանա­
պուր, տճկ. թարխանա».
ունի միայն
Փբ.
աւանդուած
չէ հին մատենագրութեան
մէջ.
շինուած
է նոր հեղինակների
ձեռքով՝
թա(ւ
«
մածնաթան»
բառից։
ԹԱՆՑ
տե ս Անս,
*
ԹԱՇԱՆՈԻՃ
«
ջղաձգութիւն».
միջին
հյ.
բժշկական
բառ, ինչպէս
ունի Մխ. բժշ. 12 և
142
«
Իւր երակն
ի թաշանուճի
նման
լինի.
Ջղերոյն
յիրար գալն և
թաշանիշն
(
կարդա՛
թաշանիջ)
և
ս քթ ա լն » ։
֊
Արաբ.
յ լ ^ ձ
էՅՏՅՈՈԱյ
«
ջղաձգու­
թիւն»։—
Ուղիղ
մեկնեց
ՏշւճտԼ
հրտր, Մխ,
հեր. §
63,
ԹԱՇԿԻՆԱԿ, ի-ա
հլ. «քրտինքր
սրբելու
շոր» Գծ. ժթ.
12.
Կոչ.
389. 412.
էմբ. ստիս,.
Fonds A.R.A.M