ԹԱՆ
150
ԹԱՆ
պրս.
ւՅՈս1<,
էսոսե
«
անօսր, բարակ»
բառից (=սանս.
7
քյ՜ ւՅՈԱ, <ք7ք^7 է ՁՈ Ս ե յ ,
յն.
էաօ,
ՀՂ
՝)
օ.օԼ.
լտ.
էշոատ, ^ / " ՚ ՛ (1սոո,
ռուս,
«
բարակ,
նուրբ»)։
Պարսկերէ֊
նից են փոխառեալ նաև թրք.
–՝
ձ–Հ*
լ6Ո61<6,
արևել. թրք.֊~Տ֊ձ––
է6Ո6է–6
(
րստ
Բ.
ձշ
<2օԱ
.
է.
Օւշէ. էսո<–օո6ոէ31),
էսոս1
<3
(
րստ
Ա.
8.
Տ հ Յ ^ , ճ Տ և շ է շհ) ,
չաղաթ.
էՏ–
Ո6ե6 ( > ս ա Հ
/
ՅէՈեՇՈ/, ձ
3
^
3
^
3
՛
8 0
՛
1 6
Տ բ
-
ՅԸՈ –
տէսւ116Ո),
իսկ թուրքերէնի
միջոցով
քրղ.
–
ձ֊ձ–
է&Ոս1<6,
13
Ո61<3,
նյն.
ՀձէՏ&Հ, ալբան.
է6–
Ո6Շ6, ս./ւք, ԼՇՈՇՇ
՚
Շէ,
ւՅՈՕՇ
՚
Յ, էտՈ6Շ
՚6, «
աւ/.
էաւ1
<6
«
թիթձղ» ևն։
Ուղիղ մեկնեց
ՆՀԲ։
֊
ք ԹԱՆԱԼ
(
կտր.
թացի,
հրմ.
թա՚ց^)
«
թրջել»
ՍԳր. Ոսկ. Եփես, որից
թանուիլ
«
թրջուիլ»
Վստկ.
20, 213.
թաց
Մեկն. ղևտ. Կանոն.
թացանալ
Կանոն,
թացութիւն
Նար.
թացա–
ցանել
Մամիկ,
անթաց
Խոր. հռիփ. Լմբ.
սղ.
Յս. որդի. Նիւս,
ա ոո ա սոլաթաց
«
արցուն֊
քով թրջուած»
(
նորագիւտ բառ) Պարուկա՛
նոն շար. էջ
164.
նոյն արմատին
են պատ֊
կանում նաև
թան
«
ապուր» (տե՛ս այս բա֊
որ),
թան",
«
փորհարութիւն»
(
տե՛ս այս
բառը),
թօն ի
հլ, «տեղատարափ
անձրև»
Փիլ.
յովն.
580.
Պիտ.
թօնընկէցք
Վեցօր.
124
= Շիր.
հրտր, Պատկ, էջ
57,
թօնուտ
«
անձրևոթ»
Փիիլ,
լին.
12
(
գալիս է պա
ր զա ֊
կան
*
թա
արմատից՝
–
օն
մասնիկով,
այս֊
պէս՝
*
թ ա ա ւն>թ ա ւն>թօն ,
հմմտ
.
ձօն
բառր)։
֊֊–
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ.
էՅ–
«
հալիլ,
լու֊
ծոլիլ» արմատից, որ միւս
լեզուների մէջ
երևան է դաւիս
էՅՍ, 1
31,
էսէ,
ինչպէս նաև
եհ,
ճ աճականներով աճած
էտեհ,
ՀճԿ ձևերով,
հմմտ. սանս.
էՕ^ՅՈ1
«
ջուր», օսս.
է113)՚ԱՈ
«
հալիլ»,
յն. 1՝կ՝ձԼ0, դոր.
ա
*
ա
«
հալիլ»,
105
էՏք
)6
<;
«
կակուղ,
հալուկ», լատ,
էՅեշՕ
«
հա֊
լել»,
էՅեշՏՇՕ
«
հալիլ, լուծուիլ»,
ւՅեսա
«
ա–
պականեալ
արիւն, թոյն»,
էտեշտ
«
թարախ»,
հսլ.
էՅյ՚գ,
էՅյ
՚
Յէւ
«
հալիլ»,
է31է–
«
հալած, հե֊
ղուկ»,
է|ՈՅ
«
ցեխ», ռուս.
1
ՁՏ1ե
«
հալիլ, լու­
ծուիլ» ,
1 « 9 3
•«
ցեխ»,
հբգ.
ճօւ աշո , ճշս՚սո,
(
ՅՕՅՈ
«
հալիլ,
լկիլ»,
հիոլ.
1
.3111,
հհիւս.
03
«
ձիւԼր հալուած դետին», հիսլ.
Տք՚Հյ
՚
Ձ
«
հա­
լիլ», անգսք.
8
Յ \ \ ^ Յ Ո
«
հալիլ սկսիլ»,
6՚
ՅՈ
«
թաց, խոնաւ, ջրալի»,
01
ՈՅՈ
«
խոնաւա­
նալ»,
0
^3611311
«
ոռոգել»,
6
^111311
«
կակ֊
զիլ, փափկիլ»
(
Ա ՚ ՚ Յ 1 ( 1 6
759, 8
օւտՅ(պ 965,
970, 1
քՅսեւ13ՈՈ 312, 323,
ԲՕԽՄՈ
՛՝/ 1, 701,
Տ ք Ո օ ծ ա ա ա
968)։
Հայերէնի
մէջ նոյն
արմատր երևան է դալիս նաև \ՏւՀ\–ձևով, ո֊
րից յառաջացած
են
թան և թանչ,
առաջինի
համար ձևի կողմից
հմմտ. հսաքսոն.
ԱՅՈ
«
խոնաւ, թաց, ջրոտ», երկրորդի համար ի ֊
մաստի
կողմից
հմմտ. յն, Հ՚-Ւ-ՆՀ «թանչ,
վ։ որլոլծութիւն»,
կիմր,
՛
է
Ձ
1
,1
«
կղկղանք», բը֊
րըտ.
էշԱ
«
աղբ», հսլ,
էւՈՅ
«
ցեխ»։
ՆՀԲ լծ. լտ,
է1Ո՚§0
«
թրջել,
ներկել»։
ՇՅՈ ա Լ Տէ.
&
կտ.
78
օսս.
(
Խո
«
ջուր,
դետ», զնդ.
ճճՈԱ
«
գետ»։ Տէրվ. Նախալ,
45
թանալ
և
ընթանալ
դնում է
էտհ
«
րն֊
թանալ, թանալ» արմատի
պարզական
էՅ–
ձևից. հմմտ. յն.
ՀՀԼՀՀՀ
«
ընթացիկ,
արագ»,
է^1.Տ^V. 17յ«31՝;
«
հոսիլ»։
Հիւնք.
թանաք
բառից։
Ուղիղ
մեկնութիւնր
տուաւ
1
ՈՏԼ 9, 154։
Վերջին ան­
գամ վերի ձևով Աճառ.
ւ\\ՏԼ 20, 160,
Թիրեաքեան,
Արիահայ բռ,
167
պրս,
0)1»
է323
«
թարմ» բառից է հանում։
ԳԻՌ.–֊Ալշ, Ախց. Երև. Կր. Հմշ.
Մշ.
Մրղ.
Խրբ. Պլ. Ննխ.
Ղրբ.
Ոզմ. Ռ. Սեր. Սլմ. Սչ.
Վն. Տփ.
թաց,
Ասլ.
թաց, թաս,
Տիզ.
թաց,
Զթ.
թօց, թոց,
Հճ.
թօց,
որից էլ Վն.
թացել
«
թրջել», Տփ.
թացվիլ
«
թրջուիլ», նոր ր՚սոեր
են
թացան, թացանսաւն, թացիկ, թացկնկ,
բացոսփլ, թ ա ց մ ա ն ա լ ։ ֊ ֊
Կ ե ր և ի թէ այստեղ է
ս/ատկանում նաև դւռ.
թէն
«
խոնաւութիւն,
թացութիւն»
Բբ. Մն, Բլ. Կ. որից
թէն աոնել
Բբ. «ցօղոտ խոտեր շատ ուտելուց անասուն­
ների հիւանդանալր»,
թէն իջնել
Կ. «կանաչ
խոտերի
վրայ ցօղ նստելը»,
թենոսւ
Բբ,
«
խոնաւ»,
թենոտիլ
Բբ.
«
խոնավութիւնից
թրջուիլ»,
թենոիլ
Բլ, «խոնաւութիւն ստա­
նալ»,
թենոոլկ
Բլ, «խոնաւացած»,
թէնոլ–
թիւն
Բլ, «խոնաւութիւն,
թացութիւն», աւե­
լի հնից ունինք
տէն
և
թէն
ձևով. «Ցօղ է հա­
սարակ շաղն, որ
տէն
ևս ասի» էֆիմ. էջ
237.
«
Ձմեռն էր և
թէն,յ
(
յիշատակարան
1473
թուից, տե՛ս Տաշեան, Ցուց, էջ
448
բ)։ Եթէ
Fonds A.R.A.M