ԹԱՍ՛
149
ԹԱՆ
ամբողջ
բեռն
գրաստու»։
Հացունի,
Պատմ, տարազի
147
թամբ-ոատ-եակ,
((
թամբից կամ ազգերառ վրայ կտրուած՝
շատ
կարճ
հ ան գերձ))
։
ԹԱՄԲ Ո ԻԼ
տե՛ս
Թմբուլ,
*
ԹԱՄՈԻԶ
«
մի տեսակ
ծաղիկ
է.
3
(
Յօո1տ.
տէմի զիւհրէ». նորերից յարմարեալ բառ է.
հմմտ. 3ակոբեան, Արևելք 1890 ապր
Ո
2՝/.
֊
Երր.
էՀՁՈ
7
Ձ1ՈւՈԱ2
«
ասորական և
փիւնիկեան աստուածութիւն»,
որ
համասլա֊
տա սխ անում էր յն. ւ\ճօաՏ–ին. և րստ որում
նոյն ծաղիկր կոչուել է
Ձ(յՕՈւՏ,
մերոնք էլ ա֊
նուանել են
թամուզ։ —
Աճ.
ԹԱՄՊԱՐ
«
քառակուսի
վերնահանդերձ առ
հինսն,
ՈԸաԱւՈյ).
ունի միայն Քաջունի, հա.
Բ.
519
և Գ.
76,
ԹԱՅԼ
«
մի տեսակ
բոյս է» Գաղիան. Բժշ.
րստ ՀԲուս. § 764 «լտ.
Յ ւ Ո թ Խ ճ , թ6Տ ՁՈՏ6Ո-
ՈԱՏ
կամ փրփրեմ, հոռոմ սպանախ», րստ
Նորայր, Բառ. ֆր. 91 (տե ս անդ նաև բառիս
վկայութիւններր)
«
ֆրանս, ՃՀ՝(ՕՇ\\&», րստ Տի֊
րաց.
Օ օ ո է ւ ւ ե ս է Օ § 105
«
լտ.
Յ է Ո ն Խ ճ ՈՅՏ13-
էաո
Լ»։
Բ Ձ է ա ե Ձ Ո ^
ՀԱ 1908,
246
լտ.
1
Ձ
11
Յ
«
ցուպ», հսլ.
լ Ձ Ա յՅ
«
դալար ոստ» ևն։
ԹԱՅՐԱԹՈՏ
«
ազգական, խնամի»
Ոսկ. մ.
բ. 10. Եփր. թու. էջ 241. գրուած նաև
թարա–
թոա
Վեցօր. ե. 85։
Եազրճեան, Արևելք
1884
հոկտ. 17
ասում է թէ կապ
չունի սանս,
ղադր
«
հաստող,
նեցուկ, տան
գլխաւորր,
հայր» բառի հետ,
այլ ծագում է սանս.
դադրա
«
այղր, անդր»,
դաղրսւդեա՛
«
նա
որ անդ է, մերձակայ»
ձևից։
Հիւնք. յն.
էՏ՚0էէ(օ8է^
«
զարմանալի,
սքանչելի»:
+ ԹԱՆ (ի
հլ. րստ ՆՀԲ, թէև առանց վկա֊
յոլթեան) «ապուր»
ՍԳր. Ոսկ. մ. գ. 17. որից
րանիկ
«
խղճուկ
ապուր» Եփր.
պհ. Մ անգ.
՝
ՀրՔ՛ ՚-ց– Ա՛ 214.
թանեփեաց
Վրդն, պտմ.
շիկաթան
Ծն. իե. 30.
ոսպնաթան
Վրք. հց.
ճ ա ռըն տ. էմբ. իմ.
իյաոնաթան
Բռ. ստեփ.
/
եհ. նաև
թանահա՞տ
«
թանից կտրուած, թան
չուտող)) Եփր. պհ, Մ անդ. Օրբ. գաւառական֊
ների մէջ
թան
նշանակում է «կաթի
մնացոր֊
գր կարագր հանելուց յետոյ» և այս
իմաս֊
արն են ցոյց տալիս
հնից՝
թանոտ
«
բերանր
թանով կեղտոտած»
էծ. կոչ.
չորթան
(
չոնի
ԱԲ) Տաթև. ձմ. կգ. և թերևս
թանահատ։
֊
Բնիկ
հայ բառ. ծագում է
*
թա
<Հհն/ս.
էտ
«
հալիլ,
լուծուիլ» արմատից,
որից նաև
թանալ
«
թրջել», րստ այսմ
թան
նշանակում
է բուն «թաց ուտելիք», հմմտ, գւռ.
թացան
«
րնդհանոլր
անուն կաթնեղէն
բաների, ինչ.
սեր, մածուն, կարագ, թան ևն. 2. հացի
հետ
ուտելու որևէ մի բան, խաթրխ»։
Աւելի րն­
դարձակ տես
թանայ։ —
Աճ,
Ուղիղ մեկնեց նախ ՆՀԲ, յետոյ
Տէր֊
վիշ. Նախալ. 45 և 128, որոնք
միացրին
թանայ
բառին։
1
<31՜օ11(16Տ,
1՝՝1.10՚3.
31)–
ք*0.
99
կապադովկ.
է շլո 1
«
մածնաթան»,
յն.
Մ7
)
Օ
&0
էէ, &71
^Ա>,
սանս
ձե՚ձ)/֊տ\\,
հբգ՛
ՃՅճհւ
«
մածուն»,
պրս.
ճս՜ք
«
մած­
նաթան»
բառերի
հետ։ Վերի
մեկնու՛
թիւնր տուաւ Աճ առ.
յ
^ Տ Լ
20, 161։
ԳԻՌ.–Ա,շ. Ախց. Արբ.
Գոր. Երև. Խն.
Խտջ. Խրբ. Կյ. Կս. Ղրբ՛ Մկ. Մշ. Մրղ. Կր.
Ննխ. Շմ. Պր. Աեբ. Ալմ. Վն. Տփ.
թան,
Ասլ.
թան, թա,
Տիգ՛
թան,
Հճ. Հմշ.
թօն,
բոլորն
էլ «կաթի կամ մածնի
թան»
նշանակու֊
թեամբ. իսկ
Ակն. Ոզմ.
թան
«
ապուր», Ջզ՛
յ<>ան
և Ագլ.
թուն
«
մածուն»։
Նոր բառեր են
յյանաբանչար, թանագող, թանաթաթախ,
յյանաթթու, թանայի, թանապուր, թանաջուր,
լյանխիւս, թանխաշ, թանէշք
կամ
թանիչք,
թսւնքաշ, բազկթան, մա ծնաթան
ևն։
ՓՈԽ. — Կապադովկ.
ւՅՈ1
«
մածնաթան»
(
Ի^Ձւ՜օԱճշտ
անդ), լագ.
թանի
«
մածնաթան»,
քվաթանա
«
թան
շինելու
աման»,
քրդ.
Օ
՚ ՜
^ յ – " ^ ՜
ՇՕւ՜էՁՈ
«
քրդական
կակուղ
պանիր»
(.)
րստ
յ՜Ատէւ, Օւշէ. ՒՀսւ-ճշ,
էջ 133,
—
էնկիլ֊
րիի թրքախօս
հայոց
բարբառով
ՕՕքէՇՈ
«
չորթան»
(
Բիւր. 1898, 865), Սղերզի արա֊
բախօս
քրիստոնէից
բարբառով
Տւ՜էՁՈ
«
չորթան»
(
Բիւր. 1899, էջ 116), թրք. գւռ.
Հչ»Հ֊*»Հ
;
բՁտեսէշՈ
«
բազկթան,
բազուկով
խառն թանապուր»
(
Յուշարձան
329
ա)։
*
ԹԱՆԱԳ
(
րստ
ՆՀԲ
ի
հլ. թէև առանց վկա­
յութեան
) «
երկաթի
ան ա գա պա տ
թիթեղ»
Լմբ. ժող. է. ուրիշ վկայութիւն
չկայ։
= Պրս.
*.
Տ֊~– է Ձ Ո Յ § 3
«
երկաթի կամ պղնձի
բարակ
թիթեղ», (նշանակում է նաև «տա֊
վլակ ու բարակ
անխմոր հաց»), ծագում է
Fonds A.R.A.M