142
ԹԱԿ
1
ՅԱ1ՕՄ,
որ ունի սոյն երկու
նշանակութիւ­
ները։
՜
Բնիկ
Հայ բառ՝
հնխ.
է6^–
արմատից,
հմտ, լտ,
էւ§ՈԱ1Ո
«
շինութեան փայտ, գերան»,
նոյն արմատի հնխ. Տէ&§,
տէօ§
ձևերից են
ձագում հբգ.
Տ է շ հհ օ ,
մբգ. տէ&օԽ «կոպալ,
գաւազան, ցից»,
Հի
ս
ի
Տէւ31
<1
«
ցից, ձող»,
Տէ131<3
«
զարնել, հրել» (հմմտ. գւռ.
թակել),
հշվԷգ-ՏէՏւճւ «ձող», լեթթ.տէշ§ճ,
տէ6§Տ
«
փայտ,
ձող», անգսք.
տէՅՇՅ
«
ցից», ռուս.
Շ ւ օ
^ Յ թ ե
«
ձող», նսլով.
տէ023Ոյ6
«
դռան սիւն» ևն։
(
Բօ–
հօայ/ 2, 622, 7քՅսէաՅՈՈ 285):
(&
ոօսէ–1\/16–
ւ1Խէ 997
լտ. էկոստ
դնում Է
է շ և տ ֊ « փ ա յ տ ի
վրայ աշխատիլ, տաշել» արմատից
և ոչ թէ
էՇ§–,
Տէ6§–՝
ինչպէս
ընդունում
են \քշլ1ձ& և
Բօեօա^.
նաև
7
քՅսէէՈՅՈՈ
չի
յիշում լտ.
ԱջՈԱւ՜Ո
իր համեմատութեանց
մէջ)։
ՆՀԲ
թակաղակ
մեկնում է «իբրու
թագ.
թրք.
թաքքեա
«
գդակ» կամ
թակ » ;
Տէրվ.
Ճ1է31՜ա. 41 թեկն, թէկն, թիկունք
ձևերի
հետ՝ կցում է գոթ.
տէւ^զՅՈ, ՏէՅ^զ
«
բա­
խել, խփել»,
ե1–ՏէԱ§՚գ
«
բաղխիւն»,
սա­
նրս.
էսոյՅ
«
հարուած, բախիւն»
բառե֊
ռերին։
Ուղիղ
մեկնութիւնը
տուաւ \\–
ձշո
1
Ր
18, 498 —500,
որ րնղունած
է
նաև
Ա Ձ 1 Ճ 6
779։
ՕտէՄ, 8էւ–§.
Յ1ՅՐՕ
(1.
5
սանս.
էՅտէւ
«
տաշուած» բառի հետ։ Թի֊
րեաքեան, Բազմ. 1913, 340 թրք. ՝-$•+.-՝
Ճ Շ § 6 Ո 6 1 <
«
գաւազան»։
Պատահական
նմանութիւն
ունի
եբր.
էգ՛
«
զարնել»։
ԳԻՌ.
—
Գոր. Երև. Ղրբ՛ Մշ.
թակ,
Ալշ. Խրբ.
թագ,
Մկ. Ոզմ. Ալմ. Վն.
օթակ,
Ադլ՛
թօկ,
որոնք
նշանակում
են «թակ,
տճկ.
թօխ–
մախ». բայց մասնաւոր առումներով
ունինք
Արբ. Բիւթ. Տիգ.
«
լուացքի տոփան»,
Կր.
«
բուրդ ծեծելու գլանաձև փայտ», Երև. «միս
կամ լուացք ծեծելու փայտ», Ղրբ՛
«
թութ
թափելու երկար ձող», Ադլ՛ Գնձ. Երև. Ղրբ՛
«
ծեծ»։
Նոր բառեր
են
թակել
(
Ադլ. Գնձ.
Գոր. էհ. Ղզ՛ Ղրբ՛ Ղրդ՛
Շլ. Շմ. Ջղ. Ռ.
Աեբ. Տփ.)
«
ծեծել»
(
այս
իմաստի
համար
հմմտ. հիսլ.
Տէ131<3
«
զարնել, հրել», հին վր֊
կայութիւնն
ունի Բառ. երեմ, էջ 114),
թա­
կիչ, ^ակիկ, թակլկորել, թակովի, թակո–
աել, սխտորթակի, կլոլակթակի
ևն։
ՓՈԽ. — Բոշ.
թագոտէլ
օ։26քՏշհ1ս§6Ո,
չս •
րաչար ծեծել»
(
Ոոօ1<, 0 1 6 Տ բ ք ՅՇ Ո 6
ՅՈՈ.
2
կշԱՈ^
ՅձԱ
1907,
էջ 123),
"
ԹԱԿԱԼԱԿ
«
լատին
սարկաւագի շապիկ.
ձՅւ\ՈՂձճզԱՇ» Մ աշտ.
ջահկ։
= Պրս.
ճ
յ՝–~ էձքտձճ «կարճ հանդերձ»
(
ԳԴ
Էջ 114, 686), չաղաթայ.
և թթր. <*֊>–^՛ կամ
՝
^՝՝–էշԽ\շ,
նաև^>
կամ՝ձՀ>
ձշ§շ\շ
«
մի
տե­
սակ կարճ վերնազգեստ,
որ կարող Է նաև
ոսկիով կտրուած
լինել»
( ՚ 5 ) ՚ /
յ
, 3 1 ՝ 0 8
՚
ե
1, 562),
որից Էլ վրաց. օդձ^-ոձ
թագա լա
«
կարճ
մուշտակ,
յ
^ ա 6 1 ՝ բ 6 8 , 111
^6X3
Տ Յ Ք316, 0 1 1 ^ ֊
ԱւՇՈՈա աՇՃՕԱԳ>»
(
Չուբինով
2
534)։
Իմաստի
ձևափոխության
համար
հմմտ.
պրս. ձ.–յՏ
1
ա1
"
էՅ
«
կարճ զգեստ, կոռտիկ», որ եղել Է հյ.
կոոտիկ
«
աբեղայի
վերարկու»։ — Աճ.
ԳԻՌ.
—
Նջ.
թաղալա
«
հին
տարազի
կա­
նանց այն երկար հագուստը՝ որ միւս շորերի
վրայից Էին հագնում», Ագլ.
թայլա
«
կանացի
մի հագուստ
Է, որ Ղրբ՛
արխալուղ
Է կոչւում»
(
Աարգսեան, Ագուլ, բարբ. Բ. 54)։
ԹԱԿԱՐԴ
կամ
ԹԱԿԱՐԹ, ի-ա
հլ.
(
յետնա–
բար նաև
ի
հլ.)
«
որոգայթ,
ցանց»
ԱԳր.
«
վանդակ»
Փիլ. Յճխ. որից
թակարդապատ
Կոչ, 11,
թակարդապատեալ
Նխ. գծ. Կորիւն.
թակարդադիր
Գնձ.
թակարդել
Յհ, Իմ, պաւլ.
թակարդափակել Յ՛».
կթ։
ՆՀԲ
թակ
կամ
կարթ
բառից։
Հիւնք.
պրս. ^–
էՅ^ՅՐ
«
սարդի ոստայն»։
Լ\–
ՃՇՈ
1
Ւ
7
18,500
համարում
Է
–
արդ
մաս­
նիկով կազմուած՝
թակն
բառից. (հմմտ.
մակ-արդ^»
Թիրեաքեան, Բազմ. 1913,
340
դագ
«
որոգայթ»
բառից։
ԹԱԿՆ,
անծանօթ
մի անասուն
Է. Պե֊
րիարմ., Անյ. Երզն. քեր. (րստ
ԳԲ «սկիւռ»
)։
Մառ
ա\.9
1920,
141
և
#3. «
յ1
»
է.
/,
233
վրաց.
օօօյւ՚յյ թագու,
մինգ.
էսե
.1,
բասկ.
ՏՅ§Ա,
որոնք
բոլոր
նշանակում
են
«
մուկ»։
"
ԹԱԿՈՅԿ, ի-ա
հլ. (յետին
Է գրծ.
թակու­
կով
Լմբ, մատ. Էջ 71) «ջուրի կամ գինու մեծ
աման» (արևմտեան
գրականում
համարլում
կ «ջրի կաբաս հողէ, տճկ. քիւփ») ԱԳր,
Ոսկ.
մ. գ. 4. «աշտանակի
վրայ
թակոյկի
ձևով
զարդ»
Փիլ. ել. սխալմամբ
գրուած
է
նաև
թակոյք
Նար. երգ. 342 և վերջաձայնր
իբրև
Fonds A.R.A.M