ԹԱԽ
141
Ուղիղ մեկնեց Նորայր ՀԱ
1923, 496;
Պատահական
նմանութեին
ունին պրս.
էՁՃ
կամ է<–>
էՏք
«
անպտուղ լեռնա­
յին մի տեսակ ծառ, որի փայտը
ընտիր
վառելիք է» և արաբ,՚^-
Հ
էՁՃՃ
«
շիրիկի
քամուք։
քուսպ»։
ԹԱԽԱՆՁ,
(
գրուած
ն աև
թախանձ,
բա­
դանս) , ի
հլ. «ձանձրացնելու
աստիճան
ա–
ղաչանք, պաղատանք»
Եւս. քր. Ոսկ, կող.
«
տխրութիւն։
նեղութիւն» Եփր, թգ. Արշ. ճա–
ռընտ, որից
թախանձել
«
ձանձրացնել»
ՍԳր.
Ոսկ. ես. և մ. գ.
3.
«
նեղուիլ՛ կարօտիլ» Ոսկ.
երր.
թախանձելի
«
տաղտկալի»
Ոսկ. մ. ա.
15.
թախանձեց ա ց անել
«
ձանձրացնել»
Դատ.
ժզ.
16.
թախանձոլթին
«
թախանձանք»
Ոսկ.
Ա. տիմ. «նեղութիւն,
դժկամակութիւն»
Սե­
րեր,
թախանձալից
«
թախծալից» Փարպ.
Ո–
գեթախանձ
Մարաթ.
բ ազմաթախանձ
«
մարդ
նեղացնող»
Ոսկ. Ա. տիմ. (անստոյգ
է
ՋԲ֊ի
թախանձք
«
օժիտ»
ձևը)։ Բառիս կրկին նշա­
նակութեանց
համար
հմմտ. ֆրանս.
6
ՈՈԱ1
«
ձանձրոյթ.
2.
մեծ նեղութիւն, ցաւ,
տա­
ռապանք»։
Հիւնք.
նախանձ
բառից;
ԳԻՌ. — Ախց.
թախանձիլ։
*
ԹԱԽԹ
«
գահ, գահոյք» Կոստ. երգն, էջ
1 3 0
(
Չթողու ինք սուլտան, ոչ փատիշահ ի
թախթ), յատկապէս՝
թախթ ի դաո
«
ոսկի
գահ» էջ
1 3 1 ,
գրուած է
թախտ
Վրդ. պտմ.
հրտր. էմինի, էջ
2 1 2
և
թաղտ
Գնձ. տպ,
Վե–
նետ, էջ
46.
«
Ի Գառնի, հուպ առ
զարմանա–
Փ թաղտն Տրդատայ»։
—
Վերջին երկուսր յե­
տին
յաւելուած
են. Վարդանի
վէնետկեան
հրատարակութիւնը
ունի
նոյն տեղը՝ էջ
1 6 1
ղահոյք:
֊
Պրս. Հ~~–
էՁճէ
«
գահ,ղահոյք»,որի
վր -
րայ
աւելի րնդարձակ
տես
տախտ։ —
*
ԹԱԽԹԸԴ
«
թուղթ դրեալ կամ գրելի». մէկ
անգամ
ունի
Գնձ. հոգ. «Թախթրդ
լուսային
(
Ս. կոյս), գրող Սուրբ հոգին, ղրանն ի քոյդ
մարմին»։
֊
Արաբ.
–
> * Լ ~ յ
էՁճէւէ, է Յ ճ խ է
«
գծումն,
գրութիւն»
։
Ուղիղ մեկնեց ՆՀԲ,
ԹԱԽԻԾ, ի
կ. «կսկիծ, ցաւ,
տրտմութիւն»
Եփր. թգ.
442.
«
տրտմական,
նեղիչ» Ոսկ, յհ.
ա.
2.
որից
թախծիլ
«
տրտմիլ, տխրիլ» ՍԳր.
Եզն.
թախծութիւն
Բ. մակ. գ,
16.
թախծա­
լից
Եզն.
թախծեցուցանել
Եփր.
մն.
482.
ծ անրաթախիծ
Կորիւն. Բուզ.
յո գ նաթա խիծ
Նար. Վրդ. պտմ.
թախծոտ
(
արդի գրակա­
նում ). գրուած է նաև
թաղծիլ, թաղձիլ,
ո֊
րոնցից
ենթադրուած
է
թաղձ
կամ
թախծ
(
փխ.
թախիծի
Շիր։
ՆՀԲ լծ.
թախանձիլ
և
մաղձոտիլ։
Հիւնք.
դահիհ
բառից։
՛
ԹԱԽՏԱՆ
«
աւարում, թալան»,
նորագիւտ
րառ, որ մէկ անգամ գտնում եմ գործածուած
Խլաթ. յիշ.
2
«
Եկն արար
առ և թախտան
մինչև յերկիրն Հայաստան»,
որից էլ
թաղթ–
նել
«
աւարել,
կողոպտել»,
որ
ունի Ամբ.
պտմ. էջ
8 2
թալնել
բառի փոխարէն՝
Մոս֊
կոլայի
տպագրութիւնը։
֊
Պրս.
Հյ՝*֊–֊^–
էՅճէՁՈ
«
ասպատակել»,
(
^5–՝–՛^––֊–
էՅճէՁՈ1
«
ասպատակութիւն»։
—
Աճ.
Խալաթեան։ անդ՝ ծան. համարում է
պրս. բառ։
+ ԹԱԿ, ի-ա
հլ. «ծայրը
կունտ
գլխով
փայտ՝ ցից զարնելու համար, թօխմախ»
Բռ,
ստեփ, լեհ. այսպէս է ընդոլնոլած
նաև նոր
գրականում, բայց
հնագոյն
ձևն է
թակն
Բուզ. դ,
3։
—
Սրանից են ծագում
թակակոփ
(
այլ ձեռ.
թակնակուոիի
Վրդն. ծն.
թակաղ
«
կոչնակի
թակ, փայտէ ուռ» Լծ. նար,
ղբ.
(–
ադ մասնիկի
համար
հմմտ.
կենց-տղ,
կախ-աղ-ան, խանդ-աղ-ատանք, յաշ-աղ-իլ,
յապաղիլ
ևն),
թակաղակ
«
կոչնակի
փոքր
թակ»
Գր. տղ. եէմ. նմանութեամբ
նաև «սիւ­
նագլուխ, խոյակ»
Մագ.
թղ.
2 2 1
և խչ.
82.
Օրբ. երկու իմաստով էլ գրուած է նաև
թա­
կաղաղ
Ադաթ. Օրբ. հրտր. էմ. էջ
164.
Վրդն.
լս.
77.
մէկ անդամ էլ գտնում եմ
թակեղն
«
գաւազան, թակ։ մահակ» Անկ. գիրք առաք.
98
(
Հրեշտակք
թակեղամբ
ծեծէին
զերեսս
նոցա. — որին իբր համապատասխան՝
մի քիչ
յետոյ
ասւում է՝ Հրեշտակն
ծեծէր
հրեղէն
գաւազանաւ
զգլուխս
նոցա)։
—
Ըստ
Թորա֊
մանեանի (անձնական)
թակաղակ
նշանա­
կում էր նախ «միս ծեծելու յատուկ կոճ», ո֊
րից փխբ. «սիւնագլխի
ամենավերի
խորա­
նարդ քարբ», ճիշտ
այսպէս է նաև ֆրանս.
Fonds A.R.A.M