ԹԱԼ
140
ուզում է կցել լիթ.
է
^1
֊
է1
«
լռել» և հսլ.
էօ1
1
1
1
՜
խաղաղել»
ձևերին։ Պատահա­
կան նմանութիւն
ունի արևել. թրք. ՝$֊-
էՅւՅ
«
հիւանդութեան
պատճառաւ հե–
ծող»։
ԳՒՌ.
—
թալցնել
Վն. «լուսնոտիլ,
փոքր
աղալոց ուշաթափուիլը»։
թալալոց
Բղ. «մա.
նոլկների ուշագնացութեան
հիւանդութիւնը»,
թալկտիլ
Ակն.
թելկտալ
Երև.
թալեթլիլ
Չրս.
«
սաստիկ փափագիլ»։
թալթլալ
Խրբ. «մա­
համերձի թպրտալը»,
թալթլուիլ
Վն.
թալկը–
նալ
Ախց.
թլկտալ
Ղզ– «նուաղիլ»,
թալկնալ
Խն.
թալնալ
Ակն. ննխ. «լոգնութիլնից ու­
ժասպառ լինել»,
թալանալ
Հմշ. Ք. «մանուկ­
ների նուաղիլ՝
շունչը
կտրուիլը»։
՛
ԹԱԼԱՆ
«
աւար, կողոպուտ»
Անկ. գիրք
պռաք. 435 (Գնաց
զօրն Պարսից ի յԱսորես–
տան իթալան), որից
թալանել
«
կողոպտել»
Տաթև. ձմ. իգ. Առաք.պտմ.438, որ և
թաւ–
նել
Ամբ. պտմ. 82 (տպ. Մ ոսկ.
թաղթնել).
Առաք. պտմ. 490։
–
Պրս. թրք. 0՝^–>
էՏւՅՈ
«
աւար, աւարում»,
որ թաթար.
է31ՁՄ1Ձգ
«
գողանալ,
կողոպտել»
բայից է՝ ըստ
Տ ^ Յ Ր Օ Տ ՚ հ
1՛ 336
և 728։
ԹԱԼԱՍ
կամ
ԹԱԼԱՍՄԵՂ.
մէկ անգամ
գործածուած ենք գտնում
հոմանիշների մի
շարքում. «Մաքի, որոջ՛ այծ, թալասմեղ, և
են այսոքիկ իգական... իսկ չէզոքն՝ ալոջ և
բուծ». Մագ, քեր.
241
և Երգն, քեր։ Բառիս
նշանակութիւնը՝
իբրև «էդ ոչխար կամ այծ»>
ստոյգ է. բայց անստոյգ է ձևը, որովհետև
ձեռա գիրներն
ունին
«
թալաս,
մեղ» կամ
«
թալաս և մեղ» (իբրև երկու անջատ բառ).—
Ադոնցի
հ րատ ա ր ա կութիւն ր գիտէ մի միայն
թալասմեղ։
նՀԲ
«
կենդանի
թաղասմաւոր,
որ է
մալեալ, իբր իգացուցեալ»
լծ, յն,
նւ).1՚.Ա «էգ»,
ծ^ՕէՕլէՏ
«
ջարդուածք»։
—
Կա­
րող է ձևացած
լինել
թաղասմաւոր
ձևից՝
փոխանակելով
-
աար–
ը -
եղ
վերջալո֊
բութեամբ, որ միևնոյնն
է. հմմտ
զօրա­
ւոր = զ օ ր ե ղ ։
•
ԹԱԼԱՏԱՅ
«
ծով », նորագիւտ բառ՝ որ մէկ
անդամ
ունի Մ ա դ. թղ.
202
«
Ի թալատայ
արտակիտեալ
ստորիջացն ի խորս»
(«
լու­
ղորդները
ծովի խորերից
որսացին» — մար­
գարիտների
համար է ասում)։
֊
Յ ն .
0
շւ
/.31–17.
(
ատտ.) «ծով»։
Գտաւ ու մեկնեց Մէնէվիշեան, Գա֊
մագտ.էջ
47։
ԹԱԼԹԱԼ
«
արտավար,
լծվար, օրավար»,
նորագիւտ բառ, որ մէկ անգամ գտնում եմ
գործածուած Վստկ. 9 «Յամէն
թալթալ՝ որ է
լծվար մի՝ փորեն ութ մշակ»։
ԹԱԼԽԱՅ
(
սեռ֊ի)
«
բարակ
թել», մէկ ան­
գամ
ունի Երգն. մտթ. ժթ.
24
(
էջ
412)
«
Պ
արտին
զանձինս
մաշել ըստ
օրինակի
թալխայի, որպէս զի ի ծակ ասղանն ան­
ցանէ»
։
նՀԲ պրս.
էտւ\1\
«
ոսկեզառիկ,
վարախ»։
*
ԹԱԼՈԻԹԱՅ
«
Միջերկրական
ծովում գոր­
ծածական
մի տեսակ
միակայմ
նաւ՝ եռան­
կիւնի առագաստներով.
է31՚էՁՈ6~.
ունի մի­
այն նորայր, Բառ. ֆր. 1196 ա, իբրև
միջին
հյ. բառ։
֊
Արաբ,
թարաթա ՝
նոյն նշ. սրանից թե­
րևս նաև ֆրանս.
է31՜էՅՈ6,
իտալ.
է81՜էՁ11Զ
նոյն նշ։
Ուղիղ մեկնեց նորայր՝ անգ, բայց ա֊
րաբ.
թաՐաթա
ձևը ես չգտայ
Կամոլսի
ծովածաւալ
բառարանում։
*
ԹԱԼՊիք1Թ
«
աշտարակ», նորագիւտ բառ,
որ գործածուած
Է երկու անգամ հայ գրակա­
նութեան մէջ. «Թուղթ երկնառաք, թևապա–
րեալ հոդւով,
թալս/իալթեան
աշտարակ»
Աասն. էջ
61.
«
Իջանեմ իթալպիովթ,
մենա–
մաըտեալ ընդ ստուերազէն ճակատու
հեր­
ձուածողացն»
Օրբ. հկճռ. Բ. էջ
8.
—
ըստ Ա֊
մատունի.
Հայոց բառ ու բան
202
ա կայ
թալկիովթ
ձևով էջմիածնի
Ք 420
ձեռագիր
բառարանում, էջ
237
բ, «մարտկոց կամ աշ­
տարակ»
նշանակութեամբ։
= Եբր.
ԲՐՐՏհէ)
ԼՁ1 բւ^՚օէ
«
ամրոց»
բառից փոխառեալ։ — Աճ.
*
ԹԱԽ
«
կասբ, քասպ, մի տեսակ
արմաւ»
Ամիրտ. ունի միայն ՀԲուս.
§
756։
֊
=Պրս.
յ ֊
1
էՅ
՜1
«
հնդկական
խոշոր արմա­
ւենի», ըստ այսմ մեր բառն էլ պէտք է կար.
դալ
թաղ։
Fonds A.R.A.M