Թ Ա Թ
138
ԹԱԹ
թըթխըվիլի,
Ննխ.
թաթխէլ, թախաէլ,
Հճ.
թաթղել,
Ասլ.
թա*ւլէլ՝,
Տիգ.
թթխէլ,
Ախք.
Կր.
թրթխէլ՛
Ալշ.
թանթխէլ։ —
Նոր ձևեր են՝
թաթախ
Դվ. Եւդ. Ղրբ. Սեր. «կերակրի կեղ­
տոտ ամանները»,
թաթախի ջուր
Սեբ. «կե­
րակրի կեղտոտ
ամանները
լուալոլ
յատուկ
տաք ջուր»,
թաթախուել
Դվ. «կերկարի ա֊
մ անների կեղտոտոլելր»,
Երև. Ղրբ. «Նաւա­
կատեաց երեկոյին պասր բանալը»,
թաթա­
խում
«
Նաւակատիք
Ծննդեան կամ Զատկի»
(
որի դէմ Ադլ. ունի
թաթաղում
ձևր)։
ՓՈԽ. — Վրաց.
(
ոօօօեՅ* թաթխվ ա
(
որ և
ղա–
րաթխվա, միթաթխ վ ա )
«
ապականել, կեղտո­
տել. 2. անարգել,
հայհոյել»
(
հմմտ. գւռ.
վերջին
ձևերր), ուտ.
թաթախում
«
Ծննդեան
և Զ
ատ
կի
նախորդ
երեկոն»,
թաթախում
րաքսուն
«
թաթախուիլ, պասը լուծել Նաւա­
կատիքին»։
ԹԱԹԱՂԾԼ.
անստոյգ բառ. մէկ անգամ ու­
նի Վրք. հց. ձ. «Դալար ոստիլք
թաթաղեաց
զկողս նորա»։
—
ՆՀԲ և ՋԲ մեկնում են «ա–
րիւնաթաթախ
դարձնել». այս պարագային
բառը դառնում է
թաթախել
բառի մէկ տար­
բեր
գրչոլթիւնր։
Բայց այս
նշանակութիւնը
անյարմար է երևում, ուստի աւելի
ուղիղ է
ԱԲ՛ որ մեկնում է «ծեծել»։
Թ Ա Թ Ա Ղ Ո Ի Ն
տե՛ս Թաղ։
Թ Ա Թ Ա Մ Շ Ի Լ
«
լուծանիլ,
մեղկանալ,
լքա–
նիլ». ունի միայն ՀՀԲ, որի աղբիւրն է
թսւ–
թամլեալ
«
լուծեալ,
մեղկեալ» Բառ. երեմ,
էջ 114։ Վկայութիւնը
անյայտ է։
Թ Ա Թ Ա Ռ
տե ս Թաթուռ։
+ ԹԱԹԱԻ.
արմ ատ
առանձին
անգործա­
ծական՛ որից կազմուած են
թաթաւել
«
թա­
թախել, կեղտոտել, պլշկել, շաղախել» ՍԴր,
Ոսկ. ես. Եփր. Բ. կոր. և Կողոս.
թաթսսեցոլ–
ցանե|
ճառրնտ.
թաթաւումն
Նար.
թաթա­
ւուչ
Պիտ.
թաթաւուն
(
նորագիւտ բառ) Սե–
կունղ. գ. 235(տես և Տաշեան,
Օ Ձ Տ Խե6Ո...
Ճ 6 Տ
բհւ1.
Տ6ՇԱՈ(1ԱՏ,
էջ 34).
արիւնաթաթաւ
էմբ.
տղմաթաթաւ
Փարպ.
մեղսաթաթաւ
Ա֊
ղաթ.
յարաթաթաւ
Նար. գրուած է նաև
թաւ–
րաւել, թոթովել, թաւթալփել,
որոնցից րստ
Վ,արդանեան, Բառաք, ղիտ. 48 ամենահին և
հարս զատ ձևն է
թալթաւեալ՝
որ գործա­
ծուած է Ոսկ, ես. 386։
–
Բնիկ
հայ բառ. կրկնուած է պարզական
*
թաւ
արմատից
(
առանձին
անգործածա­
կան), որ գալիս է հնխ.
է
-
Բ
ձևից. հմմտ. հսլ.
էօբւէւ
«
ընկղմել,
թաթաւել, մխրճել», ռուս.
էՕւաւ՜հ
«
ընկղմել, խեղդել»,
^10ՈՁ1՝ե
«
խեղ–
գուիլ, ընկղմիլ, մխրճուիլ»
(
ԲօեՕւ
՚
Ո^
1՚705)։
֊–
Հիւբշ. 4481
Հիւնք. հանում է
թօթափել
բայից։ Ու­
ղիղ մեկնեց նախ
1\1
ս1161", ՃՈՈ6Ո. V I
2,
որ րնդունում է նաև Ի\շւ\\շէ
Ի\ՏՆ
9,
1 5 4 ։ –
ՐՅէՐԱեճո^ Տ ձ
1, 309
դնում Է
հնխ,
թշէ
«
թռչիլ, ընկնել» արմատից՛
,
ւր
ո չ ձևով Էյարմար և ոչ նշան ա կու–
թեամբ,
Բ6է6քՏՏ0Ո
ա 47, 275 ընդո,–
նում Է վերի մեկնոլթիւնր,
բայց
բոլորը
միասին հանում Էհնխ. էտւ,
է
-
Ա
արմա­
տից, որիժառանգներն են հյ.
թանալ>
թօն
(
միւսները տե՛ս
թանալ
բառի տակ)
և որի մէկ աճականն է միայն
վերոյի֊
շեալ
էտ–բ–։
ԳԻՌ.–Ախց. Ակն. Խտշ. Կր.Հմշ. Ննխ. Շհ.
Տր.
թաթա վ
«
աձրև», Սչ.
թաթաւ
(
սեռ.
թաթ–
ֆուի
«
անձրև», րստ Նորայր, Բառ. ֆր.955 ա
կայ և միջին հայերէնում. որից գւռ,
թաթա ել
«
անձրևել»,
թաթուիլ
«
թրջուիլ», հմմտ. յատ­
կապէս Հմշ.
թաթվուշ
«
շատ առատ
տեղացող
անձրևից խխում դառնալ. 2.հաց ու ջրի մէջ
մնալով կակղիլ՛ թրջուիլ. 3. գետր
րնկնելով
թրջուիլ», որոնք
թաթախ
և
թաթաւ
արմատ­
ների նշանակութեանց
միացումն են
ցոյց
տալիս։
Թ Ա Թ Ո Ի Թ
«
ցրդի ծառի պտուղր»
Բժշ. ունի
միայն ՀԲուս. § 753։
՛
Թ Ա Թ Ո Ւ Լ
կամ
Թ Ա Թ Ո Ւ Լ Ա
«
արջու
ընկոյզ,
լտ.
ճՁէսւ՜Ձ
տէքՅաօոաա.
ֆրանս.
ո օ ւ ճ ւոշ–
էշԱ
Բժշ. ունի միայն ՀԲուս. § 754։
–
Թրք.ձ~)Հ––
էՅէս1տ
նոյն
նշ. այս բառր
յիշում է Կամուս, թրք– թրգմ. Բ. 168՝ արաբ,
յշգ.
յՁ\ք2–ւ–Ո՜1Ձւ
>Ա
հոմանիշի դէմ. չու­
նի
հ^Ատււօռ՜եւ֊ԱՃ.
-
Թ Ա Թ Ո Ւ Ռ
«
թաթ, ձեռք», մէկ անգամ ու­
նի Սագ.յկ. ժա. (ա. տպ. էջ 215). «Ահա
ամպ փոքրիկ ի վերայ
ծովողն և հանէ իբր
թաթոով
(
բ. տպ.էջ 171
թաթաոովի
իմն ջուր
ի ծովէն», մէկ անգամ էլ գործածուած է
Fonds A.R.A.M