137
ԹԱԹ
ԺԴ դար, Իբն֊ի Բատուտա, հա. Բ, էջ
393
427.
)
շ–*–*––
<*–^–օ––~^«
ձ~^յւ^ձ–ձ.1ճ^յև\
^ ւ ճ ւ ^
^֊~–Հ*–քՒ
0––
ձ~––՝՝
Օ–՝՝
ՏԱ1էՅՈ–ս1 ՕօտէՁՈ–
է ւ ա ՚ / ՚ / Յ V Յ ւտասհս
7 3
ե ւ 1Մ
աո–ւտ–տս1է1ա
յ՚Մյ՚ւՏ
Սուլթանն Կ. Պոլսոյ և անուն նորա
Թագաւոր որդի սուլթան
Գէորգի։
«
վազել», մէկ անգամ
ունի ճառ–
րնտ. «Տեսանէր
ինձ մի, որ յոյժ թաղելով ե–
լանէր ի վեր».— սրանից է առնում Վրք. հց.
Ա.
9,
բ
ա
յ ց
թաղելով
բառի տեղ գրում է
թա­
սելով, թօսեյով, թաւսնլով։
֊
Պրս.
- ) - ՝ 13231
Ո
«
վազեմ»,
հրմ.
ւՅ՚2
«
վազի՛ր», անորոշն
Է ֊ ՝ Հ = ֊ կ
է
՜
ՅՃԼՅՈ
«
վա­
զել»։—Հիւբշ.
Էջ
265։
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ, յետոյ ՋԲ,
"
րից
֊ • -
§ •
Տէ. §
837,
ԹԱԹ, ի
հլ. «թէ՛ մարդու և թէ՛ անասունի
ձեռքի կամ ոտքի առջևի
մ ասր» ՍԳր. (նոր
առումներ
են՝ «կշիռքի
աչքր<
պարսատիկի
մէջը» ԱԲ), որից
թաթահատ
եփր. դտ. էջ
327.
թաթահերձ
ՍԳր.
թաթպան
«
ձեռնոց»
Մաշտ.
ջահկ.
թաթուլ
«
անասունների
առջևի ոտքը»
Վեցօր. էշ 193. Բուզ. 223.
թաթել
«
խաբել»
(
փոխաբերական
առում) Փիլ. լին. 427, 434.
այս իմաստով է նաև Իրեն. 77 «Տակոբ կո–
չեցալ, որ է թաթօղ» (այլուստ
յայտնի է՝ որ
Յակոբ
նշանակում է «խաբող»), — այստեղ է
պատկանում նաև
թաթա ո
բառը՝ որի վրայ
ընդարձակ տե՛ս վարը
թաթոլո ։
ա Ա Խ ր
Խա.
V I
սանս
էՅէւ,
յն
՚
ա01Հ «տարածում»։
Հիւնք. պրս.
ՃՃՃԶՈ
«
տալ» բառից.
մստԱ, Լ
՝)
ւ
(՝
է. 1ՀԱ1՜(Խ
քրդ.
էշ
«
անասունի
հետք» բառի
հետ։
ԳԻՌ.–Ալշ. Ախց. Երև. Խրբ. Կր. Հմշ. Մշ.
ննխ. Ոզմ. Պլ. Ջղ. Սեբ. Տփ.
թաթ,
Շմ.
թաթ,
թաթ,
Մրղ. Սլմ. Վն. Տիգ.
թաթ,
Զթ–
թ°թ>
թոթ,
Հճ.
թօթ. —
գաւառականն երում
թաթ
նշանակում է նաև «կօշիկի կամ գուլպայի
աոջևի մասը, գուլպայ, զանկապան, ՜ճրագկալ,
կշիոքի նժար, թաթաձև
ծայրով
գաւազան՝
աշակերտների
ափին զարնելու համար, ճա­
խարակի
այն մասր՝ որի վրայ է իլիկր»՝ —
յատկապէս
Մկ. զանազանում է
թ ա թ
«
ձեռքի
թաթ» և
թաթ
«
գուլպայ»։
նոր բառեր են
թա–
թաիւաղ, թաթակիշ, թաթանաղ, թաթան, թա­
թաշոր, թաթաչհար, թաթել, թաթիկ, թաթլուկ
թանթուլ
(
Ղրբ.
թ ա
՚
ն թ ի ւ լ – թաթուլ
Բո-զ.),
թանթլիկ, թաթնոց, թաթուկ, թաթ ու կրունկ
լինել, թաթօն, թաթալօշ
«
ապտակ»,
թաթիկ
«
մի տեսակ
բոյս,
Ճշ1բհւա1տ1 §1ՅՈՃԱ1ՕՏԱ
1
Ո
Ք01ՏՏ.
(
ըստ Տիրացոլեան,
ՇօոէոեսէՕ
§ 193).
—
թաթպան
«
ձեռնոց» բառը դարձել է
Խտջ.
թաթման։
ՓՈԽ. — Վրաց.
070050
թաթի
«
մարդու
ձեռք, անասունի
թաթ։ ոտք»,
օդ՝օդՅ–Հ>օ
թաթմանի
«
ձեռնոց»
(
մեր
թաթպան
բառից,
հմմտ. գւռ.
թաթմանի,
մինդ,
թվաթվի
«
ա–
նասունի թաթ, ոտք»,
թօֆի
(
թերևս պէտք է
կարդալ
թօթիի
«
ձեռք»
(
Թ<±6քէ, 0 ւ 6
ՏթքՅ–
ՇՈ6Ո
Ճ 6 Ր
\
Լձս\<ւ.
տէՅաաշտ, ^ ւ 6 Ո 1895,
^169) ,
(16(1
«
ձեռք»։
Կերևի թէ հայերէնից է
փոխառեալ նաև թրք. ՝–~–*–*
էշէւե
«
հրացանի
կամ ատրճանակի
ոտք, ճշէշէՂէշ»՛ որ ըստ
5
՝/
յ1,ՅՐ08՚ե
1, 342
արդէն
միայն
օսմաներէնի
մէջ է գտնւում և ուրիշ բարբառում
չկայ։ Սրա
մայրն է հյ.
թաթիկ,
որի մէջ
ա՝
թուրքերէնի
ներդաշնակութեան
օրէնքի համաձայն՝
յա­
ջորդ վանկի
ի
ձայնաւորի համեմատ
՝
դարձել
է
6.
հմմտ. էնկիւրիի թրքախօս
հայոց բար­
բառով
էտէ, էշէւց,
րստ Բիւր, 1898, էջ 789։–
Սրանից տարբեր է սակայն թրք. ՝–^*^
էշէ11<
«
արթուն, սթափ, զգաստ», որի հետ համա­
պատասխանում է չաղաթ.
–
^–
ՀՀՀՀ–
էւէւ1<
կամ
>4^*֊0
էւէս1<
նոյն
նշ.
( ՚
Տ
^ Յ Ր Օ Տ ՚ հ
1, 342)։
ԹԱԹԱԽ
«
թաթախուած, շաղախոլած»
Ոսկ.
մ. բ.
26,
Եւս. քր. որից
թաթախել
Վրդն. ծն.
ջրաթաթախ
3
այսմ.
արիւնաթաթախ
Ոսկ. յհ.
բ.
19.
մօրաթաթախ
Մամիկ,
ցեխաթաթախ
Ոսկիփ.,
֊
Կրկնականն
է
*
թախ
պարզական արմա­
տի, որ առանձին անգործածական
է։
նՀԲ թաթիւ շաղախեալ,
թաթալեալ,
թաթաղեալ,
Հիւնք.
թաղ
բառից։
Վերի
ձևով կրկնական են համարում Տէրվ.
Մասիս
1881
մայ"
8
և Աճ. ՀԱ
1899,
232։
ԳԻՌ. —Ջղ.
թաթախել,
Երև.
թաթախէլ,
Շմ.
թաթախիլ,
Մկ.
թաթախիլ, թաթխիլ,
Գոր.
Ղրբ.
թըթա՚ղէլ,
Ագլ.
թթա՚հիլ
(
բայց
ո ր ոնթոՀ–
թա = արիւնաթաթախ),
Սլմ.
թաթըխել,
Մշ.
Սչ. Վն.
թաթխել,
Մրղ. Պլ. Ռ. Սեբ.
թաթխէ;.
Զթ– Խրբ. Ոզմ. Տվ։.
թաթխիլ
(
Խրբ. կրաւ.
Fonds A.R.A.M