ԸՆԼ1
131
ԸՆՋ
1
Հս1էԱՐ61Տ, 81Ըտ13Ա
1909,
էջ 36 համե֊
մատում
է
բասկ,
աձՅէՄ,
«
ընկոյզ»
բառի
հետ, Ա. քհ. Երկաթ ՀԱ
1912, 656
ընդ
նախղիրով
կոյ էլ
բառից
է
դնում։ Մառ.
ա ա
1920, 139
և
#3. «
յաւ. /.
235
վրաց.
նիդոդի
և բասկ.
1
Ո(;ՅԱ1՜,
բար­
դուած
նուշփկոյդ=ա/յա^.յ>*–^– յ
՚
Յ Ա 2
«
րն֊
կոյղ» բառերից։ — Ընկոյզի ծագման մա­
սին խօսած են նաև
Լ Յ § .
0.6
Տ31Ո.
ճեեԺ.
25,
ւ օ ա Յ Տ Ըհշ է ,
Բ Յ Ո 1 Մ –
01
Յ1.
58, 8 8
7. 202,
Ււսետ. այսոօ1. սոճ ԼՅսէւշհրշ
Օ
.
ՕՏՏ.
էջ
124
ևն։
Բւժ6է,
բ. տպ. Ա
291
համեմատում է ծանօթ ձևերի հետ և
արմատը դնում է սանս. Հ*սձ «պարփա­
կել»։
ԳԻՌ.–Ախց. Կը.
ընկոլդ.
Ավեգ.
ո ւ նղ ՚ ա յզ ,
Հմշ. Մշ. Աեբ. Տիղ.
ընդոլդ,
Ննխ.
ընգոլդ,
ունդոլդ, օնդոլդ,
Ռ.
ունգուզ.
Մըղ.
անգոլ/՛ զ
(
Կալաջուղ՝
անգուէզ) .
Խրբ.
ընդօդ
(
մնկ.
դօդօդ^,
Արբ.
ընզօդ,
Ակն.
ինգօդ,
Աչ,
ուն–
դուդ, ունգաս,
Դվ. Ջղ.
անդուդ,
Ասլ.
րնգիւդ,
Ագլ.
ա՛նգ՛իւդ
(
իսկ
րն գ է ՚ դ ի , ինգիդի՛
«
ըն­
կուզենի»). Հճ.
անգիդ,
Զթ.
ինգէգ,
Ալմ.
ի ն –
գ՚էօ՝գ,
Տփ.
նրնգոլզ,
Ալշ.
գոլդ,
Մկ.
գի՛ւդ,
Վն.
գոդ
«
ընկոյզ»։
Միւս բարբառները
ունին
կա մ թրք.
յ 6
\
Ղ 2
բառր և կամ նոր ու անծա­
նօթ գաւառական
բառեր, ինչ.
պոպոկ, կա­
կալ, սղոպուր։—
Նոր բառեր են
ոնկշլիկ, ը ն –
կուզակ, րնկուզմէջ, ընկուդախաղ, ընկուզ­
նոց։
ՓՈԽ.֊Տե՛ս
վերը։
ԸՆԿՐԿԵԼ
տե ս Կրուկ։
Ընձանակ
«
կալէ
աման», մէկ անգամ
գտնում եմ գործածուած Վստկ.
190
«
Լի ց ի
կալէ
րնձանակ կամ ի տաշտ և ած ջուր ի վե­
րայ»։
֊
Ուղղել
ընկանակ,
որ
է
անկանակ.
տե՛ս
անկան
բառի տակ։ — Աճ.
տե Ս Ընձուիլ,
Ալետիքեան, Քերակ.
1815,
էջ
207
ը ն –
մասնիկով
նիւդ
բառից՝ ՆՀԲ
ծիլ, ծիղ,
նիւդ
բառերից։
էմին, Քերակ.
38
ը ն ­
ձիւղ,
ուր
ձիւղ = 6իւղ։
Հիւնք.
ընջուղ
բա­
ռից։ Բշձ
^ՏՇՈ,
Հայ. դր. լեզ.
110
ծիլ
բառից։
ԸՆԶՈԻԻԼ
«
ծադիլ,
բղխիլ»
Փիլ. այլաբ.
«
ծլիլ, բուսն իլ» Վրդն, ել. որ և
ընծոլիլ
«
լոյս
ցոլալ, ճառաղայթել,
փայլիլ» Փիլ, ել.
535.
որից էլ
րնձաորաթիւն
«
աշկերտութիւն, համ­
բակութիւն,
նորընծայութիւն»
Լծ. (տե ս Նո­
րայր, Բառ. ֆր. էջ
77
ա
Յթ բ ք 6 Ո է ւ Տ Տ Յ § 6
բա­
ռի տակ)։ Արանց բուն արմատն է
*
ինձ,
որից
–
ու–
մասնիկով
*
ինձուիլ>ընձուիլ
(
հմմտ.
ցց-ուիլ, դրդ-աել
ևն)։ Նոյն
*
ինձ
արմատից
է կազմ ուա ծ՝
֊
ի ւ ղ
մասնիկով՝
*
ի ն ձ ի ւ ղ > ը ն –
ձիւղ
(
դրուած նաև
ընծիւղ, ընձիղ, ընծիղ^
«
ծիլ, բողբոջ» Նար. առաք,
ընձիւղել
(
դրուած
նաև
ընձիւղել, րնծիղել,
ընձեղել, ը ն ծ ե ղ ե լ յ
«
ծլիլ, բողբոջիլ» Երգ. բ.
13.
Փիլ. Պիտ. Շար.
Վրք. հց.
ընձիւղումն
Յհ. կթ.(այս–խղ
մաս­
նիկի համար հմմտ.
երկ-ն-չել
և
եր-կ-իւղ.
իսկ «ծլիլ» և «ցոլալ» նշանակութեանց
միու­
թեան համար հմմտ.
շաոաւիղ
«
ճիւղ, ոստ և
ճառագայթ»
)։
ՆՀԲ հանում է
ընձիւղ
բառից, որ տե ս
առանձին, Ա.քհ. Երկաթ ՀԱ
1912, 657
իբր
ընդ-սիւղել։
03
Ո1Ո1, ճէ. շէ
^էՈ.
41
ունդ
բառի հետ միասին —սանս.
ՅՈճ–
ՈՅՏ
«
բոյս»։
Բ 6 0 ՚ 6 ք Տ 6 Ո րն–
մասնիկով
օ
ծիւդ
բառից, որ տե՛ս
ծիլ։
*
ԸՆՋԱՆ
«
խառնելիք կամ անկան»,
ունի
միայն Հին բռ. (րստ ՆՀԲ). կայ նաևԲառ.
երեմ, էջ
219
ներդ,
յրջանի
«
յան գանի», որ
ըստ իս նոյն բառն է։
֊
Արաբ. ձ.–~գ–\
ա յ Յ Ո Յ
«
մեծ թաս, կոնք,
լական» (Կամուս, թրք. թրգմ. Գ.
589)։
Աւե­
լի ընդարձակ տե՛ս
անկան
բառի տակ,— Աճ.
ՆՀԲ
ունջ
բառից։ ԱԲ ջնջ՛ել է բառս։
ԳԻՌ.— Խն.
ինջան
«
հողէ տաշտ՝ լուացքի և
խմորի
համար»։
ԸՆՋՈԻՂ, ո
հլ. (ՆՀԲ դնում է
ու
հլ., բայց
առանց վկայոկթեան)
«
երինջ, մեծ հորթ»
Երեմ. լա.
18.
Աիր. լր.
27
Աեբեր. գրուած է
ընջիւղ
Վստկ. էջ
194։
ՆՀԲ արաբ,
ընլ
«
զուարակ»,
ընլէթ
«
երինջ»։
Հիւնք. բառախաղով
իրար է
կապում
եղինջ, երինջ
և
ընջուղ։
8
ս
§ § 6
1
ք՝ 1,
448
–
ուղ
մասնիկով՝
երինջ
բառից,
հ՛մմտ.
խարագուլ։
ԳԻՌ.֊Խրբ.
ընջուղ
«
ւիոքրիկ
չկռտած
հորթ», սրա սեռականն է
ընջղկան
Չրս.
(
տե՛ս
էմին. ազդ. ժող. Բ.
279).
Բ ւ § § Տ ,
Fonds A.R.A.M