Ը Ն Ծ
128
րրնծայ
Ագաթ, Եւս. քր. Ոսկ.
յա ո ա շընծ այ
Ագաթ. Բուղ,
նախընծայ
Ոսկ. մ. բ. 1.
նա­
խընծ այե ց ե ալ
Եզն.
էնընծայ
Միսայէլ,
զուար–
Տ աընծ այք
Պիտ,
կ ենընծ այ
Պիտ.
տ օնընծ այ
Պիտ. առ լեհ. սղեալ ձևով՝
ընծ այբ ե ր
կամ
ընձաբեր
նիւս. բն.
ընծատրութիւն
Սարկ. քհւ
֊
Բնիկ
հայ բառ է թւում՝ հնխ.
6
Ո§՚Ո9է1
ձևից, սրա հետ հմմտ. սանս.
^ք
^7՚7"
ՅՈՁ–
էւ
կամ
37
Ո՜քքք
Յհւէւ
«
նուէր, պարգև»,
որ միայն
բառարանների
մէջ է գտնւում.
(
կոչումները տե՛ս
8
Ցհէ1ւՈ§ե, ՏՁՈտԽ՜ւէ-Ածւ"–
է61–հ.
Բ6է6քտես1՜§
1855,
հտ, I, էջ6 բ)։ Հնխ.
6
Ո § ՚ ե 9 է 1
ձևի մէջ
6
ձայնը յաջորդ Ո-իպատ­
ճառաւ վերածուելով
հյ.
ի,
տուած է նախ
"
ինձայ,
որից սգմամբ
ընձայ։—
Հիւբշ.
448։
ՆՀԲ
ընձեոայք, ձեոք
բառերից, լծ,
վրաց,
մանձա։
Վերի
մեկնութիւնը
տուաւ նախ
8 6
է է ւ 0 հ 6 Ր
2 0
^ 0 . 1850,
3 5 4 ։
Նոյնը նաև
Ճ Ո Շ Յ 78, 290, ԼՅ^. Սւ––
§6ՏՇհ.
165,
Պատկ.
14
30/16,0..
էջ 16։ —
Տէրվ, Մասիս 1881 մայ" 11 բառս վեր­
լուծում է
ր ն - ձ ա յ ,
որի վերջի մասը՝
ձայ,
կցում է
ձօն
բառին, իբր սանս.
՚11
Ա
«
զոհել»։
Հիւնք.
ընձեոայ
ձելից։ Մառ
1
Հձ1Հ 1918, 341 վրաց.
նիհի
«
ընծայ»,
ԳԻՌ.–Երև, Խրբ. Մշ. Ոզմ. Ջղ. Սեբ.
րն–
ձա,
Ախց. Կր.
ընծա
«
նուէր»։ — Գրեթէ ամէն
տեղ պահուած է
նորընծայ՝
իբր կրօնական
բառ։ Նշանակալի ձև է Աչ.
ընձայել,
Ննխ. Շմ.
ընձայիլ
«
ծնոլիլ»
(
միայն
մարդոց
համար
գործածուած),
Ննխ. Աչ, նաև «արևի ծագիլ»,
Ննխ.
ընձայում
«
ծնունդ», այս նշանակու­
թիւն ր՝ որ հների մէջ էլ կայ, փոխաբերական
առում է միայն՝
ընծայել
«
յառաջ բերել, ներ­
կայացնել»
ձևից, հներից
հմմտ,
ընծայումն
լուսնի
«
ծնունդ
լուսնի» Շիր. հրտր. Պատկ.
էջ 51, 52, 55.
աոաշնորդ ըն ծ այմա ն
«
կնքա­
հայր»
Դիոն. եկեղ.
միջին
հյ.
ընծայել
«
ծնուիլ»
Անսիզք 55, Վրդն, առ. 203 «Որ֊
պէ՞ս րնծայեցար
յորվայնի
մօր և ծնար».
Անկ. գիրք նոր կտ. 123։
ԸՆԾԿՏԱԷ
«
փսխելու
համար ործկալ», նո­
րագիւտ բառ, որ մէկ անգամ գտնում եմ գոր­
ծածուած
Կալիսթ 175՝ մի քանի երկրորդա­
կան ձեռագիրների
մէջ։
տե ս Ընձուիլ։
Ընկապհիլ
«
կապոլիլ, կաշկանդուիլ,
պրր֊
կոլիլ» Բուղ, գ. 3 «Պ աշարեալք,
ընկապ–
ճեալք
...
յերկիր անկեալք՝ անբարբառ կա­
յին»։— Ուրիշ վկայութիւն
չկայ։
= Ըււ(դ)
մասնիկով կազմուած է
*
կապօել
բայից, որ առանձին գործածուած
չէ. գաւիս
է
կապ
բառից՝
–
ին
մասնիկով։ — Աճ.
Հիւբշ. 165 (կասկածով)
դնում է
կա–
սյիե
«
գրիւ, գրուան» բառից, իբր
«
ամ֊
ւիոփոլիլ՝
սեղմուիլ,
ինչպէս հացահա­
տիկները
գրուանի
մէջ։
+ ԸՆԿԵՆՈԻԼ (–կեցի. ֊ կ է ց
կամ
֊
կ ե ա ց ,
կ ե ա ՚ յ
«
ձգել, վայր գցել, նետել» ԱԳր. որից
զընկենուլ
Յոր. խ. 3. Եզն.
րնկեցեալ
ԱԳր.
Ագաթ,
ընկեցիկ
ՍԳր. Ոսկ. մ. դ. 3.
թ օ նըն ­
կէցք
Վեցօր.
զէնընկէց
Ա. մակ. ե. 43.
բա­
ցընկեցիկ
Ոսկ. պետր. եղ.
զւսրրնկէց
Կիւրզ.
ղկ.
գետընկէց
Եփր. քրզ.
գետընկեցիկ
Արշ.
դիւցընկէց
Խոր.
ընդվայրընկէց
Ոսկ. ա. թես,
գ,
ընդվայրընկեցիկ
Ոսկ. մ. ա.1.
լծընկէց
Ովս, դ. 16. Մծբ.
կարթընկէց
Ես. ժթ. 8.
կից–
ււընկէց
Կանոն, ևն։
֊
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ,
Տ 6 Ո § (տ6Ոե)
ար­
մատից, որ բարձր աստիճանի
ձայնդարձն է
հնխ.
ՏՈ§; (տո1<)
արմատի։
(
Սրա ցեղակից
ձեւերր տե՛ս
անկանել
բառի տակ)։ Հնխ.
Տ6Ո^յ
արմատի
մէջ
6
ձայնր
յաջորդ 11-ի
պատճառաւ դառնալով
ի՝
ձևացած է նախ հյ.
ինկենուլ,
որ յետոյ
շեշտի
բացակայութեան
պատճառով
դարձել է
ընկենուլ։ —
Աճ.
ՆՀԲ «որպէս ներգործականն
անկա­
ն ե լ ո յ » ։
Հիւնք.
անկանիլ
բայից։
Ա. քհ.
Երկաթ, ՀԱ 1912, 656
ընդ
նախդիրով
կենալ
բայից,
+ ԸՆԿԵՐ, ի-ա
հլ. (գրուած նաև
ընգեՐ)
«
րնկեր, բարեկամ»
ԱԳր. Եզն. Սեբեր. Բուղ.
Եփր, երր. և ել. որից
ընկերակից
Եզն.
ը ն ­
կերասէր
Բ. մկ. ժդ. 37. Ագաթ,
ընկերել
Աղ.
կթ. 2. ճժգ. 10.
ընկերհաշտութիւն
Եւս. քր.
Ոսկ, մ. ա. 4.
ընկերահաշտիք
Ոսկ. Փիլիպ.
ընկերշակել
Գ. թագ. ժէ. 11.
ընկերանի
Եփր.
վկ. արև. (Աոփերք ի. 70).
հաւան ընկեր
Ոսկ.
երր, 502 Վեցօր. 158։ Նոր գրականի մէջ
ււասրնկեր՛ անընկերական, ընկերվարական,
խօսքընկեր. ընկերական, ընկերականութիւն։
Fonds A.R.A.M