անցողական
«
ղալ տալ1>), արկ. ՚/.7.1է՝էՏօ՝/10Հ.
կոր, ՞դէ%Լ (որոնց մէջ
)0
վերածում
լ է ), սանս,
աճքսւէւ
«
բարձրանալ,
աճիլ»,
ղնղ. ՀճօԽւՍ
«
աճում է», ղոթ,
1
ւԱ^ցՈ
«
աճիր (՝$/ ՚ձ\ձՇ
426,
801
ՏՅԸզ 2 4 2 ) ;
Հայերէնի
մէջ
ելանեմ՛
ծագում
է
6 1 –
պարզ արմաաից, իսկ
ելա ((անեմ՝
61
Ա–
աճականից։
Ալս արմատին
են կցւում
նաև
ղալլ.
61
«
թող երթար,
լտ,
Ձաե –Ա16
«
շԸԲ֊
ջիլ»,
6\–
Ա1
կամ
6
X3-111
«
տարագիր,"՛
աք­
սորական»,
313661՛
«
աշխոյժ»,
ըստ
^6ւ1161,
Օւօէ. շէյօո. 1Ձէ. 41»
ճ. ճ001սէհսՏ,
0
ե Յ ճ 1 3 Տ ՅՈՈ6ՈԱՏ,
Լւբտւ36,
1680,
էջ 51
«–
րւ–օօս1 ձս ե ա
Յ հ
շեք.
րէ®
ճ6Ո\/ՅէԱ1Ո
6
Տէ–»
(
անկաս­
կած
եբր,
՚
Յ1Շ1
բառից
ածանցուած
է),
Բօ-էտաւ. 29, 259
եբր.
Ո^>՛
՛
ահ, ֊՛Ա­
րաբ.
Ա»
՚
Յ
1
Ձ
«
վեր բարձրանալ»։
Ի\ս\–
16
^, Տ\\^ճ\\^,
42, 257
նոյն ընդ
եղանիլ =
զնդ.
Յէ9.
հմմտ. պրս,
Տ Ա Ճ Յ Ո
«
երթալ» և
«
լինել»։
Տէրվ. նախալ. 62
յաոնել
և
երթալ
ձևերի
հետ՝ սանս,
ք
Ո0ա1,
յն.
ՕքՈՈյյԱ,
լատ.
0
Ո01",
հհիւս.
31՜
ՈՅ,
որոնք
հնխ,
31՜
արմատից է դնում։
8
ս006,
ԻԼ2,
32,
53
յն.
էտ)).Ա), էՏ/Ա.ՕԱ,0է1
«
ելնել,
բարձրանալ»,
էԱճա՝), էԱճշօԽւ
«
ծա­
գիլ աստեղց»,
՚՚
Ա՝յօւ–Հօճ՚ղ «արևելք»,
1
տճ՚Հ
«
վերջ, ծայր»,
է8/.7յ
«
ելք, ծախք»
բառերի
հետ
միացնելով՝
հանում է
հնխ. զշ\, \հ
2
շ\օ– արմատից՝
նախաձայ­
նի յապաւումով։
831
՚
էհօ1օՈ136
սանս.
ւ^Յէ՚էւ
«
շարժման
մէջ դնել», գերմ.
61–
16
Ո
«
աճապարել,
վւոլթալ», հբգ.
ւ16Ո։
Հիւբշ. 441 յիշում և մերժում
է վերջին
երկու մեկնութիւններր։
Միևնոյն
տե­
ղում ի/\(է\\\շէ–ի բերանն է դնում մի նոր
համեմատութիւն.
յն. %Ատ,
1
էՏ՝/.0Ա.Օէ
«
շարժիլ»,
1
էՏք)է
՚
Ո
^6ս.Տ\ւՕ<;
«
շրջապատեալ,
գերազանցեալ»,
սանս.
031՛
«
շարժիլ»
հնխ.
1
<
2
61
օ
արմատից։
Բայց
^611161
չունի մի այսպիսի
մեկնութիւն։
Ակնար­
կուած տեղր
(
^ Տ Լ ,
7, 162,
ինչպէս
նաև
10, 282)
նոյն
ՈտձօյւՕէէ
բառր
համեմա­
տուած է
եղանիլ
բայի
հետ։
(
Հիւբշ.
սխալոլէլ
է ^անշուշտ
1
կարդալով
1 ) ։ —
Հիւնք.
եղանիլ
բայից։
Բ606քՏ6Ո,
Հայ.
ղր. լեզ. 144 յն. տԽձա «յառաջ
մղել» =
ելանել, Տ^ՏՕՅՕԱ.01 ւ
«
պիտի դամ» –հյ.
ելաղանել։
(
Ըստ
այսմ
առաջին
ուղիղ
մեկնիչր պէտք է հաշուել
Բ6ժ61՚Տ6ո)։
ՏօՈ61է61(աւէ2, 8 8 ,
28, 300
ելուզանել =
սանս.
ւ՜ՕՈՅ^Յէւ
«
աճեցնել»,
ահ
«
ճիւղդ
ևն։
1
^31՜տէ,
Յուշարձան, էջ 399 ասուր.
Շ\ս «վեր բարձրանալ»,
6 1 6
Ո Ա
«
վերին»,
405
սումեր. 1\ «բարձրացնել»,
407
Առ֊
մեր.
տւ1
«
վեր
հանել»,
շԱ, Տ՛Ա
«
մեծ,
վեհ», 419 ալթայ.
Յ1, Օ1, ս1, հ
«
բարձր,
բարձրանալ»,
ույգուր.
ս1ս1(
«
մեծ»,
ս1-
1
օՈ13ե
«
բարձրանալ»,
չաղաթ,
օ1§3>՚–
աճԿ. «աճիլ»
ևն։ Վերի ձևով
մեկնեց
բառս
Ի \ ձ \ \ շ Լ
8
Տ Լ ,
X– 79, էջ 7,
թօԽւ՛–
Ո^՛,
1, 155-6
մերժելով
այս բոլորր՝ դր*
նում է հնխ. շ\Ձ–«վարել,
շարժել, եր­
թալ» արմատր,
որից սանս.
1
^
–31".–
է1
«
շարժել»,
յն. ՚.Ա1.ճօ «ուղարկել», հյ.
ելանել, ելանիլ,
յն.տճձս> «վարել», տճաա
«
վարել,
քշել»,
կելտ.
61\\
^ք,
կորն,
գ\֊Գ– «դնում
եմ», անգսք.
1 3
Ո Ա
«
նեղ
ճանապարհ»,
հոլլ.
1
Յ Ո Ո
«
ճեմելիք»
հն։
Շէֆթէլովից,
Ւ;2, 53 (1925),
էջ
268
ե–
լուղանել
դնում է = սանս.
աետՅ
«
ծառ»,
ւ՜օհՅէւ
«
աճումն»,
որ
ԲօԽ)1՜Ո>՚,
2, 416
դնում է
1
օ(1հ–
«
աճիլ, բարձրանալ»
ար­
մատի տակ։
ԳԻՌ.–Վն.
Էլնել,
Մ շ.
ք
էլնել,
Սչ.
յէլէլ,
Ախց. Կր. Ննխ. Ռ. Սեր.
էլլէլ
(
կար. Ննխ.
էլ–
լա,
միւսներր
էլա^,
Ասլ. Խրբ. Պլ.
ելլալ,
Ակն.
էլլիլ,
Հմշ.
էԱուշ,
Տիգ.
էլլ՚ալ,
Մկ.
իլնիլ,
Զթ.
իլլիլ,
Սվեդ.
իլնիլ,
Ոզմ.
ր լ ն
ր լ
,
Սլմ.
ըլել,
Մրղ.
րլէլ,
Հճ.
իննել. —
Կովկասահայ
բար­
բառներում առհասարակ
ուրիշ դարձուածնե­
րով է բա ցատրւում. ինչ.
դուրս դալ, վերև
բարձրանալ
ևն. սակայն կայ
իլլէլ
Ղրբ–,
Րէ–
յիլ
Երև. «եփոլելով
վեր բարձրանալր,
զ ե ֊
ղուլ (հեղուկի,
կերակուրի)»,
նելնել
Երև.
«
հեծնել»,
Ջղ.
վիրնել,
Շ մ.
վէլլիլ,
ՀՋղ.
վիլ–
լիլ
«
վեր բարձրանալ,
հեծնել (ձի ևն)»։ Նոր
բառեր են՝
ել
«
զառիվեր»,
ե լման
«
յորդ»,
ե–
լուարի
«
ե՛լ և արի՛» (իբր ձայնարկութիւն
է
գործածւում),
ելուկ
«
բողբոջ»,
ելւէեր
«
զառի­
վեր»,
ելփուք
«
շնչահեղձութիւն»,
ե|Ա|եղ, նլ –
ցրնել, ելիվեր։
Fonds A.R.A.M