ԶՕԴ
113
ԶՕԴ
Յուշարձան 407 սումեր,
Տ 1 Մ
«
արաասա֊
ներ։
Աղբալեան ՀԱ 1926, 398
իՐ
«
բան» բառի պատմական
հոլովն է\
ԳՒՌ
Ալշ. Մշ.
զրուցել,
Ոզմ.
զրոլցիլ,
Ջղ.
զր ա ց տալ,
Վն.
զրիւցել,
Մկ.
զւփսյիլ,
Երև.
Փփցէլ>
Աչ–
զոլրուցել,
ննխ.
զուրոլցէլ,
Սեբ.
զուրուցէլ, զուրցէլ,
Խրբ.
զաաոցիլ,
Պ լ. Ռ.
զոլրցէլ,
Ախց. Կր.
զՐցիի
Արբ.
զոլրունցէլ,
Մրղ.
զուրցալ,
Սլմ,
զոլոցալ,
Ասլ.
զի լ ր ի լ ց է լ ,
Տիգ.
զրուցք,
Գոր. Ղրբ. Շմ.
զիււփւց,
Զթ–
ՊՅՅՐցք՛ Դ
ո1
՝
ՍՅ
ք
՛
Հ
ճ
–
ԴէյԻց–
բոլորն էլ նշա֊
նակում են «ասել, խօսիլ,
խօսակցիլ,
խօ­
սակցութիւն»,
միայն ննխ. «թռչունի երգել.
. 2.
հիւանդի
զառանցն լ» ։ — նոր բառեր են
զրացեցնել, զրուցընկեր, զրուցկան։
ԶՕԴ
տե՛ս Յօդ,
ԶՕՆԱՃԱՌ
«
զենք ու զրահ» Շապհ. էշ 50,
62, 63 (
երկու անգամ, գրուած նաև
զանսւ–
նաո, զաւնոյնաո^,
որից
զօնահաոել
«
զինա֊
ւորուիլ»
Շապհ. 59,
զօնահաոեցուցանէվ
«
զէնք ու զրահ հագցնել» Շապհ. 60. բոլորն
էլ ուրիշ տեղ չգործածուած
նոր ա գիւտ բառեր։
֊
Վերջին
մասն է անշուշտ
ա ն ա ո
«
ձիու
զարդ, սպաս, հանդերձանք»,
բայց
անծանօթ
է
զօՀւ֊,–ԱՃ.
Տե՛ս իմ Հալ. նոր բառեր հին մատ.
Բ.
52—53։
ԶՕՇ
(
յետնաբար
գրուած
զոշ)
«
վատ, գէշ,
անպարկեշտ»
Լմբ. սղ. որից
զօշոտ
«
անա֊
ռակ» Կանոն, էջ 156, էլ. արիստ. 142. Հին
բռ. (աւելի
որոշ իմաստով
«
որկրամոլ, բե֊
րանախեղճ» Կանոն, էջ 156, 162
—
Գ-իրք թղ.
227, 230).
զօշոտավարք
«
անառակութիւն»
Համամ. առկ.
զօշաքաղ
«
արծաթասէր»
(
րստ
յն. «ամօթաշահ»)
Տիտ. ա. 8. Ա. տիմ. գ. 8.
զօշաքաղութիւն
Ա. թգ. ր. 3, Ա. պետ. ե. 2.
Եփր. տիտ. 259, 261.
զօշաստացութիւն
էծ.
կոչ.
զօշութիւն
Արծր.
զօշոտել
Սարդ. յկ. բ,
անշուշտ այստեղ է պատկանում նաև
զօշոտէ
(՛
ոչ կարէ» Մագ. գամագտ.— սխալ ձև է
Ո–
շոտոլթիւն
Համամ. առկ. (իբր թէ
զօշոտու­
թիւն
բառր
զ֊ով
հայցական
լինէր)։
ՆՀԲ պրս.
Օ
֊ -
^ Յ
2
ւՏէ
«
տգեղ, աղտե­
ղի»։
Լ Յ § . Սւ
-
^շտշհ.
981,
Ցշւէւ՝. եեէւ–.
ԼՇՃ
. 18
պրս.
շւ5է
և զնդ.
շ՚աՏոս–։ Լ Յ § .
ԽՈՂ.
ՏէԱ(3. §
810
պրս. լՀ»)
205
«
դա–
Արմատական բառարան— 8
ժանաբարո
յ, խստասիրտ,
ցասկոտ,
բարկացկոտ»։
քԱյս իրանեան
բառերը
թէև շատ մօտիկ են հնչում
հայերէնին,
բայց մի քիչ աւելի խոր քննութիւնր
ցոյց
է տալիս՝ որ մեզ հետ կապ չունին։
նախ
բոլորովին
մի կողմ պէտք է
թողնել
պրս.
21
տէ,
որովհետև սրա հին ձևն է
պհլ.
21
ծէ
«
տգեղ»,
զնդ.
յ1 տ է Յ
^Յ ա ո Յ–
«
անարգ» (տե՛ս
Ւ101
՜
Ո §
662),
որով հա֊
յերէնում պիտի ունենա յինք
"
զիշ տ ։
Աւե­
լի յարմար է պրս.
20
Տ.
սրահետ նոյն է
հյ,
զոշ,
որ սակայն
յետին
գրչութիւն
է.
հնագոյն ձևն է
զ օ շ Հ զ ա ւ շ ,
որ պահան­
ջում է պրս.
*23
քտ։
Պրս. բառր առհասա­
րակ համեմատւում է զնդ.
201
ՏՈԱ-
ձևի
հետ,
սակայն
այս
համ եմ ատութիւնր
շատ անստոյգ է, որովհետև
զնդ. բառի
իմաստը
անյայտ
է. ձստէ\ մեկնում է
«
անմաքուր»,
8
^Ճ1<6 1Հ2
28, 297
և
831
՜
էհ0ւ01Ո36
8 8
15, 11
դնում են կաս­
կածով «ատրաշէկ»,
իսկ ԳճձՀՃՇՀ
1
Հ2
30, 524 «
դողդոջուն».
վերջին
անգամ
831
–
էհ010Ո136, ձ1է1ւ, Աճւ-է.
1692 «
սար­
սափահար, ցրտից սարսռալով»
հմմտ.
ՒԽւ
-
Ո §
676,
)
Տէրվ.
ճ1էՅա16Ո.
39
փա–
ղա-քուշ ե. քն-քուշ
բառերի
–
քոլշ
մասի
հետ՝ սանս.
յ՚ԱՏ
«
սիրել, ախորժիլ» ևն։
նոյն, Մասիս 1881 մայիս 8 և նախալ.
105
ա՜լշ թէ, վա-ւաշ
բառերի հետ
հնխ.
՝
յ՚ձդ,
VՅՈՏ1<
«
բաղձալ» արմատից, հմմտ.
սանս.
V ^ ^ , V^ոետ,
զնդ.
VՅ Տ ,
յն. ՏՀա՝»
«
յօժարակամ»,
գերմ.
ԱսՈՏՇհ
«
իղձ»,
հայ բառն է իբր
զ-ալշ՝ զ
սաստկակա­
նով։
Հիւնք. սլրս.
զիշթ։
ԶՕՌԱԽ
«
նկարիչ», նորագիւտ բառ՝ որ մէկ
անգամ գտնում եմ գործածուած
Օրրել, էջ
187. «
Այս Յակոբ ետ ածել նկարիչս և զաւ֊
ռախս, որ է պատկերագործ, ի հեռուստ
աշ֊
խարհէ, ֆռանկ
ազգաւ»։
նոյնից
կազմլած
րւնինք
զոռախազործ
«
նկարիչ, պատկերա­
հան» Տաթև. ոսկիփ. 70 (Մի
զոռախագործն
կարող է մի գեղեցիկ պատկեր
առնել և մի
գարշ, մի սեաւ և մի սպիտակ)։
Վերջին բա­
ռից երևում է՝ որ
զոոաիւ
կամ
զօոաիյ
նշա­
նակում է նաև
«
պատկեր»։
֊
Բ՛լում է թէ ձևացած է պրս. 3)5))
Fonds A.R.A.M