7
պատկանում նաև
եզնակ
«
հորի եզերքը
դը֊
րուած կլոր ծակ քար, Ո1&էքշ\\շ, տճկ,
պի–
լէզիկյյ
(
նորա յր, Բառ. ֆր. և Բառ. երեմ,
էջ 83), որ պետք է հ ա ս կան ա լ իբր
"
եզրնւսկ
և ո չ թէ «եզան ակն կամ աչք»։
ԵԶՐԵՂԻ
«
դափնի», կայ միայն
եզրեղոյ
պտուղ
«
դափնու պտուղր» Բժշ. Ամիրտ. Գա֊
զիան։
Արթինեան,
Աստուածաշունչի
տուն֊
կերր, էջ 150 նոյն է համարում եբր.
Ո"Ա^
քշւ
՜
Ձհ,
որ րստ
06
Տ6Ո1ԱՏ
(1910,
էջ 21 բ) նշանակում է «բնիկ,
տեղացի» և Աղ. լէ. 35 գործածուած է
անմշակ, ինքնաբոյս
տունկի
համար,
իսկ ըստ Արթինեանի՝
նոր
մեկնիչների
կողմից համարուած է «դավւնի, \ձԱՈՀ՝ւ»
և անգլիական
թարգմանութեան
մէջ էլ
դրուած է
«
եՁ>՚–է1՜66»։
ԵԶՐԻ
1
),
անծանօթ
մի բոյս է. որից կայ
միայն
եզրկան ծաղիկ
Բժշ. ունի
միայն
Ալիշան, ՀԲուս. § 622։
"
ԵԹԵՐ, ա, ի-ա
հլ. «երկնքի վարի մասր,
ամպերից վեր եղած օդի խաւր» Վեցօր. էջ
20 (
սեռ.
ե թ ե ր ա յ ^
48, 50, 57 (
սեռ.
եթերաց.
սակայն որովհետև յոգնակի
չէ, ուստի կար­
դա՛
եթերայ^,
172 (
սեռ.
ե թ ե ր ա ցն
Եղիշ. հրց.
57.
Արիստ. աշխ. Պղատ. տիմ. Շիր. (հրտր,
Պատկ. էջ 47), Կիլրղ. ղկ. (արդի
գրակա֊
նում «օդից
դուրս եղած տարածաթիւնր և
այդ տարածոլթիլնր
լցնող անյայտ
նիւթր. 2.
մի տեսակ քիմիական
մարմին»),
որից՝
ե–
թերական
էր ընդ եզր. 47. Աթան. Բենիկ.
Տոմար.,
եթերաճեմ
նար. յովէդ.,
եթե ր ային
Արիստ. աշխ. Մաքս, դիոն.,
եթերեան
Գնձ.,
եթերընթաց
Գնձ.,
եթերանման
ԱԲ ևն։
= 3ն. Ա1՝ծ՝քր. սեռ.
«
էՑտթօց
«
օդի
վերին
խաւը, օդ, երկինք, երկնակամար»,
ծագում
է
ՕսՕէՕ
«
այրել, վառել»
բայից
(8
օ^ՏՁ^^,
23),
կադապարոլելով
Օէ՜ք,(<
«
օդ, այեր» բա֊
ոի վրայից (ըստ ի\շ\\\շէ,
8
Տ 2 ,
^ 79, Էջ 10),
ե թէևշատ սովորական է փի լի ս ո վւ ա յա կան
լեզուի մէջ, բայց չէ մտած խօսակցական
լ ե ֊
զուի մէջ՝ իբրև արուեստական
բառ։
նոր
Կտակարանր, որ ունի յաճախ
3(3՛
1
ԳՒ
տ
է
բնաւ
7.
էէ)7յ0;
Ցունարէնից վւոխառեալ են նաև
լա.
36
էՈ61՚,
վրաց.
շա ց ծ օ եթերի,
գերմ.
36
էՈ61՜,
ֆրանս.
6
էՈ61՝,
ռուս. յՓ^Ն
ևն։–
Հիւբշ. 347։
Ուղիղ մեկնութեան
ծանօթ էր հներից
Անան. գիտ. 39 «Աոր յոյնք եթերն
կոչեն
և քաղդէացիքն
հուր թաղկեալ»։
Արանից
առնելով
Հ. Երզնկացին, «Յաղագս
երկ֊
նային զարդուց» ոտանաւորի
մէջ, էջ 27,
գրում է. «Զ
ո
ր և եթեր զսա կարդացին
ազգն յունական և հուր թաղկեալ
այնք
որ լեզուաւ քաղդէական»։
նորերից ու֊
ղիղ մեկնեց նախ ՀՀԲ, յետոյ նՀԲ, վեր֊
ջինս լծորդ է դնում նաև հյ.
ատր
(
տե ս
արփի ) ։
+ ԵԹԷ
«
երբոր, թէ որ. 2. թէ՛, է՛լ (թէ՛ այս
և թէ՛ միւսր). 3. միթէ, արդեօք, գուցէ. 4. թէ,
որ (տեսաւ
որ...)» ՍԳր. Եզն. Րսկ. ևն. հնա­
գոյն գրչութիւնն էր
ե թ ե ։
= Բնիկ հայ բառ. մեկնութիւնը տե՛ս Թէ։
Րշէշաւ.
20, 35
սանս.
յ.'Յէհ
.3։
Եւրո–
պա, 1849, էջ 200 հպրս.
եաթիա, եա–
թա։ ա1161–, Տ Ա ՚ / ա , 42, 252
Պ
հլ.
Յէ,
զնդ. յճ1՚Ա
հպրս. ^ճձկ, սնս. ՝/&ձ1\
մստէւ,
2
շոձտբ. 243 սանս.
^Յէհ՜Յ,
հպրս.
>՚ՅէՈՅ,
զնդ,
^ՅէհՅ,
պրս.
էՅ
ևն։ Հիւնք.
յն,
8118,
դորիակ.
1
X116/
ԳԻՌ.
—
Զթ.
Էթր
(
հիմայ
անգործածական
Է)։ Միւսները
թէ
ձևից։
*
ԵԹԻԱ
կամ
ԵԹԻԻԱ
(
սեռ.
եթիայց, եթի–
ւաց^
«
հողամաղ կամ ձկնկուլ թռչունը» Փիլ.
տեսակ.Էջ 21, նխ. բ. 91, լին. 31. գրուած Է
նաև
էթիա
Հին բռ,,
եթւայ
Էծ. փիլ. — սխալ Է
մեկնում Բառ.
երեմ. Էջ 106, որից
Էլ ՓԲ
«
Էթիայ, գազան ծովային, անյագ յուտելն և
ի
խառնակելն»։
= 3ն. 0\Խւգ «հողամաղ
թռչունր,
քՈՕԱՇէ–
է6, 13ՐԱՏ 1ՈՅՈՈԱՏ
Լ», որ գտնւում է Փիլո֊
նի
յոյն բնագրում, լատին
թարգմանութիւնն
ունի
քս1ւՇՅ
«
քօս1գԱ6,
փարփա՞ր»։ — Հիւբշ.
347,
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ։
«
գեղով», այսպէս
ունի Բառ. ե֊
րեմ. էջ 84.
—
րստ իս պէտք է կարգալ
գէզու|,
այն է «կասկածով, տարակուսիւ»
(
ուղ.
գէզ
«
կասկած, տարակոյս», տե ս այս բառը), ո֊
Fonds A.R.A.M