103
Զ<Ա
ՆՀԲ և ՋԲ տճկ.
զիննիլ
ձևից են ղը–
նում, Հիւբշ.
2 0
^ 0
35 (1881).
659
և
Խա.
0
X3171.
265
դն,ում է նպրս.
23
Ո-
յ1ք
ձևից, թուրք ձևին անծանօթ
լինելու
պատճառով։
՛
ԶՈԴԻԱԿՈՍ
«
երկնքի
կենդանակերպների
կամարը» Շիր. գրուած է նաև
զօտիակօս, ծո–
ղիակոս, ծօդիակոս.
վերջինը էֆիմ.
34։
–3
ն.
՚(.
Ա
)010.*0
Հ «կենդանակերպների
կա֊
մարբ», որից փոխառեալ
են նաև լտ.
20
ճ1Ձ՜
ՕԱՏ,
ֆրանս.
շ օ ա Ձ ց Ա Շ յ
ռուս.
30/1.
ւ31<՚ե
ևն.
յոյն բառը ծագում է
^(ՕՕէՕ՚ււ
«
կենդանակերպ»
բառից և սա
էլ Լա՛կ «կեանք»
բառից։––
Հիւբշ.
350։
Ուղիղ մեկնեց նախ
ՆՀԲ։
ԶՈԶԱՏԵԼ.
առանձին չգործածուած
և ան֊
յայտ նշանակութեամբ
բառ, որից ունինք
դո–
զատող
«
ԱԿ
ձայնին պատկանող
մի եղանա­
կի անուն» Մանրուս, (տես
Ամատունի,
Հա­
յոց բառ
ու բան, էջ
190)։
ԶՈԽ, ի
հլ. «բոյսի մէջտեղի հաստ
ծիլլ».
նորա գիւտ բառ՝ որ գտնում եմ գործածուած
Սագ.
թղ.
95
«
Ձ.հազարդ սակս
բազմաթեր­
թութեան
և յոգնաբեղուն
մանրագոյն
մաս–
նրկաց, որ ի ներքոյ թերթից տերևոյն
ստո֊
րակայեալ
ընձիւղեալ
զոխիցն, որ ի նմա
ւզ ատշաճեալ
հ ո ւպ ի միմեանս
յարամանեալ»։
Փոխաբերաբար
«
աշտանակի
բուեր՝
որ
պատուանգանի
վրայ է հաստատուած»,
այս
իմաստով
էլ գտնում եմ գործածուած Տաթև.
ձմ. ճիը. «Աշտանակն... երեք
յատկութիւն
ունի, նախ՝ որ ոտքն լայն լինի՝ որ հաստատ
պահե. երկրորդ՝ որ զոխն բարձր
լինի,
եր֊
րորդ ճրագն
ոսկի էր...»։ Սրանից է կազ­
մուած
զոխոյ
(
գրուած
գօիւօ)
«
մի տեսակ
կաթոտ
բոյս,
որի տերևներր սպանախի
և
բազուկի
տերևներին
են նման»
Բժշ. ունի
միայն ՀԲուս, §
730
և յաւել, էջ
677,
Նորայր
ՀԱ
1924,
548,
Տե՛ս իմ Հայ. նոր բառեր հին մատեն.
Բ. էջ
182։
ԳԻՌ. — Ագլ. Երև.
Ղրբ–
զօր
1
կամ
զԷօ|ս
«
բոյսի
ցօղուեր կամ
միջին
հաստ
ծիլը»,
բայց մասնաւորապէս
Երև.
զօիւ
«
սիբեղ
կո­
չուած
բոյսր»։
ՓՈԽ. — Ուտ.
20
Ճ
«
բոյսի
ծիլ,
շիլ»։
*
ԶՈՀ, ի
հլ. «ողջակէզ, մատաղ» ՍԳր. Եփր.
թ գ. որից
զոհել
ՍԳր. Եղն.
գոհեալ
«
կուռքե­
րին զոհուած միս» ՍԳր.
զոհանոց
ՍԳր.
զ ո ­
հարան
ՍԳր. Ագաթ,
զոհաւոր
Ղևտ. իգ.
9.
Եփր. երր.
212.
պատարագազոհ
Եփր. հռ.
9.
մարղազոհ
Նխ. երեմ,
կենդանազոհութիւն
Նիւս, երգ, փոխաբերաբար
բրազոհ առնել
ճառրնտ. նոր գրականի
մէջ՝
ձիազոհ, զոհա­
բերել, գոհաբերութիւն,
անձնազոհ, անձնա­
զոհութիւն, գոհողոլթիւն
ևն։ Բառիս հին ձևն
էր
*
զորհ,
որի թան կա գին մնացորդն
է
զոր–
հասէր
«
զոհ սիրող» Աոկր, եկեղ. պտմ. Գ,
20
(
էջ
265)։
–
Պհլ.
2
օՒւ1՜
«
զոհ» բառից,այս
բառր
ա֊
ւանդուած
է իրանեան գրականութեան
մէջ՝
«
օրհնեալ
ջուր»
նշանակութեամբ,
այսպէս
նաև պազենդ,
201՛
«
օրհնեալ
ջուր», զնդ,
»
\
ձ Ձ>**յ
230
ա՜3–
«
զոհարերութեան
հա­
մար պատրաստուած
րմպելիքր»,
հպրս.
2
ՁԱ
՚
ՈՏւ–, բայց սրանց
բուն
ժողովրդական
նշանակութիւնր
պիտի
լինի
«
զոհ»
(
հմմտ.
սանս.
հօէՐՁ–
«
զոհ,
զոհաբերութիւն»),
որ
յետոյ զրադաշտական
կամ պարսկական
դե­
նի մէջ ստացաւ վերի նշանակութիւնը։
Իրա­
նեան բառերի արմատն
է հնխ.
^Ււ6Ա–,
որից
ունինք բնիկ
հյ.
ձօն
և
ձև
(
ավելի
րնդարձակ
տե՛ս այս
բառերի տակ)։
Իրանեանից
են
ւիոխառեալ նոյնպէս ասոր. )֊ձ
23
Ա%3
՚
Հդևերին ձօնուած հաց», վրաց.
^Տո^Յ
3
զորվա
«
զոհ,
զոհաբերութիւն,
զոհել»,
0*%
ք»ւ(5>»3
0
սազորավի, եծՀՏածօցշշյւօ սազորավելի
«
զո­
հական, բագին, կռատուն, խորան,
սեղան»։
—
Հիւբշ.
151։
ՒԱՅթւ-օէհ, ճտա
բօ1^1.
էջ
103
արաբ,
Տ 6 հ ՚ ^ յ ՚ 6 հ ,
արմատր
Տ ) ՚ հ ՛
«
արևին
դնել»։
ՆՀԲ
յիշում է միայն
երր. ՝ՀՀՀ
շՇԱ՚Յե.,
267)311
«
գոհ»։
նոյն համեմատութիւնն
ու­
նին նաև
ԲօէշՈՈ.
259
և Ակ§Տ, Քերակ.
1856,
էջ
60։
Ուղիղ մեկնեց
նախ
Լ
.3
^.
Սւ՜§6Տ<;հ.
1117,
որից
յետոյ Ւձ.ս\\^
տ գ յ ա
38,
580,
Բւօէշէ
շ,
7
ՕՅ,
յստէւ
26
Ո(1տբ. 120
ևն,֊֊Աէր
1862,
թ.
24,
էջ
182
«
սեմական
զոպհ
բառն է, որ Պար­
սից կամ Ասորոց միջոցաւ անցած է մե­
զի»։ Գարագաշեան, Քննակ, պատմ.
44,
51
պրս.
(
Ա՚1ի)տահսւգա
և
Զոհակ
անուն֊
Fonds A.R.A.M