է Ա Ա ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^
դանակում է «խաւար, մթին)), որով և ճշդւում
է հայերէն բառի իմաստը և աղբիւրը։
նոյն
բառն է խաթարեաչ
ձևով և նշանակութեամբ
զիփափական
«
փառասէր)),
ունի միայն Բաււ.
երեմ, էշ
102։
ձ.
1՝\1
Աւ/1ճ6ՈՈՅՈՏ
(
ԼօնՈ
՚
աՈ.
Բելգիա)
յայտնում է (նամակ
1931
մայ.
30),
որ Եւագրի փարիզեան
Հ1։
1056
ձեռա֊
գրում, էջ
52,
տող
4
կայ ԼևգճօՕՀ
ընթեր֊
քուածը,
փոխանակ
ԼօգՇՕՕՕՀ՛ Այս ձե֊
ւը
ճիշտ
համաձայն
լինելով
հյ.
ղ ի "
փականին,
հաստատում է մեր բառի ծա֊
ղումը և ենթադրել է տալիս, որ հայ թարգ֊
մանիշն էլ նոյնպիսի
մի ընթերցուած է ու­
նեցել իր գործածած
օրինակում։
Յոյն բառից
փոխառեալ եմ դնում տճկ,
զիֆիր
«
սաստիկ
մութ)), որ գործածվում է նաև Պօլսի հայ
բարբառում
(
զիֆիր մութ է ) ։
ԶԼԱՆԱԼ
(
զլացայ,
֊
ցի՛ր,
֊
ցեալ)
«
զրկել,
խնայելով տալ, ուրանալ, մերժել,
վռնտել))
ՍԳր, Ոսկ, յհ. ա.
1, 6, 8.
Եւս. պտմ. Եփր.
ծն., որից՝
զլացողութիւն
«
ապերախտութիւն))
Վեցօր.
200,
զլացումն
Փարպ.,
զլացող
«
ու­
րացեալն
(
օր.
զոլնդ զլացողաց
«
ուրացեա/֊
ների գունդը))
Եփր. յոբ. ՀԱ,
1912, 673),
զլացութիւն
Եփր. յոբ. ՀԱ,
1912,
669։
նՀԲ արաբ,
զիւլ, զուլմ
«
զրկանք, հա֊
րըստահարութիւն)) կամ հյ.
ծոյլ
բառից։
Հիւնք.
ժլատ
բառից։
ԶԼԱՔԱՐԹ
«
մի տեսակ չեչաքար՝ որով մա­
գաղաթ ենկոկում)), նորա գիւտ բառ, որ մէկ
անգամ գտնում եմ գործածուած Տաթև. ձմ,
ճծէ. «Ի Աիկիլիա
կղզին
հուրն բղխի
իբրև
զաղբիւր և զծանր քարն այրէ և թեթևացու­
ցանէ իբրև զյարզ. և զլաքարթն՝ որով
զմա֊
գա ղաթն
սրբեն՝
յայն
քարէն է ասեն)).—
ե
թէ չէ Հյց– ևկամեթէ պէտք չէ կարդալ
զլա–
քարդ՝ դ
յօդով, որով բուն
ձելը կլինի
զ լ ՚ ս –
քար,
իբրև
քար
բառի մէկ
բարդութիւնը։
*
ԶԼՂ1՝Լ
«
ոտքը
սահիր), նորագիւտ բառ,
որ մէկ անգամ գտնում եմ գործածուած Ա֊
ռաք. պտմ.
460.
կայնաև արդի մի շարք
գաւառականն
երի
մէջ՝
զլիաւիլ,
զլխտուիլ,
սլխոլիլ, սլխկուիլ, սլխկիլ, սլխտալ, սլկուիլ,
սլքոլիլ, սլկհիլ, սլլոլիլ
ձևերով (տե՛ս իմ Գա­
ւառական
բառարանը)։
= Արաբ. յ)) 22ւ\տւզ «աքը սահիլ,
սլըխ֊
98
ԶԿԾ
կուիլ»,
շց1զ
«
ոտքը սահեցնել,
մէկին
շրր֊
ջել՝ ցած գլորել» (Կամուս, թրք, թրգմ. Բ.
920 — 1)։
Մեր բառի
ղ, իւ, խկ, կ, ք
ձևերը
ներկայացնում
են արաբ,
զ
տառի
զանազան
ա ր տ ա սան ո ւթիւնն երը ։ — Աճ.
Պատահական
նմանութիւն
ունին հսլ.
Տ1ւ2ս1ա
«
սահուն»,
ռուս.
01(0,71
եՅ»1՝հ
«
սահիլ», արաբ.
^ Լ )
2
Յ
1
Ճ
«
ոտք
սահե֊
լու լպրծուն տեղ» (Կամուս, թրք թրգմ.
Ա,
543),
երր,
2
X1
«
սողալ, սա­
հիլ, լպրծիլ»,
ԶԼՈԻԹԵԼԻ.
անստոյգ բառ. մէկ անգամ ու֊
նի Յհ. գառն, «Անվախճան
որգանց,,, զազ­
րագործ
զչար ժանեաց նոցա
զզլութելին
նո­
ցա». (ուրիշ ձեռ. ունի
զզութելիս.
ԱԲ գտնում
է նաև
զլեթեալ
ձևը). նՀԲ մեկնում է «չարա­
չար խածուած», ԱԲ հանում է
լե թիլ
«
թուլա­
նալ, լխկիլ»
բայից։ ՋԲ չունի։
ԶԿԵՌ
(
գրուած նաև
ըզկեո, սզեո, սկեււ,
զւլեո, զղեարի
«
մի տեսակ պտուղ է. մոլշմու–
լա,
1
Ո6Տբւ1սՏ,
ՈՇ1
\
Շ»
Գաղիան. Տաթև. ձմ.
ձգ.— արևմտեան գրականը վերի ձելերից ըն­
դունում է
ղղեաՐ,
արևելեան գրականր՝
զկեո,
որ և գաւառականների
ցոյց տուած ձևն է։
֊
նման
են հնչում արաբ.
23՚
քԱ1՝
«
ալոճ» (րստ Կամուս, թրք. թրգմ. Ա,
876)
կամ «զկեռ» (ըստ
Բօէէ,
2
^ , 1850, 105).
այս վերջինը տալիս է արաբ,
231՜01՝, 231"01՝3,
ՁՈ
231՝01
Յ
, 231
Մ0Ա1", 3231՜013, 2Ձ1՜էՄ1տ1
ձևե­
րը, որոնցից
փոխառեալ է
դնում յն,
^^ն00ն^0V ^&000«։^ձ/ւ.».
հմմտ, նաև թաթար.
Ձ 2 ք Ա1,
արևել. թրք.
62
գւ1, 32զւ1,
լազ.
տ1
<Աւ–
ասոէո, տէսաաէւ,
վրաց.
եէՅծծփօշոյ սըխ–
մարաելա
և
ՀՏԸյՅծծփօշ՚օ զղմարսւլի, ՀտՅ;><ո<|1)0Ս
օ
զմարւոլի,
որոնք բոլորր նշանակում են «զը–
կեռ»։ Այս բառերի
յա րա բե բութիւն ր ճշտել
չեմ կարող։ — Աճ.
Մառ,
\\
իձ\,
1915, 828
համեմատում
է կովկասեան
ձևերի հետ՝ իբր յաբեթա-
կան
բառ։
ԳԻՌ.֊Ագլ.
զը կ է ՚ ո նր ,
Գոր. կր–
ԳՐկրէ
11
»
զրկրո
(
մնկ.
զի՚կիի,
Տփ.
զկիր,
Խտջ.
զղէր,
Հմշ.
զղիո.
(
ծառր՝ Ղրդ՛
ղկէոնի,
Հմշ.
զղոէ–
նիի.
նոր բառեր են
զկոաջուՐ, զկոթթու, զկոի,
զկոմածռւն, զկոուա։
տե՛ս Կիծ։
Fonds A.R.A.M